Boję się dzieci

Macierzyństwo, ciąża, ogólnie dzieci, to dla mnie tematy spowite pewną niesmaczną tajemnicą. Tematy, do których wolę się nie zbliżać. Mam 24 lata i przez całe swoje życie ani razu nie pomyślałam, że chciałabym być mamą, mieć coś rosnącego w brzuchu, rodzić i wychowywać. Boję się dzieci. Serio. Uważam, że jedną z najgorszych rzeczy, jakie mogłyby mi się przydarzyć ever, byłoby zajście w ciążę.

Nie wiem nic o dzieciach. Serio. Nie mam pojęcia, w jakim wieku wyrastają im zęby, kiedy zaczynają mówić, chodzić, palić papierosy. Jak muszę nawiązać kontakt z dzieckiem to absolutnie nie wiem, jak się za to zabrać. Zgrywać ciotkę Sabinę? A może gadać normalnie, jak z kumplem? Nie no, przecież zaraz zacznę kląć, tak nie można. Jestem sparaliżowana i włącza mi się strasznie piskliwy głosik. Powiedziano mi 'o co ci chodzi, przecież dzieci to mali ludzie. traktuj ich jak ludzi'. Niby ludzie, a jednak nie. Nie wiem, jak do nich podejść, co robić. Widzę przed sobą dziecko. Zastanawiam się, czy ma 5 lat, czy 8. Czy zna takie słowa jak kwiatek, stół, internet, najebka, dekadencja, kosmopolityzacja. Dzieci są dla mnie mistyczne, ale bynajmniej nie w taki sposób, bym chciała się w to zagłębiać. Jasne, też byłam dzieckiem i inni musieli sobie ze mną radzić. Mama mi czasem opowiada, jak to było, kiedy krzyczałam, piszczałam, byłam chora. Szczerze? Współczuję jej. Wolałabym mieć świadomość, że zawsze byłam duża i nikt nie musiał mi zmieniać obleśnych pieluch. Mam młodszą o 5 lat siostrę, której dorastaniu towarzyszyłam przez cały czas. I wiecie co? I tak o tym dorastaniu i istocie bycia dzieckiem nie wiem nic. Siostra to siostra, z nią zawsze dało się znaleźć jakiś język, nie trzeba było się nad tym zastanawiać. Byłam też zbyt mała, by skupiać się, czy ona rozwija się prawidłowo i tak dalej. Teraz widzę jakieś dziecko i nie mam pojęcia, czy jest wygadane, jak na swój wiek, za stare na pieluchy/wózek, a może tępe. W moim otoczeniu nie ma dzieci, więc nie mam skąd się dowiedzieć. I dobrze.

Jakaś fejsbukowa znajoma została mamą? W znakomitej większości przypadków ukrywam publikowane przez nią posty. Słodkie zdjęcia bobasów wykonane przez słynnych baby photographerów? Fuj. Blogi parentingowe? Omijam szerokim łukiem, jeszcze bardziej niż te prawnicze. Wolałabym w ogóle nie zbliżać się do sfery dzieci. Knajpa, w której pracuję jest usytuowana przy głównym placu w Valletcie. Są na nim fontanny, a dokładniej woda tryska strumieniami bezpośrednio z ziemi, można tam wleźć. Coś jak przed Arkadią, pozdro Muranów. Przychodzą rodzice z bachorami, rozbierają je do naga i puszczają, żeby sobie pobiegały. Uważam, że to skrajnie obrzydliwe. Jak można takie porno-pedo scenki prezentować ludziom? Nie chcę patrzeć na te patykowate, nierozwinięte seksualnie ciałka. Nie wyobrażam sobie wystawienia swojego ewentualnego dziecka na coś takiego. W miejscu publicznym. W środku miasta. Ludzie to debile. Istnieje wiele gatunków rodziców, które potępiam. Rodzic, który siedzi w restauracji/poczekalni/sklepie/gdziekolwiek i udaje, że nie widzi, że jego bachor biega jak opętany, wkurwia wszystkich, dotyka rzeczy, których nie powinien, czasem nawet coś niszczy. Serio, jak to piszę, to mam ochotę walnąć w ekran. Rodzic, którego dziecko jest tłuste i ma zepsute zęby. Rodzic, który obojętnym tonem powtarza 'Kacperku, przestań. Kacperku, tak nie wolno'. Rodzic niekonsekwentny, który mówi bachorowi, że dziś nie ma lodów/grania na kompie, a w momencie, gdy gówniarz uderzy w ryk, zgadza się na wszystko. Rodzic niesamodzielnego, zapłakanego dziesięciolatka, który zachowuje się, jakby był 5 razy młodszy, niż jest. I jak ty, idioto, przygotowujesz swoje dziecko do życia?

Nie wiem, czy byłabym dobrym rodzicem. Może w głębi serca boję się, że bym nie podołała? Łatwo krytykować rodziców-debili i mamę Madzi, ale może dzieciak wychowany przeze mnie skończyłby jak kompletny przegryw? Słabo byłoby mieć taką świadomość. W każdym razie nie obawiam się tego, gdyż absolutnie nie wyobrażam sobie, że miałabym rodzić. Nawet być w ciąży. Ból, mdłości, rozstępy, obwisłe cycochy, ogólna obleśność. Ciąża odstręcza mnie przez czysty egoizm i miłość do siebie i swojego ciała. Poród? Jak słyszę, że kobiety zwijają się z bólu po kilkanaście godzin, to od razu mówię nie, dziękuję. Niejednokrotnie czyjeś matki (moja chyba też, nie jestem pewna) mówiły mi, że moment, gdy zobaczyły tego malutkiego człowieczka, który właśnie z nich wyszedł, był najpiękniejszą chwilą w ich życiu. Serio? A potem jest tylko gorzej. Zero przespanych nocy, brak życia i dylematy, gdzie karmić piersią, jak już się jest w terenie. Horrendalne zmęczenie, wydatki, odpowiedzialność, przecież to dziecko musi wyjść na ludzi. Ja po prostu nawet w 1% nie czuję się gotowa na coś takiego.

Ludzie mówią, że moment, w którym zapragnę dziecka, kiedyś się pojawi. Cóż, jakoś się nie pojawia. Znam dziewczyny w moim wieku, które są matkami kilkulatków. Część moich przyjaciółek wychodziła z tego założenia, co ja - dzieci fuj, ciąża ble. Teraz w sumie powoli przygotowują się do zakładania rodzin. Zostałam sama w zbudowanej przeze mnie oazie ludzi, którzy nie chcą nikomu przekazywać swoich genów i przez całe życie mieć fun i relaks. Trudno. Mam nadzieję, że nie zachce mi się potomstwa jak będę miała 40 lat i będzie za późno na rodzenie zdrowych dzieci.