Sabina stajl

Jestem straszną pierdołą, niezdarą, sierotą, fujarą, gamoniem, nazywajcie to jak chcecie. Najgorsze jest to, że mam wrażenie, że jest tak dopiero od niedawna. Okej, nie od wczoraj, ale przecież nie zawsze byłam taką ofiarą losu. Nie do końca wiem, kiedy to się zaczęło. To pewnie jedna z cech charakterystycznych tej przypadłości.

Kto wycierając imbryk pełen świeżutkiej herbatki niechcący wrzucił gąbkę do środka? Ja. Kto cały czas podczas spaceru wpada na swoich towarzyszy? Ja. Kto opuszczając pomieszczenie zaczepił się szelką plecaka o klamkę? Ja. Kto, śpiewając dla zabawy z siostrą, niechcący walnął ją głową? -_- Ja. Kto ciągle słyszy pytania "nogi cię bolą?", "jesteś zmęczona?", "czemu tak dziwnie idziesz?", "czemu tak dziwnie stoisz?", "masz coś ze stopami?" Ja (nic mi nie jest, przynajmniej nie w nogi). Kto nie mógł się podnieść z łóżka, bo w jakiś dziwny sposób przytrzasnął cielcem swoje długie włosy, które strasznie ciągnęły przy najdrobniejszym ruchu? Ja. Kto przenosząc krzesło walnął się nim w krocze? Ja (potem próbowałam odtworzyć tę sytuację i naprawdę nie mam pojęcia, jakim cudem tego dokonałam, to było po prostu niemożliwe). Kto wrzucił zapalniczkę do rzeki, próbując nią otworzyć browar? Ja. Kto zrobił to dwa razy na tym samym wyjeździe? Ja. Kto zahaczył czajnikiem o kubek, który zaczął się przewracać (w stronę ściany) i próbując ocalić sytuację zrzucił sobie ów kubek (pełen wrzątku) na stopę? Ja. I do dziś mam po tym ślad. Piętno pierdołowatości. Może będzie ze mną już na zawsze.

~widoczek maltański z dziadem w łódce~

Jak już wiadomo, obecnie pracuję jako kelnerka. Bycie niezdarą nie jest sprzyjającą okolicznością. I znów, kto niemalże wpadł na niosącą tacę koleżankę, nie zastanawiając się, jaka będzie jej trajektoria, i doprowadził do katastrofy? Ja. Kto niósł dwa talerze w lewej ręce i olbrzymi plater w drugiej, zawadził platerem o bar i zrzucił na glebę żarcie (z jednego z talerzy z lewej ręki, plater ocalał, jakby ktoś chciał poznać szczegóły)? Ja. Kto, słysząc "zanieś szklanki do stołu, przy którym siedzi pan X, krytyk i pięć grubych ryb" stłukł jedną ze szklanek będąc już niemal u celu? Ja. Kto chodził z wielkim siniakiem na udzie, bo zahaczył raz o róg stołu? Ja (siniak nie chciał zejść przez dłuuugo, bo cały czas go poprawiałam). Kto potknął się o nogę od krzesła, niosąc zamówienie do stolika? Ja. Kto potknął się o nogę od stołu, niosąc zamówienie do stolika? Ja. Kto potknął się o nogę od parasola, niosąc zamówienie do stolika? Ja. Mogłabym wymieniać dłużej, nie tylko historie z potykaniem się o nogi. Moja niezdarność kiedyś mnie zgubi, czasem się zastanawiam, dlaczego ja tam w ogóle pracuję. Coraz lepiej idzie mi z równowagą i noszeniem dużych ilości talerzy i napojów, ale nogi od stołów, blaty i koledzy z pracy cały czas na mnie czyhają, powodując, że zdarza mi się coś upuścić i narobić siary. Ludzie czekają na jedzenie, kuchnia musi je robić od nowa, ja muszę się tłumaczyć i robić walk of shame przed całą klientelą i personelem, słabo. To się nie skończy dobrze.

Kiedyś śmiałam się z oferm, które przewracają się wkładając spodnie na stojąco, ciągle się o coś uderzają, rozlewają napoje albo plamią się jedzeniem. Teraz jestem jedną z nich. Okej, całkiem nieźle idzie mi niebrudzenie się żarciem, ale to oczywiście też mi się zdarza. Moja skłonność do niezgrabnego powodowania (zazwyczaj) niegroźnych katastrof zyskała już miano Sabina Stajl.

JAKIEŚ RADY?

Peace.