Na jedzenie

Ten temat mnie swędzi i uwiera. Wypłynie moja naiwność i idealistyczna wizja świata. 

Nie daję pieniędzy żebrakom z dwóch powodów. Po pierwsze, boję się, że wydadzą to na alkohol, a nie chcę przykładać się do czyjejś choroby lub nawet śmierci. Nie będzie sobie kupował browarów za moje ciężko zarobione pieniądze. Po drugie, gangi. Rumuńskie kobieciny zbierają monety, a ich paradoksalnie niemałe zarobki trafiają do kieszeni bossa. Mam to wspierać?

Bezdomni często zaczepiają mnie prosząc o jakiś pieniążek. Na jedzenie. Na jedzenie? Proszę, oto kanapka. Banan. Batonik. Patrzą... podejrzliwie. Zaskoczeni. Często niezwykle wdzięczni! Zdarzyło mi się, że wracając z pracy miałam przy sobie kilka bagietek. Zostały, wyrzuciliby je. Wzięłam. Nie znoszę, jak dobre jedzenie się marnuje. Dałam je biedakowi z tabliczką JESTEM GŁODNY. Szczerze podziękował, zwinął manatki, wziął pieczywo i poszedł. Faktycznie zbierał na jedzenie... Podobnie było z cyganką, która tułała się po pociągu prosząc o drobne. Dałam jej pieczywo, które miałam. Wzięła je z wdzięcznością i podzieliła się ze swoją 167-osobową rodzinką. W takich momentach cieszę się, że mogę komuś pomóc. Im moje kanapki i inne 'fanty' przydadzą się bardziej niż mnie. Nie stać ich na najbardziej podstawowe produkty, a ja nie zbiednieję od podzielenia się - przeciwnie, będę zadowolona (czyżby dawanie bezdomnym jedzenia było metodą dążenia do własnego szczęścia i budowania poczucia własnej wartości?).

Zdarzyła mi się też o wiele mniej przyjemna sytuacja. Chciał 50 centów. Powiedziałam, że nie dam. Na jedzenie. Ok, mogę mu po prostu dać jedzenie. Nie wziął. Wyklął.

Po co kłamiesz? Ludzie dają na jedzenie, a hajs ten idzie na bimber. Są też uczciwi żule, na przykład w Wwie pod Centralnym. Zbierają NA PIWO. I ludzie też wrzucają. Bo szczerość.

Bycie menelem-żebrakiem stało się zawodem. Biedak taki zarabia nawet 10 zł za godzinę (o eksperymencie z kukłą w kształcie żebrzącej kobiety dowiedziałam się od mojego tajnego informatora, kilka szmat w podziemiu zarabia tyle co statystyczny Polak). Po co więc iść do pracy? Lepiej wypełznąć na kilkanaście godzin na ulicę, najlepiej z psem/kotem/dzieckiem, udawać, że się nie ma nogi i pod koniec dnia wrócić ze stówą netto. Żadnych podatków. Żadnego wysiłku. Trochę upokorzenia, ale co tam.

Nie każdy bezdomny to alkoholik. Nie każdy stoczył się, bo nie uważał na matmie. Każdy człowiek ma swoją historię, niektóre poruszają, niektóre sprawiają, ze włos się jeży, a niektóre podsuwają chęć walnięcia tego kogoś w ryj.