Nie cierpię świąt!

Świat zaczyna częstować nas bożonarodzeniową atmosferą na całego. W tym roku, podobnie jak w poprzednim, zaczęło się to już przed tą niewidzialną granicą 1 listopada. Dotychczas nietłukące bombki, kiczowate prezenty i czekoladopodobne Mikołaje niezbyt dobrze komponowały się z ciężkim klimatem dnia Wszystkich Świętych, ostatnio jednak biznes zwycięża i nikt o to nie dba. Nie dziwię się jednak - ludzie chcą kupować wcześniej i wcześniej, trzeba dać im więc taką możliwość. Wszechobecne dekoracje sprawiają, że chcemy jak najszybciej zrealizować listę świątecznych zakupów, ubrać choinkę i przemyśleć, w co się ubrać na wigilię, a zaraz później na Sylwestra (o, aż chyba o tym napiszę).

I tu plus mieszkania we Francji: brak tej tandety! Francuzi, jako ateiści, nie celebrują świąt nawet w 1/3 tak ochoczo jak Polacy. Jasne, w grudniu ulice są ładnie przybrane a w supermarketach jest szał zabawkowy, ale wszystko ma swój umiar. Otoczenie nie przygniata nas choinkami, prezentami, ozdobami, mikołajami, żarciem... brrr. I całe szczęście. Święta w Paryżu przechodzą prawie niezauważone. Znaczna większość moich znajomych (Polaków) uwielbia ten świąteczny klimacik, kupowanie prezentów, podziwianie miasta, którego każda ulica przybrana jest na inny i coraz bardziej wymyślny (kiczowaty?) sposób, dekorowanie drzewka świątecznego i w końcu przebywanie z kilkunastoosobową rodziną przy jednym stole. Czas ten kojarzy im się z magią, szczęściem i nie wiem nawet z czym jeszcze, bo nie umiem sobie tego wyobrazić. Nie należę do wiecznie zamkniętych w swoim pokoju no-life'ów, ale podczas Bożego Narodzenia chętnie bym się właśnie w ten sposób zachowała. Cała ta radość wydaje mi się sztuczna, przerysowana... Skoro rzeczywiście tak kochacie swoje rodzeństwo cioteczne, kuzynów, prababcię i stryjka, to dlaczego widujecie ich tylko 2 razy do roku? Z siostrą, rodzicami i dziadkami mam naturalnie bardzo dobre kontakty, jednak ludzie z którymi jestem odrobinę dalej spokrewniona są w jakimś stopniu obcy. Nie wiem, o czym z nimi rozmawiać, co u nich słychać, czym się interesują... Istnieje mnóstwo osób, które poznałam w o wiele lepszym stopniu niż np. siostrę mojego taty, mimo, że ich znam dużo krócej niż ją. Pojęcie "rodzina" jest dla mnie dość abstrakcyjne i zazwyczaj zamykam je na małym, czteroosobowym kręgu. Świąteczne spotkania z dalszymi krewnymi wprawiają mnie zawsze w pewien dyskomfort.

Kupowanie prezentów? Zdecydowanie wolę te robione ręcznie, więc o ile mam dobre pomysły na upominki dla bliskich, to staram się w ogóle nie zapuszczać do tego sklepowego młyna pełnego opętanych bab. Same prezenty uważam za jaśniejszy punkt świąt - lubię robić różne śmieszne gifty dla przyjaciół i oczywiście otrzymywać to, co przygotowali dla mnie. Tak, nie jestem ani religijna, ani przywiązana do tradycji.

Grudniowa wycieczka do jakiegokolwiek sklepu, gdzie zewsząd zalewają mnie ozdoby namalowane sztucznym śniegiem i mnóstwo innych dekoracji nie przyprawia mnie o uśmiech. Nie potrafię zrozumieć wszystkich moich przyjaciółek, które na widok tych wszystkich "słodziutkich ozdóbek" rozpływają się i zaczynają opowiadać czym udekorowały swój pokój. Zapachowa świeca? Po co? Żebym była jeszcze bardziej osaczona przez Boże Narodzenie? Uciekam!

Jestem dziwna?