Bo chcę

Ostatnio często słyszę pytania i wątpliwości na temat moich decyzji życiowych. Skończyłaś studia w Polsce i przyjechałaś na Maltę pracować jako kelnerka? Dlaczego nie szukasz pracy w zawodzie? Wolisz tu zapieprzać w upale za 5€ za godzinę niż siedzieć w wygodnym biurze i projektować? Po co tu w ogóle jesteś?

Odpowiedź jest prosta.

Bo chcę.

Ludzie się pogubili i zapomnieli, po co jest życie. Oświecam: życie jest po to, żeby było przyjemnie, żeby z niego korzystać, żeby się cieszyć, umilać czas sobie i innym. Życie nie jest po to, by postępować wbrew sobie i na dodatek cały czas marudzić. Zgraja Serbów z mojej pracy łapie się za głowę, jak słyszą, że jestem z Polski. Masz europejski paszport? I siedzisz na Malcie? Możesz robić wszystko, jechać wszędzie, po co pracujesz tutaj? Bo chcę. Jak się dowiedzą, że na dodatek mam skończone studia, to kręcą głową i mają za skończoną idiotkę. Bo kto wolałby pracować na Malcie jako kelnerka niż w Polsce/gdzieś jako architekt wnętrz? Ja. Chwilowo, nie będę przecież przez całe życie latać z tacą. Jednak właśnie to mnie teraz uszczęśliwia i daje mi satysfakcję, postępuję więc w ten a nie inny sposób.

Jestem na Malcie, bo zbieram pieniądze na podróż dookoła świata. Pierwotnie miałam wyjeżdżać w tym roku, żadnej Malty nie było w planach. Projekt jednak rozrósł się, a w podróż nie jadę sama, więc trzeba było dopasować rzeczywistość do swoich potrzeb. Potrzeba było funduszy. Oszczędzanie w Polsce? Słabo. Francja? Jasne, ale mój towarzysz nie zna języka, szkoda czasu, trzeba jechać do jakiegoś inglisz spiking kantry trzepać hajs. Wielka Brytania, Irlandia? Nie, dziękuję, miliony Cebulaków, deszcz i deprecha. Stany, Australia? Za daleko, za drogo, skomplikowane procedury. No to może... Malta? Nie, żebym była wcześniej na Malcie, ale wiedziałam, że angielski jest tu językiem urzędowym, zbliża się sezon wakacyjny, będzie robota w jakiejś knajpie. Chwilę pomyśleli, kupili bilety, niecały miesiąc po wypowiedzeniu słowa Malta (w kontekście przeprowadzki) po raz pierwszy, byli już na wyspie. Mieszkanie i praca znalazły się bardzo szybko. I na co ja mam tu narzekać? Siedzę na słonecznej Malcie, zarabiam całkiem przyjemne pieniądze, opalam się, piję browary, jestem tu z kimś, kogo kocham, wszyscy szczęśliwi. Nie wolałabyś pracować w zawodzie? No właśnie nie, nie wolałabym. Na to jeszcze przyjdzie czas, a teraz mam luz i relaks w życiu, siedzę w totalnie wychillowanym państwie, odkładam kasę na podróż. Biegam z tacą. No i dobrze! Robię to z uśmiechem.

to ja i moja rzeczywistość

Moja decyzja mimo wszystko wydaje się wielu osobom nieracjonalna, żeby nie powiedzieć głupia. Mam ochotę wtedy odwrócić pytanie - skoro tak strasznie cierpisz na tej okropnej Malcie, dlaczego nie zrobiłeś studiów? Słaba matura? Idź na prywatne. Nie masz pieniędzy? Masz, bo pracujesz na Malcie... Jak ci się nie podoba, to coś zmień, przestań krytykować moje wybory, żeby poczuć się lepiej... Pewnego dnia wyżaliłam się parze Szwajcarów, którzy jedli wieczorem w restauracji, w której pracuję. Nie było dużego ruchu, a miło się gadało, więc spędziłam dobre pół godziny dyskutując z emerytami z Genewy. Kobieta powiedziała mi bardzo mądrą i miłą rzecz: słusznie postępujesz! na bycie poważną i pracowanie w biurze jeszcze będziesz miała czas. teraz jesteś młoda, korzystaj, rób, co ci się podoba. Gdy powiedziałam, że koledzy z pracy krytykują moją decyzję i uważają, że Malta jest beznadziejna, babka odparła: im się nie podoba, bo mają takie nastawienie. ty przyjechałaś tu, bo chciałaś, masz zbliżającą się perspektywę podróży, cieszysz się życiem, więc zawsze będzie ci się podobało! oni traktują pobyt tutaj jak ciężką karę i z góry przekreślają każdą możliwość szczęśliwej egzystencji, bo po prostu taki mają styl. ty jesteś inna, pozytywna. Właśnie! Ja po prostu robię to, bo chcę.

Jakiś czas temu uświadomiłam sobie (a dokładniej, dałam sobie uświadomić), że istnieje nieskończona ilość rzeczywistości. Każdy tworzy rzeczywistość, w której żyje. Wcześniej uważałam, że rzeczywistość jest jedna, bezwzględna. Nie. Każdy człowiek kształtuje ją przez pryzmat swoich doświadczeń, poglądów, upodobań. Jeśli uważasz, że życie jest piękne, to jest. Jeśli uważasz, że jesteś we wszystkim beznadziejny, to jesteś. To, co uważamy na temat życia, staje się prawdą. Jeśli uważasz, że twoje decyzje są dobre, to są. Jeśli uważasz, że nie jesteś w stanie się nauczyć czegoś nowego, to nie jesteś. Dla mnie określona muzyka, ubrania, przedmioty, książki są piękne i interesujące, kogoś innego kompletnie nie pociągają. Tak samo jest z podejściem do życia. Ja po prostu zabieram się za wszystko z uśmiechem i cieszę się, że sobie kelneruję na Malcie. Inni zamulają i płaczą, ale nie mają lepszego pomysłu. Bo założyli, że ich życie jest do dupy. Więc jest.

Kształtujcie swoją rzeczywistość, a będzie doskonała.
Dlaczego?

Bo tego chcecie.