Malta express: luźne brednie, czyli wywód kelnersko-francusko-turystyczny

Czasem w życiu dochodzę do wniosku, że nic mnie już nie zdziwi. Podjęcie roboty w turystycznej knajpie w centrum stolicy Malty oczywiście dostarczyło mi jednak tylu wrażeń, że wypieram się wcześniejszego stwierdzenia. Ludzie po prostu nie przestaną mnie zadziwiać.

/archiwa mojewywody.pl

24 października 2014

Bydło

Ludzie chyba nigdy nie przestaną mnie zadziwiać. Myśleliście, że tylko w Polsce jest bydło? Że tylko u nas mogłaby zdarzyć się scenka typu "idę do Ikei ze słoikiem, żeby nalać sobie darmowego ketchupu ze stoiska z hot dogami"? Że "od razu widać, że Polacy, bo taka wiocha"? Otóż nie. Bydło i wiocha są wszędzie. I wcale nie trzeba dużo szukać. (czytaj dalej)

(^ zachęcam do przeczytania tego wpisu, śmieszne, sama się zdziwiłam, że taką śmieszną rzecz półtora roku temu napisałam)

/

Podczas szkolenia dotyczącego wysyłania zamówień do kuchni ze specjalnego komputerka dowiedziałam się, że w zasadzie możemy ingerować we wszystkie pozycje w menu, zmienić co tylko chcemy. Jest to użyteczne w momencie, gdy np. ktoś będzie na coś uczulony, zażyczy sobie bezglutenową wersję makaronu (lol) albo po prostu chce pizzę jakąś tam, ale bez tego, za to z dodatkowym czymś innym. Spoko. Dowiedziałam się nawet, że możemy zmienić typ makaronu - w karcie jest około dziesięciu makaronowych dań, każde skomponowane z określonym rodzajem kluseczek, bo kuchary wymyśliły sobie, żeby było tak, a nie inaczej. Zastanawiam się - po co więc ktoś miałby to zmieniać? Cóż. Kelneruję, krzątam się, zbieram zamówienia. Jakaś pani prosi o makaron. Wybrała sobie pozycję penne arrabiata - informuje mnie jednak, że nie lubi penne. Czy mogłaby to dostać z fussili? Dżiz. Jak można nie lubić penne? Makaron jak każdy inny. Zamieniła rurki na świderki. Może ktoś z Was mi wyjaśni tą fanaberię, bo ja naprawdę nie jestem w stanie tego pojąć. Okej, są dania, które je się z określonym kształtem makaronu - bolognese to zawsze spaghetti, a lasagna jest przekładana tymi makaronowymi płachtami. Jaki jednak ktoś ma interes w tym, żeby zamienić penne na fussili? Nie lubi penne? A lubi fussili? Przecież one są zrobione z tego samego, mają ten sam rozmiar i dają te same doznania smakowe. Filozofowie, pomóżcie!

Klasycznym, a nierzadko irytującym elementem szarej wakacyjnej maltańskiej kelnerskiej (morze epitetów) rzeczywistości są francuscy turyści. Zasuwasz z tacą, a tu bezceremonialnie zaczepia cię jakaś baba i zamawia po francusku sok pomarańczowy /raz spanikowana koleżanka, wiedząc, że mówię po francusku, spytała mnie, co to jest dy żju dorąż. pomogłam/. Inna kobieta pyta, czy mamy białe wino musujące. Ewentualnie informuje, że przesiada się do tamtego stolika, bo jest tam cień/słońce. Spoko, nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że kurna, nie jesteśmy we Francji. Tu się defaultowo nie mówi po francusku. Jako jedyny frankofon w mojej knajpie odpowiadam uśmiechnięta w ich języku. Spodziewam się entuzjazmu: oo, zrozumiano mnie, mimo, że nie podjęłam ani krztyny wysiłku, by powiedzieć choć jedno słowo po angielsku. Nie. Francuzka zakłada, że to oczywiste, że cały świat mówi po francusku, ona wręcz tego właśnie od niego oczekuje. (Wstaw tutaj dowolne przekleństwo). Raz nawet wlazła taka jedna i zapytała głośno, czy ktoś tu mówi po francusku. Nie muszę chyba dodawać, w jakim języku padło pytanie. Włączyłam swój najbardziej czarujący uśmiech i powiedziałam, że owszem, ja. Baba nie zdradziła żadnych oznak radości, przeciwnie, trwała w przyjętej wcześniej postawie roszczeniowej, zamówiła coś tam i wróciła do swojego stolika. Kurwica mnie bierze na tych ludzi. Oni naprawdę nigdy nie zrozumieją, że Francja kończy się we Francji, a potem trzeba podjąć jakikolwiek wysiłek. Gdy trafiają mi się naprawdę niemili klienci z tego kraju, udaję, że nie rozumiem. Znakomicie bawię się słuchając, o czym szczebioczą, zastanawiając się, jak zamówić butelkę wody. Chciałeś jechać na wakacje? To jedź. Tylko spróbuj chociaż nie zniechęcać do siebie całego świata od pierwszej sekundy. Jasne, zdarzają się również niezwykle czarujący Francuzi. Wystarczy, że powiedzą jedno yes, hi albo good morning, czasem po prostu na nich spojrzę, nie ma wątpliwości skąd przyjechali. Zagaduję po francusku, oni bardzo cieszą się, że będą mogli sobie z kimś pogadać w ojczystym języku. Korzystając z okazji wypytują mnie o jakieś atrakcje turystyczne, gdyż ze swoim angielskim nie czują się na tyle dobrze, by dyskutować z ludźmi (choć są i tacy, którzy świetnie władają tym językiem, co nieczęsto się zdarza wśród frenczmenów). Pytają, co Francuzka robi tutaj, dlaczego wyjechała. Zaczyna się dyskusja, że jestem z Polski i po raz 834920483806 streszczam historię swojego życia. Chwalą moją znajomość języka i odwagę, żeby zdobywać świat, życzą powodzenia, są serdeczni i uśmiechnięci. Można? Można. Czasem trafia się na przykład para ludzi koło sześćdziesiątki, którzy oczywiście z angielskiego nie są mocarzami, ale chociaż próbują. Zamawiają, bardziej lub mniej sprawnie, chcą się dogadać. Wykazują dobrą wolę. Gdy, słysząc ich trying hard odzywam się po francusku, z ulgą śmieją się i zaczynają rozmowę. Spoko. Wiem, że nie każdy miał okazję albo chęć nauczyć się obcych języków, zwłaszcza ludzie ze starszych pokoleń. Jeśli jednak przychodzisz oburzony, że nikt na Malcie nie mówi po francusku i, tak czy siak, będziesz wszystkich w tym języku zagadywał, to nie znajdziesz nikogo, kto ci odpowie. Na pewno nie mnie.

Z Polakami pod pewnym względem jest podobnie. Zazwyczaj średnio im idzie rozmowa po angielsku, a gdy słyszę, że zaczynają się między sobą konsultować po polsku, przechodzę na mowę ojczystą. Jeśli dobrze radzą sobie z ingliszem, nie ujawniam, że jestem Polką. Wolę uchodzić za Maltankę lub przedstawicielkę dowolnej innej narodowości i nie narażać się na to, że zaraz będą mnie pytać, jak dojść do katedry świętego dżona. Raz zaczepił mnie klient, chciał coś zamówić, naturalnie po angielsku, ale wcześniej powiedział coś do Kasi/Marysi i tym sposobem dowiedziałam się, skąd pochodzi. Entuzjastycznie zagadałam po polsku. Reakcją wszystkich przy stoliku było zniesmaczone: o. Polka. Od tej pory raczej zgrywam tajemniczą cudzoziemkę, choć zdarzyło mi się uciąć miłe konwersacje z rodakami, którzy zgodnie z legendą chętniej rozmawiają z innymi Polakami za granicą niż u siebie. Polacy przynajmniej nie zaczynają mówić do wszystkich po polsku i nie oczekują, że ktoś ich zrozumie, w przeciwieństwie do Francuzów. Choćby nie wiem jak kaleczyli angielski, to będą próbować. To dobrze.

Praca w restauracji obfituje w mnóstwo losowych zdarzeń, na przykład babcię, która zamawia espresso i szklankę lodu. Dopytałam, czy na pewno o to jej chodzi - prawdopodobnie coś źle usłyszałam. Nie, espresso i szklanka lodu. Okej. Spełniłam zachciankę po czym ukradkiem obserwowałam, co kobiecina zamierza zrobić. Powąchała espresso, chwilę się nad nim zastanowiła, po czym wlała je do szklanki pełnej kostek lodu. Wymieszała, wysączyła. Niech będzie. Inna babcia, kwalifikująca się do wagi piórkowej, samotnie opędzlowała olbrzymi stek i poprawiła szarlotką. Jeszcze inna zaczęła się zbierać po położeniu pieniędzy na spodeczek z rachunkiem, który wcześniej jej przyniosłam. Keep the change!, zawołała uśmiechnięta kobiecina. Wyszła, ja spojrzałam na gotówkę: 5€20. Należność: 5€45. Keep the change, dzięki laska, na moim koncie ląduje minus dwadzieścia pięć centów napiwku. Mój błąd, trzeba było spojrzeć, ile się dostało, zanim kobieta opuściła lokal. Mimo wszystko, gdy słyszę, że mam zachować resztę dla siebie, naturalnie nie spodziewam się, że na spodeczku nie ma wystarczającej ilości pieniędzy. Napiwki to ogólnie bardzo miła sprawa, której perspektywa dodatkowo motywuje mnie do dbania o gości: obsługiwania ich z uśmiechem, zapowiadania podawanych potraw, pytania, czy wszystko w porządku, bycia cały czas w pobliżu. Najbardziej hojni są Amerykanie, zaraz po nich Brytyjczycy. Z Włochami, Francuzami i Hiszpanami jest bardzo różnie. Maltańczycy często zostawiają zwierzęce tipy w wysokości np. 13 czy 21 centów (oczywiście samymi brązowymi monetami). Klasyk - nie chcę wydawać wartościowych pieniędzy, ale w sumie wypadałoby coś zostawić, więc pozbędę się kilku miedziaków z portfela. Grosz do grosza...

Mam plakietkę z imieniem. Tak, to straszne, wiem. Niestety muszę. Oczywiście ktoś się musiał kopnąć drukując moje imię. Na szczęście na plakietce nie widnieje znienawidzona przeze mnie Sabrina, ale za to germańsko-francuskie Sabine. Wkurza mnie to, bo rubaszne dziady chlejące browary od 9 rano wołają mnie Sabiiineee, a to nawet nie jest moje imię. Obsługuję Francuzów, przemawiam płynnym frenczem. Oni na to: faktycznie, masz na imię Sabine, mogliśmy się domyślić, że jesteś Francuzką. Nie, nie jestem. W imieniu jest błąd. Mam na imię Sabina. Skąd jesteś? Z Polski. /wybałuszone gały/ To jakim cudem mówisz po francusku bez akcentu? Mieszkałam we Francji. Ach, to jasne! Urodziłaś się tam? Nie, przeprowadziłam się na 4 lata w wieku 19 lat. No ale mówiłaś wcześniej po francusku? Nie, nauczyłam się dopiero na miejscu. Jak to? I tak dalej. Schemat rozmowy jest niemal zawsze identyczny, odbyłam ją miliard razy mieszkając w Paryżu, teraz historia zatoczyła koło. Niemcy z kolei widzą moją plakietkę i pytają, szprist du dojcz, Sabine?... Uch. Oczywiście prosiłam już, żeby zrobili mi normalną plakietkę, ale mnie olano. Muszę się tym porządniej zająć.

Mogłabym, jak widać, pisać i pisać, ale sobie daruję. Pozbieram materiały na następny raz. Peace.