Być sobą. II

Kiedyś już pisałam o byciu sobą, tegoroczna wigilia zainspirowała mnie jednak do kontynuowania tego tematu. Wcześniej mój wywód dotyczył naturalnego zachowania oraz udawania. Pisałam "Każdy, KAŻDY ma kilka twarzy i nie udawajmy, że tak nie jest. Zgadzam się - laski odgrywające kumpli przy kumplach, lafiryndy przy lafiryndach, kochane córeczki przy mamusiach i znawczynie gier komputerowych przy gamerach to przegięcie, kiepski kostium i należy to tępić". Starałam się wysnuć konkretny wniosek dotyczący mnie: "(...) przebywając z przyjaciółkami jestem Biną, dużo się śmieję, przeprowadzam obserwacje, gadam non stop, staram się nie wyglądać jak królowa pasztetów, a oprócz tego cieszę się ze wspólnego robienia zdjęć oraz umierania ze śmiechu z naszych ekspresji, a także z przyjemnością witam dwugodzinną debatę o bieliźnie. Gdy jestem z chłopakami, również jestem Biną, dużo się śmieję, przeprowadzam obserwacje, gadam non stop i staram się nie wyglądać jak królowa pasztetów, ale nie wspomnę przecież nawet o aparacie fotograficznym czy stanikach, za to chętnie wypiję piwo i pogadam na parę kontrowersyjnych (lub po prostu niesmacznych) tematów, na co moje dziewczyny krzywo patrzą". Stanęło na tym, że jestem sobą, zachowuję się naturalnie niezależnie od sytuacji, ale po prostu nie przy wszystkich mogę się do końca "odkryć"... Wiadomo przecież, że przy nowo poznanych ludziach nie czuję się po prostu tak swobodnie jak przy siostrze i nie odważę się wygłosić rasistowskiego żartu w obecności kogoś, kto mógłby to wziąć do siebie. Zakładam jednak, że każdy tak ma. Jak wspomniałam, wigilia jednak wzbudziła we mnie pewne wątpliwości.

Pisałam też kiedyś o świętach (jej, ile wspomnień!) i ogłosiłam, że ich nie lubię. Świąteczna atmosfera jest wymuszona, ozdoby kiczowate, a prezenty dawane na siłę. Jasne, nie wszędzie i nie u wszystkich, ale w mojej rodzinie niestety tak. Nie mówię o najbliższym, 4-osobowym gronie, ale o tych 10 personach zasiadającym co roku 24 grudnia razem przy stole. Nigdy nie wiem, jak się wtedy zachowywać. Koliduje to z moją filozofią "bycia sobą" - przecież mogę zachowywać się normalnie i w ogóle nie martwić się takimi kwestiami. Rzadko widywani krewni onieśmielają mnie jednak. Nie tylko mnie - niby sami swoi, ale widzę wyraźnie po innych,  że nie zachowują się swobodnie. Mało rozmawiamy, prośby "o sól" są jakieś sztywne, a jak ktoś powie żart, to nikt się nie zaśmieje. Nie będę toczyć beki z żartów mojej cioci, bo są beznadziejne, ona z kolei skrzywi się, gdy ja powiem coś w mojej opinii zabawnego. Zauważyłam u siebie dziwną tendencję do rozluźniania towarzystwa. Ilekroć zapadła "niezręczna cisza", starałam się powiedzieć coś niezobowiązującego. Może ktoś pociągnie temat i przestaniemy siedzieć jak ludzie. którzy dopiero co się poznali i na dodatek nie przypadli sobie nawzajem do gustu. Za każdym razem, jak puszczałam jakiś taki lotny tekścik, moja siostrzyczka zakładała ręce i z rozmarzono-ironicznym uśmieszkiem cedziła "kontynuuj". Jako najlepiej znająca mnie osoba, od razu orientowała się, że zaczęłam zachowywać się co najmniej nienaturalnie. Od kiedy ja się przejmuję atmosferą przy stole?! Jej reakcja działała na mnie jak kubeł zimnej wody. Zastanawia mnie jednak, co sprawiło, że mimo to czułam potrzebę rozruszenia ich wszystkich (nie muszę chyba wspominać. że moje kwaśne próby przynosiły efekt odwrotny do zamierzonego).

Ok, jestem i BĘDĘ sobą, żadnych starań nie wiadomo po co!

Nie piszę tego, bo nie mam innych problemów, po prostu skłoniło mnie to do refleksji.

Może minęłam się z przeznaczeniem? Bina psycholog?