Stephen King "It"

To moja druga recenzja, znów książka, znów King. Prawdopodobnie ciężko będzie to nazwać recenzją, więc może tradycyjnie, moje wywody.

Pierwsza była Carrie [tutaj], teraz czas na To. Nie umiem do tylu liczyć, żeby móc określić, ile razy zapytano mnie dlaczego nie kupisz sobie kindle'a? Nie będziesz wtedy tachać tej cegły. Cóż, ja się do tej niespełna 1400-stronicowej cegły przywiązałam i mimo jej nieporęcznego formatu i sporej wagi dźwigałam ją prawie wszędzie.

King jak zwykle oczarował mnie swoją zdolnością do stworzenia wielu pozornie podobnych, a jednak kompletnie różnych postaci. Wszyscy są idealnie dopracowani pod kątem psychologicznym... W It jest mnóstwo bohaterów i nawet ci epizodyczni mają swoją historię, specyficzne zachowania, jak w dobrej grze RPG. Głównymi bohaterami jest siódemka ludzi w tym samym wieku, śledzimy ich poczynania kiedy mają po 11 lat, a potem (potem? w tym samym czasie, fuck chronology) gdy mają 37. Rozwój, kreacja postaci, relacje między nimi, niuanse, Kingowy talent do wczuwania się w postacie zachwyca.

Skrawek fabuły? Typowy King... W zadupiastym miasteczku w Maine ma miejsce szereg morderstw dzieci. Ginie młodszy brat 10-letniego Billa, który chce go pomścić razem z szóstką przyjaciół. Jednocześnie śledzimy losy tej samej grupy ludzi, którzy spotykają się po 27 latach, gdy morderstwa znów mają miejsce... Nie chcę nic opowiadać, bo nie lubię być człowiekiem-spoilerem. Niezykle ciekawa jest zaburzona chronologia, a w zasadzie kompletny jej brak, w historii płynnie przeskakujemy z lat 50-tych do 80-tych ubiegłego wieku, śledzimy 11-letnie dzieci oraz dojrzałych ludzi, zmagamy się ze szkolnymi problemami, bullies, pierwszymi zauroczeniami, a także z sytuacją grown ups'ów, którzy są na szczycie kariery. Oczywiście dzieci u Kinga nie mają lekkiego życia i muszą zmagać się z potworami. Zastanawiam się, czy 11-letnie dzieci byłyby faktycznie zdolne do takich aktów odwagi i przezwyciężania bólu, szczerości, przyjaźni, a nawet sposobu mówienia, jak w "It". Tą samą rozkminę miałam czytając Harry'ego Pottera. Czy jedenastoletni Harry rzeczywiście byłby taki mężny i wygadany? Ja bym się popłakała i uciekła. Ale ja jestem bardzo wiekowa i nie pamiętam, jak to jest, jak miałam 11 lat. Widzę na ulicy dziecko i nie wiem, czy ma bardziej 7 lat czy raczej 10. Nie wiem też, do czego byłoby zdolne... Ale pisarze mówią, że do wielu wspaniałych czynów.

Gdyby It ze swoją straszną (ale też trochę ridiculous) fabułą byłaby napisana przez innego pisarza, nawet bym na nią nie spojrzała. Chyba nie przekonałabym się do historii o odważnych dzieciach i to jeszcze z motywem creepy klauna, gdyby nie typowo Kingowa analiza psychologiczna... I znów, skąd on bierze te refleksje dotyczące pedofilii, kobiecego orgazmu czy myśli zakochanej 11-latki? Skąd on wie?...

We lie best when we lie to ourselves.

Eddie discovered one of his childhood's great truths. Grownups are the real monsters, he thought.

Politics always change. Stories never do.

Polecam ludziom, którzy lubią rozbudowaną fabułę i nie nudzą się przy książkach dłuższych niż 300 1000 stron, fanom Kingowego, mrocznego spojrzenia na świat oraz wielbicielom braku chronologii i dokładnych opisów bohaterów, wręcz możliwości poczucia się jak oni. Teraz będę polować na Miasteczko Salem.