Stephen King "Mroczna Wieża"

 Więc idź, są światy inne, niż ten.

(nie ma spoilerów chyba)

Czasami, zwłaszcza jeśli człowiek wie, że będzie ciężko,

najlepiej jest zacząć od razu. I niech się dzieje, co chce.

Od dawna chciałam sięgnąć po tę siedmioczęściową sagę. Zapowiadała się intrygująco, lektura składająca się z kilku książek opisujących losy tych samych bohaterów to, jak każdy wie, czad, a poza tym napisał ją Stephen King, więc po prostu musiałam ją przeczytać. Oczywiście zwlekałam z tym ładnych kilka lat, jak to mam w zwyczaju. W każdym razie, jak powiedziałam, że coś zrobię, to tak będzie (prawda, mamo?). Może jutro, może za tydzień, może w następnym stuleciu, ale zrobię to.

 To, co zraniło cię raz, może zranić cię dwa razy.  

Pierwszy tom, zatytułowany Roland, otworzyłam z wielkimi nadziejami. Sądziłam, że wciągnie mnie od pierwszych stron, że pochłonę go w ułamek sekundy i totalnie się uzależnię. Tak jednak się nie stało. Miałam wrażenie, że fabuła rozkręca się powoli, że tak naprawdę nic się nie dzieje. Najbardziej jednak denerwował mnie fakt, że nie wiadomo, o co chodzi - Roland, rewolwerowiec, przemierza pustynię, by dotrzeć do Mrocznej Wieży. Okej. Podąża za człowiekiem w czerni. Okej. Nie wiadomo, kim jest Roland, kim jest typ w czerni, czym jest Wieża, po co oni tam idą, co się w ogóle dzieje. Oczywiście, żeby było ciekawiej, przez parę kolejnych tomów dalej nie wiemy, o co chodzi z Mroczną Wieżą. Po prostu przyzwyczajając się do lektury automatycznie przyjmujemy do wiadomości, że Roland, wraz z ekipą, którą zbiera w międzyczasie, zmierza do Mrocznej Wieży, że Mroczna Wieża jest najważniejsza. Spoko.

Człowiek, który nie potrafi podzielić się używką,

powinien z niej zrezygnować.

Akcja toczy się w Świecie Pośrednim i nie tylko. Świat ten różni się od naszego, choć zauważalne są pewne podobieństwa. Robi się ciekawie, gdy od drugiego tomu, Powołania trójki, bohaterowie zaczynają w magiczny sposób podróżować między Światem Pośrednim a znanym nam Nowym Jorkiem. Roland pochodzący ze Świata Pośredniego ma problemy z odnalezieniem się w naszych realiach, podobnie jak Nowojorczycy, którym zdarzy się trafić do rolandowej rzeczywistości, są nieco zagubieni. King, jak to ma w zwyczaju (za co bardzo go cenię), niezwykle dokładnie kreuje wszystkie światy i postacie oraz bezbłędnie ujmuje problemy bohaterów związane ze znalezieniem się w kompletnie nieznanym miejscu i czasie, otoczonych kompletną nowością - potworami, dziczą, współczesną technologią... Ave.

Niech twój pierwszy dzień w piekle

trwa dziesięć tysięcy lat i będzie najkrótszym.

Najbardziej podobały mi się tomy IV i V, Czarnoksiężnik i kryształ oraz Wilki z Calla. Najlepiej mi się je czytało, czuć było tą charakterystyczną Kingową lekkość pióra, dopracowanie wszystkich postaci, ich zachowań, sposobów myślenia i wypowiadania się. Przez większość tomu czwartego znajdujemy się w kompletnie innych realiach, duży ułamek tej powieści to retrospekcja, opowiedzenie dawnych dziejów głównego bohatera, co jest ciekawym oderwaniem od żmudnej wędrówki to Mrocznej Wieży (z którą nadal nie wiadomo, o co chodzi). Od tomu piątego fabuła się zagęszcza, sytuacja się komplikuje - King zaczyna bawić się w podróżowanie w czasie, nieskończoną ilość równoległych wszechświatów, z których tak naprawdę tylko jeden jest prawdziwy, zaczyna się "ratowanie" bohaterów, którzy zginęli w jednej rzeczywistości, ale w drugiej są still alive... Zabiegi czasem dziwne, czasem fajne, czasem niepokojące, czasem upierdliwe. Oczywiście nie brakuje klasyków: punkt kulminacyjny, niezwykle ważny moment, zaraz dowiemy się, jakie to kluczowe zdarzenie ma konsekwencje... nieee, pan Stephen zabierze nas teraz do swoich notatek, które zajmują jeden gruby (ostatni...) rozdział szóstego tomu pt. Pieśń Susannah. Zamiast wyjaśnić, co się wydarzy, King w formie pamiętnika opowiada, co zainspirowało go do stworzenia niektórych wątków, postaci, obiektów, sytuacji w całej sadze. Oprócz tego mówi, jak borykał się z pisaniem wszystkich kolejnych części, wliczając kilkuletnie przerwy. Wydarzenia związane z Mroczną Wieżą znajdziemy dopiero w kolejnym, ostatnim tomie, zatytułowanym tak, jak cała seria. Ugh.

Dno - poziom, z którego nie możesz upaść niżej,

chyba że weźmiesz łopatę i zaczniesz kopać.

King Mroczną Wieżę określa jako swoje opus magnum - cóż, faktycznie, jest to niezwykle złożona, wielowątkowa opowieść, posiadająca parę niezwykłych cech - nawiązania do wielu innych powieści autora, nawet przechwycenie jednego bohatera z Miasteczka Salem, który opowiada, co wydarzyło się po sytuacji opisanej w tejże powieści i jak znalazł się w realiach Mrocznej Wieży, którą akurat mamy w rękach. Fajne. Sam King przewija się jako bóg, stwórca... Odważnie, ciekawie, szacunek. Świetnie mi się czytało całą serię (oprócz pierwszego tomu, który trochę męczyłam, ale na szczęście nie zrezygnowałam z sięgnięcia po kolejne), polecam fanom Kinga, długich, złożonych opowieści, fantastyki, podróżowania w przestrzeni i czasie, koncepcji równoległych wszechświatów. Jest przygoda, trochę przemocy i miłości, trochę smutku i cierpienia, nie brakuje napięcia, ciekawych zwrotów akcji, retrospekcji, standardowych Kingowych zaburzeń chronologii i odciągania uwagi czytelnika od tego, co ważnego się dzieje, by opowiedzieć, co akurat robią jacyś nudni drugoplanowi bohaterowie. Dla mnie super, mimo, że żadnej z części tej serii nie zakwalifikowałabym do swoich ulubionych książek. Dotarłszy do końca ostatniej części zdecydowanie ucieszyłam się, że nie odłożyłam Mrocznej Wieży po przeczytaniu pierwszego tomu. Warto było. Zdecydowanie polecam, sama spędziłam z Mroczną Wieżą prawie 4 miłe miesiące. Daję mocne 8/10.

Człowiek w czerni uciekał przez pustynię,
a rewolwerowiec podążał w ślad za nim.