2 lata

Damn, kolejne urodziny przeżywam w samotności. Tak, ja, blog. Bina znów się szlaja po Europie. Rok temu kompletnie mnie olała, pojechała w podróż stopem i zapomniała, że jesteśmy razem już rok... Tym razem miała szansę, mogła upiec tort, postarać się o życzenia, cokolwiek... Ale nie. Znów mnie olała.

Bina chyba teraz jest gdzieś na Słowacji. Albo na Węgrzech? Z tego, co kojarzę, to dzisiaj miała się przemieszczać z Krk do Szeged, czyli o zacnej godzinie jaką jest 13:37 powinna być gdzieś w trasie. Zobaczymy. Z tego, co wiem, prowadzi dziennik, więc nic nam nie umknie. Jak już jej się o mnie przypomni to na pewno zasiądzie przed komputerem i zacznie opisywać swoją podróż. Pozwólcie mi to przewidzieć: satysfakcja z dotarcia gdzieś stopem (o ile w ogóle jej się uda), nieudane rozkładanie namiotu, dziwni Albańczycy, browar na śniadanie, rakija na obiad, ruskie disko, kąpiele w jeziorze (bo w namiocie nie ma prysznica), spalone ramiona, spocone plecy, boląca głowa, katastrofalne błędy nawigacyjne, randomowe imprezy... Szkoda, że nie mogę jechać z nią.

Dosyć o niej, teraz o mnie. Ten rok, a konkretnie ostatnie miesiące były dla mnie bardzo szczęśliwe, wydarzyło się parę miłych rzeczy. Bina o mnie zadbała i załatwiła mi własną domenę, jestem teraz taki wyjątkowy! Poza tym odwiedzono mnie już ponad sto tysięcy razy, kiedy byłem mały nie spodziewałem się, że kiedyś do tego dojdzie, a jednak. Bina wciąż nie chcę mi znaleźć jakiejś ładnej czcionki mimo moich licznych próśb i sugestii, cały czas świecę nagłówkiem stworzonym przez nią własnoręcznie. Nie podoba mi się, ale przynajmniej jestem wyjątkowy. I taki jej. Oczywiście ona mi to tak tłumaczy.

Ok, kończę. Nie mam nic więcej do powiedzenia. Czekam na powrót Biny, ale jeszcze miesiąc sobie poczekam. Pozdrawiam inne blogi, smutne i opuszczone w te wakacje.