Urban game

...bo stwierdziłam, że gra miejska brzmi dziadowsko. Urban game to zabawa w szukanie wskazówek w terenie, ukrytych wiadomości, podpowiedzi. Dążenie do celu gry.

A przynajmniej tak mi się wydaje, że na tym właśnie polega urban game, ktoś kiedyś mi o tym opowiadał, nie jestem pewna, cóż.

Od początku. Kiedy byłam mała (punkty ujemne za rzewne rozpoczynanie wpisu) lubiłam szykować rodzicom laurki na wszelkie okazje, czasem również kompletnie bez okazji. Kilka takich okazów dalej gdzieś jest. Ale ile można wręczać identyczne laurki w ten sam, nudny sposób? Pewnego dnia wymyśliłam, że zamiast laurki dam mamie karteczkę z nazwą jakiegoś mebla albo miejsca w domu. Szafka koło lodówki, parapet w sypialni, kanapa, biurko. We wskazanym miejscu była oczywiście kolejna podpowiedź, nagrodą za przejście całej gry było znalezienie mnie za drzwiami mojego pokoju (hmmm, ta dyskrecja, gdy przez całą zabawę podążałam megapodekscytowana za mamą, by zobaczyć, czy znajdzie wszystkie karteczki, a gdy znalazła ostatnią, to leciałam na zbity pysk ukryć się w miejscu na niej podanym), z laurką w dłoniach. Fajne, nie? Wiadomo, gra była upierdliwa, ale jej przygotowanie było rewelacyjną zabawą, a moje wysiłki były zawsze doceniane.

Ha, pamiętam, jak moja młodsza siostra spapugowała po mnie ten pomysł (jak każda młodsza siostra ever) i schowała kartkę "łożko rodziców" w łóżku rodziców, h3h3h3.

Niedawno pomysł zaplanowania podobnej gry jakoś losowo przeszedł mi przez myśl. Pokrążył chwilę po mojej głowie, przez jakiś czas szukał wyjścia, ale jednak zdecydował się zostać. Zaczął kiełkować... i urósł do znacznych rozmiarów. Postanowiłam znów, po latach, stworzyć grę w szukanie podpowiedzi, ale nie w domu. W całym mieście.

Valletta, jak wspominałam tutaj, jest raczej kieszonkowym miastem. Na dodatek po jego głównych ulicach poruszają się dziennie tysiące ludzi, ale wystarczy oddalić się o 30 metrów i jest kompletnie pusto. Opuszczone budynki, opustoszałe plaże, sekretne miejsca do picia browarów i podziwiania zachodów. Smutną, acz charakterystyczną cechą wielu mało znanych miejsc w Valletcie jest to, że zawsze są tam te same śmieci. Idziesz na plażę z oczkiem wodnym i wiesz, w którym miejscu zastaniesz butelkę po ice tea oraz gdzie leży korek od wina. Raz siedząc sobie właśnie tam otworzyłam z hukiem browar. Kapsel odbił się od skał gdzieś nade mną i spadł kilka metrów dalej. Byłam pod wrażeniem swojego wyczynu i z daleka podziwiałam ów kapsel, który zresztą został zbadany przez kraba przechadzającego się brzegiem w poszukiwaniu pożywienia. Podniósł kapsel, trochę go poobracał, spróbował, olał. Nieważne. Miałam zabrać ten kapsel, bo nie jestem śmieciarą, ale akurat wygodnie rozsiadłam się na gniotących w dupę skałach i nie chciało mi się wstać. Potem oczywiście zapomniałam. Następnego dnia kapsel był nietknięty. Wzięłam go do ręki. Skoro nikt nie przejmuje się losowymi rozrzuconymi przedmiotami. to czy ktoś znajdzie ukryty przeze mnie liścik? Jasne, kapsel czy pusta butelka to śmieci, nikt się do nich nie chce dotykać. Zwitek papieru może być bardziej kuszący, ale założyłam, że uda mi się ukryć wszystkie podpowiedzi tak, bo tylko adresat je odkopał.

Tym razem zabawa nie została przygotowana dla mamy czy taty, a prezentem nie była laurka. Zabawa przeniosła się z domu do miasta, laurka zmieniła się w zestaw domowych głośników, których tak bardzo nam w naszej maltańskiej chatce brakowało. Obdarowany został mój towarzysz byłych oraz nadchodzących wojaży, najlepszy ziom do picia browarów i grania w karty, druga połowa ekipy maltańskiej, czyli po prostu mój ukochany. Wręczyłam mu papierek z najgorszą smutną karykaturą gościa z Piły... i zabawa się zaczęła.

 Początek był niewinny. Poinformowałam w liściku, że w lodówce znajduje się czekolada. Czekolada z kolei zawierała wskazówkę do piwa w zamrażalniku... I notatkę "chyba już wiesz, na czym będzie polegała ta zabawa". Kolejna karteczka informowała, że przenosimy się na zewnątrz. Na plażę! Należało odszukać serce wyryte przez Japońców w skale. Jest jedno takie w Valletcie i główny bohater gry od razu wiedział, dokąd się udać. Nikt nie wie, czym oni je wykuli, bo jest cholernie głębokie. Podpowiedź zawierała też rysunek barana, który widnieje na kapslach piwa, które lubimy sobie spożywać. W pobliżu serca w skale niby przypadkowo walał się taki właśnie kapsel. Leżał koło kępki śródziemnomorskich zarośli, w których ukryty był liścik (proszący o zabranie kapsla, nie śmiecimy).

Droga do sukcesu prowadziła następnie przez opuszczony domko-składzik ozdobiony przez hooligansów napisem RIOT, szczelinę w murze, kupkę kamieni w zagięciu murka, a nawet pewien bardzo konkretny krzak. Każde z tych miejsc wydawało się przypadkowe, losowa osoba raczej nie zabrałaby się za eksplorację gałęzi krzaku w poszukiwaniu przywiązanej karteczki, nie zaglądałaby też w wyrwy w murze ani nie ruszała randomowego stosu kamieni. Chowaniu wszystkich podpowiedzi towarzyszyło dużo emocji - co, jeśli wiatr zdmuchnie liścik? Jeśli zabierze go jaszczurka, kot, albo, co gorsza, obleśny gołąb? Może jakieś bawiące się dziecko natknie się na wskazówki? Z drugiej strony byłam bardzo z siebie dumna, czułam, że wszystko przetrwa na swoim miejscu przez niecałe 24 godziny, czyli do momentu rozpoczęcia zabawy. Jak się później miało okazać, tak właśnie się stało.

Nieszczęsny bohater gry trochę się wkurzał i marudził, bo "wysłałam go w taki upał biegać po całym mieście", nie wziął ze sobą wody, bo nie spodziewał się takiej skali przedsięwzięcia. Wkurw osiągnął szczyt, gdy ostatnia podpowiedź zapraszała z powrotem do domu, a prezent był ukryty pod łóżkiem. Oczywiście nie mogłam odpuścić sobie napisania "ha, widzisz, mogłeś w ogóle nie wychodzić z domu". Na szczęście znalezienie upragnionych głośników, napicie się wody i odsapnięcie sprawiło, że obdarowany mimo wszystko był bardzo zadowolony. Swoją drogą, to zabawa miała być super, a prezent tylko wisienką na torcie, no ale cóż.

Życzę wam kreatywnie spędzanych dni,

róbcie fajne rzeczy, cieszcie się

i uszczęśliwiajcie innych.