Jesteśmy dorośli

Kiedy byłam mała, wyobrażałam sobie czasami dużą, dorosłą Sabinę. Abstrahując od tego, że bałam się tej całej dorosłości (a może właśnie dlatego?) spodziewałam się, że moment, kiedy będę miała poważne, ogarnięte życie, po prostu nadejdzie. Że wszystko zrobi się samo. Cóż, nie zrobiło się.

Chodząc do szkoły miałam tendencję do wizualizowania sobie przyszłości - zarówno niedalekiej, jak i tej nieco bardziej odległej. Nieubłaganie zbliża się moment, kiedy skończę 24 lata. Teraz oznacza to dla mnie wciąż młodość i beztroskę - brak stałej pracy, jakieś tam oszczędności, plany podróżnicze, wyjścia na piwo. Pojawiają się takie upierdliwości, jak rozliczanie PITów (ogarnianie zarobków zagranicznych, łączenie podatku francuskiego z polskim i inne skomplikowane pierdy, sic), kupowanie jedzenia za własny hajs, brak legitymacji studenckiej (wciąż  nie mogę się przyzwyczaić) czy podejmowanie odpowiedzialnych decyzji, ale cóż. Czuję się świeżo i młodo, nie mam zmartwień dorosłych ludzi, kredytów, mężów, dzieci, tryskam energią i cieszę się z drobnych rzeczy. Jak byłam gnojem, to na pewno spodziewałam się, że w wieku 24 lat będę już jakaś DOROSŁA i WAŻNA. Nie wiem, jak dokładnie to wtedy rozumiałam, ale na pewno uważałam, że po prostu w pewnym wieku ludzie jakoś naturalnie zaczynają być duzi. Albo zgorzkniali.

Jak skończyłam 18 lat, poczułam się staro. Oficjalna dorosłość. Jak skończyłam 20 lat, poczułam się staro. Dwója z przodu. Jak skończyłam 21 lat, poczułam się staro - można legalnie pić alkohol w Stanach! Najwyższy czas pojechać w moją licealną podróż marzeń, do Los Angeles. 7 kwietnia 2016 znów poczuję się staro - pamiętam, jak kiedyś na lekcji angielskiego uczyliśmy się o tym, jak określić, ile ktoś ma lat. Jak ktoś ma między 41 a 43, to jest in his early fourties. 44-45 - in his mid-fourties. 46-49 - late fourties. Tak więc zdążyłam się już przyzwyczaić do moich early twenties, a teraz nieuchronnie przychodzi czas na mid-twenties. Wcale mi się to nie podoba.

Cóż, apparemment mamy tyle lat, na ile się czujemy. Mam kumpla, który w wieki 28-29 lat objechał świat i przeżył przygodę życia. Inny ma 39, nie związał się z nikim na stałe, nie ma nudnych rodzinno-dorosłych obowiązków, utrzymuje się z fotografowania ludzi i rzeczy. Obaj wyglądają na max. 25 lat. Mnie wciąż nieznajomi biorą za nastolatkę, a baby w monopolowym proszą mnie o dowód tak samo często, jak kiedy miałam 18 lat. Skoro więc wyglądam jak dzieciak i tak się czuję, to może nadal nim jestem?

taka jestem dorosła.

Granica dorosłości/starości cały czas się przesuwa. W podstawówce myślisz, że gimbusy to już duzi, poważni ludzie, MŁODZIEŻ. W liceum z pewnym szacunkiem patrzysz na studentów. Na trzecim roku studiów oczywiście śmiejesz się, jakie z pierwszoroczniaków są dzieci, a jak przypadkiem zapędzisz się do liceum, to nie możesz uwierzyć, że jak sam byłeś takim pierdkiem, to myślałeś, że jesteś dorosły. Młodsza siostra zawsze będzie dzieciaczkiem, nawet, gdy nie wiadomo kiedy skończyła 19 lat, poszła na studia, znalazła sobie chłopaka. Mam prawie 24 lata i dawno przestałam wierzyć, że kiedyś nagle stanę się dorosła, będę miała dom z ogrodem, psa i poważną pracę. Może kiedyś faktycznie tak się stanie, ale mój sposób postrzegania życia będzie musiał ulec najpierw znacznym zmianom. Nieprędko to nastąpi.

Macie tyle lat, na ile się czujecie? Czujecie się na tyle, ile macie lat? Może jesteście stetryczałymi dziadami zamkniętymi w ciałach nastolatków? A może energicznymi, młodymi duszami, mimo, że powoli zaczynają wam się pojawiać zmarszczki? Słucham.