Miała jechać po Bałkanach, dojechała do Azji: Turcja&Stambuł

Wyjazd przeszedł najśmielsze oczekiwania... Sama trasa nieco się wydłużyła, a w zasadzie rozciągnęła. Dnia 2 sierpnia, siedząc na przejściu granicznym między Węgrami a Serbią (granica w pięknym stylu pokonana na piechotę, a zabrało nas z niej BMW na rosyjskich numerach, mknące 200 km/h do Belgradu, fuck yeah) studiowaliśmy mapę. Do samolotu powrotnego z Grecji jeszcze 24 dni, Europa stoi otworem! Zwiedźmy Bośnię, Albanię, Macedonię... Może uda się dojechać do Sofii? A dlaczego miałoby się nie udać? To może jeszcze dalej? Do... Stambułu?

Pomysł wydawał się na początku nieco szalony, dokładał około tysiąca kilometrów do naszej pierwotnej wizji. Zdecydowaliśmy jednak zgodnie, że chcemy zobaczyć kawałek Turcji i symbolicznie postawić stopę po azjatyckiej stronie miasta - pierwsze chwile ever spędzone poza Europą. Tak, zróbmy to!

Z CouchSurfingiem nie mieliśmy najmniejszego problemu, wręcz przeciwnie - dostałam 60 zaproszeń od gospodarzy ze Stambułu. Po przefiltrowaniu wiadomości i odcedzeniu tych, które składały się zaledwie ze słowa "hey" oraz tych, które wyglądały na bardzo podejrzaną i niemoralną propozycję, wybraliśmy osobę, u której zdecydowaliśmy się zostać parę nocy. Zajrzałam na hitchwiki, aby zobaczyć, jak jest z jeżdżeniem stopem po Turcji. Kolana się pode mną ugięły. Pierwsze zdanie bardzo zachęcające - Turcy uważają autostop za coś naturalnego, po Turcji jeździ się świetnie, w zasadzie wszyscy, którzy mają trochę miejsca w samochodzie, chętnie zabierają. Potem gorzej: zdarzają się niebezpieczne sytuacje ze względu na różnice kulturowe. Dziewczyna, autostopowiczka, pragnie być po prostu miła, więc się uśmiecha, co kierowca może odebrać jako propozycję seksu. Chłopak jadący z dziewczyną nie może pozwolić jej usiąść koło kierowcy, bo wtedy "zezwala" mu na robienie tego, co będzie chciał. Dziewczyna musi mieć zakryte co najmniej ramiona i nogi, żeby nie kojarzyć się z rosyjską prostytutką. Chłopak i dziewczyna podróżujący razem powinni mieć obrączki, bo inaczej oznacza to, że dziewczyna będzie chętnie współżyć z każdym, w tym oczywiście z kierowcą tira, którym właśnie jedzie. Naczytałam się, podzieliłam wszystko przez 2, ale jednak nie zlekceważyłam porad. Kupiłam w bułgarskim lumpie długie ciuchy i ruszyliśmy w trasę.

Granicę bułgarsko-turecką standardowo pokonaliśmy na piechotę. Zabrało to sporo czasu, kontroli było o wiele więcej niż na innych pokonywanych przez nas przejściach. Gdy w końcu wszyscy się od nas odczepili, sprawdziwszy po dziesięciokroć nasze paszporty i wizy (kupione zresztą naprędce podczas wycieczki, nie planowaliśmy przecież wcześniej wypadu do Turcji), ucieszyliśmy się, że w końcu możemy ruszać. Nie tak prędko, zatrzymała nas.. policja. Wyglądali dość śmiesznie, siedzieli na plastikowych krzesełkach pod parasolem przy autostradzie, tuż za przejściem granicznym. Wypytywali, co zamierzamy robić w Turcji, kim jesteśmy i tak dalej, oraz... dlaczego nie mamy obrączek. A więc to prawda? Udało nam się uwolnić z przesłuchania i zaczęliśmy łapać.

widok z promu pływającego po Bosforze

Podróżowaliśmy głównie tirami. Spotkaliśmy samych miłych ludzi, przy których nie czułam się w żaden sposób zagrożona, ale nie chcąc kusić losu nie prowadziłam ożywionych rozmów. Turcy rzeczywiście chętnie zabierają autostopowiczów. Raz przez pomyłkę zboczyliśmy z trasy i pojechaliśmy na własne życzenie kilka kilometrów w złą stronę, na szczęście szybko ktoś zabrał nas z powrotem. Stojąca przy drodze parka młodych ludzi z wyciągniętymi kciukami wzbudza zainteresowanie. Pozytywne zainteresowanie. Czujesz, że zaraz ktoś cię zabierze. Raz jechaliśmy w cztery osoby w dwuosobowej kabinie dostawczaka, co było ciekawym doświadczeniem.. Na szczęście odcinek nie był długi.

"gównowóz z sianem", nasz środek transportu do Stambułu

Stambuł to olbrzymie miasto, największe w jakim kiedykolwiek byłam. Zabrzmię teraz jak wieśniara bez szkoły, ale nie wiedziałam, że miasto może być naprawdę aż tak wielkie. 13 milionów mieszkańców, setki wysokich budynków, drapaczy chmur, centrów handlowych, wielkich skrzyżowań, olbrzymich dróg. Miasto ciągnie się przez kilkadziesiąt kilometrów, robi ogromne wrażenie.

Z dziennika podróżnika:

18.08.2014

(...)

20:53 MOST

20:55 Welcome to Asia!!! Achievement unlocked.

Tak, to oczywiście notatki prowadzone w momencie, gdy przejeżdżaliśmy przez cieśninę Bosfor. Mieszkaliśmy po azjatyckiej stronie miasta, a do Europy pływaliśmy statkiem, który jest standardowym elementem komunikacji miejskiej. Stambuł jest miastem kontrastów. Nie brakuje konserwatywnych, muzułmańskich dzielnic, starych bazarów, na których można kupić dosłownie wszystko, ulic, które do złudzenia przypominają typowe europejskie miasta (włącznie ze skąpo ubranymi dziewczynami, które się po nich przechadzają). Ceny niższe niż w Polsce, poza alkoholem - browar w knajpie to wydatek rzędu 15 złotych, czyli około dwa razy drożej niż u nas. Fakt, że jest to muzułmański kraj nie zrobił na mnie gigantycznego wrażenia - byłam na to przygotowana po Albanii. Mimo wszystko jarałam się strasznie słysząc wezwania do modlitwy... Zwiedziłam kilka meczetów, kupiłam tureckie przyprawy i luźne spodnie we wzory, zjadłam kebab... Właśnie, kebab! Już słyszałam, że turecki kebs różni się od naszego, polskiego (Ado, pozdro ziom!), ale jako niewierny Tomasz nie uwierzyłam, póki nie zobaczyłam. Rzeczywiście: To, co my nazywamy kebab, to w Turcji döner. Nazwa pochodzi od kręcenia - mięso obraca się nadziane na szpadę. Dürüm to podanie w cienkim cieście, w środku może być takie mięso jak w döner, ale mogą być też zupełnie inne rzeczy. Natomiast zamawiając kebap dostaniemy danie, mielone mięso nadziane na małe szpadki, pieczone na grillu, kaszę, placuszki, warzywa, różne wypełniacze. Turcy nie podają sosów, lubią za to sok z cytryny, miętę i pyszne ostre papryczki.

the New Mosque, a poniżej the Blue Mosque

W następnym wywodzie chyba zabiorę Was do Dubrovnika. A może jeszcze zmienię zdanie.