Egoizm

Jestem straszną egoistką... Zawsze byłam. Stawiałam siebie na pierwszym miejscu i dobrze na tym wychodziłam, a przynajmniej miałam takie wrażenie. Rodzice zawsze się wkurzali, bo jako mała dziewczynka miałam tendencję do przywłaszczania sobie wszystkiego, załatwiania swoich spraw bez oglądania się na innych i nie dostrzegania niczyich problemów, oczywiście oprócz własnych (bardzo wyolbrzymionych). Często odbijało się to na mojej młodszej siostrze, która była kompletnym przeciwieństwem. Tata powtarzał, że ona, w odróżnieniu ode mnie, nie ma samolubnego podejścia. Oczywiście średnio mnie to interesowało. Zdałam sobie z tego sprawę dopiero, gdy jak kiedyś płakałam (twarda jestem, ale wtedy byłam jeszcze mała) to przyniosła mi pluszaka. Tak po prostu. Dała mi go, popatrzyła przez chwilę i poszła. Zastanawiałam się nad tym przez jakiś czas - jako kilkuletnie wówczas dziecko w życiu bym nic takiego nie zrobiła. Dotarło do mnie, że rzeczywiście jestem swoim własnym oczkiem w głowie, ale jako, że nie prowadzę żadnego umoralniającego wywodu, to przyznam, że zupełnie mi to odpowiadało. I odpowiada do dziś. Ewoluowało: dla siostry jestem w stanie naprawdę się poświęcić, chyba, że jest w złym humorze. To skutecznie mnie odstrasza. Jest jeszcze jedna osoba, której odstąpiłabym ostatnią kostkę czekolady i jeszcze z uśmiechem patrzyła, jak je. Potem oczywiście strzeliłabym wykładzik o grubasach, które żrą za dużo i turlają się po ulicach, turli turli, ale ja po prostu muszę zawsze dodać jakąś uwagę tego typu. Nie umiem być łatwa w obejściu.
Czy dobrze wychodzę na stawianiu swoich potrzeb na pierwszym miejscu? Oczywiście! To naprawdę wiele ułatwia. Wrócę przy okazji do tematu miłości: po co być w związku? Bo sprawia to przyjemność. Jasne, jeśli druga osoba nie jest szczęśliwa, to my też nie wyjdziemy na tym dobrze. W miłości nie można postępować (zbyt) samolubnie. Para zadowolonych ludzi to magia! Zastanawia mnie Wasza opinia na ten temat, ale z mojego punktu widzenia wiązanie się z kimś jest etapem na drodze do poszukiwania szczęścia. Hedonistka Bina. W dobrym związku cieszy nas wszystko: obserwowanie jego uśmiechu, oglądanie z nim filmików na YouTube o małpie strzelającej z karabinu maszynowego, gadki o maszynkach do golenia, opowiadanie obleśnych historii, zanurzanie palców w jego kłębiastych włosach... Że o najbardziej oczywistej i stosunkowo przyziemnej sferze miłości nie wspomnę. Póki cieszy nas wspólne robienie wszystkiego, jest świetnie. Bo jesteśmy szczęśliwi. Pasuje nam to. Nic więcej. Kochamy drugą osobę, więc jej potrzeby staramy się postawić tak wysoko jak własne... A co z tych starań wynika, to różnie bywa. Istotą miłości jest w mojej opinii szczęście. Gdy wszyscy są happy - lepiej być nie mogło! Gdy entuzjazm znika u jednej ze stron - znika również u drugiej, nie da się związku ciągnąć samotnie. Staje się to niewygodnie, więc prawdopodobnie trzeba to zakończyć. Po co się męczyć? Szczęście gdzieś na nas czeka, lepiej pójść go poszukać.
Ojej, kontrowersje.
Przy okazji, jeśli lubicie moje "wywody", to z najwyższą przyjemnością zapraszam do Szarozielonego, który również lubi przetwarzać swoje wrażenia z życia codziennego i zapisywać różnorodne obserwacje na blogu. Prawdopodobnie w bardziej inteligentny sposób niż ja. Polecam, Bina.