Magia

Pisząc moja niezbyt odkrywczą recenzję 50 Shades of Grey wspomniałam o wielu "kwaśnych momentach", które wprawiły mnie w zwątpienie, ale najgorszym z najgorszych był

Nie tyrania czy seks w książce były dla mnie szokujące, ale to, że Christian kupił Anie stanik, który pasował idealnie, a on widział ją wcześniej ze 2 razy na oczy i to nie nago. Ma talent chłopak. 

Odwołuję swój sarkastyczny ton! Wydarzenie sprzed kilku dni zamknęło mi usta. Dostałam... bieliznę, oczywiście razem ze słowami "nie wiedziałem, jaki masz rozmiar". Samiec Alfa, jak na typowego przedstawiciela swojego gatunku przystało, zaszalał i wybrał na oko. Demonstrując radość i zaskoczenie upominkiem nie mogłam sobie oczywiście odmówić paru podejrzliwych spojrzeń, to na Niego, to na metkę. No tak... taktownie mnie przecenił, to zdecydowanie nie był mój rozmiar. Alfα zachował jednak na szczęście tyle umiaru w swoim szaleństwie, by upewnić się, że zakup można zwrócić lub wymienić. Wzięłam się za mierzenie, żeby udowodnić w końcu gatunkowi męskiemu, że bielizny nie da się kupić bez mierzenia, a tym bardziej jako gift dla persony, której rozmiaru się nawet nie zna. Wkładam... Szok. Leży jak ulał! Moja ironiczna mina mimowolnie ustąpiła podziwowi i zachwytowi. Zły obwód, zła miseczka, zły krój, a pasuje. Idealnie. Jak to jest w ogóle możliwe?! Magia.

Incydent ten wywołał u mnie lawinę myśli na temat jawisk paranormalnych. Czy może istnieć jakaś nadprzyrodzona moc, która pozwala nie tylko fikcyjnym samcom na takie akcje? Czy ta moc jest również odpowiedzialna za coś, co nazywamy przeznaczeniem? Czy w ogóle wierzę w przeznaczenie? Hm, sama nie wiem. Od jakiegoś czasu jestem zwolenniczką teorii, że każdy jest kowalem swojego losu. Ale co ze szczęściem, przypadkiem? Ludzie czasem mówią, że każda osoba, która odgrywa choć mały epizod w naszym życiu, pojawia się na naszej drodze z jakiegoś konkretnego powodu. Dziwne. Inni twierdzą z kolei, że Bóg tak chciał. Sprawił, że coś się wydarzyło. Leciałam kiedyś samolotem i zagaił do mnie pewien true mnich w habicie. Wywiązała się rozmowa (oh god, why). Wczułam się w rolę pobożnej chrześcijanki, a ciekawski Pan Mnich (off: nie wiem, co mi strzeliło do głowy, ale zaczęłam zapewniać, że teraz młodzież się nawraca, a kościół wraca do łask młodych ludzi. Duchowny podchwycił temat i zaczął pytać o jakieś stowarzyszenia i kościoły, ale na szczęście wyszłam z tego bez skuchy) zaczął pytać, jak to się stało, że mieszkam w Paryżu. Po mojej wymijającej odpowiedzi skwitował, że Bóg tak zadecydował. O? Na pewno nie szef mojego taty, moi rodzice, czy chociażby ja. To Bóg nam to załatwił.

Jestem Bina i historie o stanikach skłaniają mnie do refleksji na temat Boga.
To może ja już skończę.