Dziecięce problemy

Dorośli, te podłe, pogrążone w problemach kreatury mają tendencję patrzeć na dziecko i mówić z przekąsem: chciałbym mieć takie problemy jak ty. Zgubiłam lalkę, Maciek mnie kopnął, dostałam uwagę do dzienniczka… Dla rodzica pogrążonego w ratach, mandatach i innych [prawie zawsze finansowych (!)] problemach dziecięce zmartwienia to pestka i wręcz powód do zazdrości.

A dla dziecka nie.

(I) Nie wiem, czy pamiętacie swoje wczesne dzieciństwo, ale zakładam, że tak. Jedynka (z plusem) z historii w szóstej klasie była poważnym problemem. Na tyle poważnym, że wywołała łzy i nieopisany stres, kiedy trzeba było pochwalić się mamie. Byłam załamana i spięta, sporo kosztowało mnie przyznanie się do błędu.

(II) Dokuczałam młodszej siostrze. Po trzech, czterech ekscesach w ciągu jednego popołudnia mama straciła cierpliwość: czeka cię rozmowa z tatą. Klękajcie narody.

(III) Pewnego ranka, gdy byłam w najwcześniejszych klasach podstawówki nastąpił najfajniejszy moment na świecie: pani wyszła z sali do pokoju nauczycielskiego i zniknęła na dobre 20 minut. Pamiętacie? To dopiero był odjazd! Warunki jak na przerwie, tyle, że siedzisz komfortowo w klasie a na dodatek przepada ci język polski lub matma. Plecaki latają, dzieciaki się drą, na tablicy pojawiają się głupoty, sielanka. Nagle drzwi otwierają się z hukiem i staje w nich postrach szkoły: pani wicedyrektor. Wyglądająca groźnie: niczym włochata kula armatnia. Budziła respekt wszystkich, powiedziała nam wtedy jakieś dwa słowa i odmaszerowała. W klasie zapanowała totalna cisza, wszystkich zmroziło. Pierwsza ocknęła się Binka, która wyjechała z „poszła sobie, możemy wariować!”. Okazało się, że wcale sobie nie poszła. Stała pod drzwiami. Wtargnęła do sali, obrzuciła mnie morderczym spojrzeniem, które zdawało się trwać wieczność (ach, te sformułowania niczym z Harry’ego) i wytoczyła się z powrotem na korytarz trzaskając drzwiami. Nawet sobie nie wyobrażacie, jakie to było dla mnie przeżycie – cóż, pamiętam je do dziś, niewiele sytuacji z klas I - III doznało tego zaszczytu. Chciałam cofnąć się w czasie. Przefarbować włosy, aby ona już nigdy mnie nie rozpoznała (brawo, Bina). Dzieciaki popatrzyły na mnie z niemałym podziwem po tej akcji, a ja chciałam zapaść się pod ziemię. Byłam pewna, że wylecę ze szkoły, albo chociaż wszyscy dowiedzą się o moim wybryku, rodzice zostaną wezwani, świat się zawali… Gdy widziałam tę babę na korytarzu, chowałam się, uciekałam i robiłam inne żałosne rzeczy, by przypadkiem jej się nie narazić… Dalej mi ten stres siedzi na bani.

Czy te sytuacje są głupkowate i dziecinne? SĄ. A dlaczego? Bo teraz jesteśmy więksi i zdajemy sobie sprawę, że istnieją poważniejsze problemy. Że obrażenie grubaśnej nauczycielki jest niczym w porównaniu z wypadkiem samochodowym, że nieumyślne zgubienie bluzki koleżanki nie jest problemem, gdy pomyśli się o śmiertelnych chorobach, i tak dalej, i tak dalej. Dorośli chcą mieć tylko takie błahe problemy jak dzieci… Uważam, że to złe.

Zapomniał wół jak cielęciem był – durne przysłowia również uważam za złe, ale to mi akurat pasuje.

zgadnij, kto jest królową podwórka

Dzieci wcale nie są takie beztroskie. Rywalizują, mają problemy, również czymś się martwią. Jasne, z naszej perspektywy ich rozterki są mało ważne, wręcz debilne, ale nie powinniśmy ich lekceważyć. W życiu dzieci przyjdzie jeszcze pora na poważne problemy dorosłych, ale w ich skali podwórkowe kłótnie i kara od nauczyciela są naprawdę sporym stresem. Dorośli lekceważą to – chcieliby mierzyć się z takimi „prostymi” problemami, ale tylko z ich obecnym podejściem i bagażem doświadczenia. Z umysłem dziecka bardzo by się męczyli – bo i młodzi i starzy myślą, że to oni mają najpoważniejsze problemy. Wszyscy są w błędzie, zawsze ktoś będzie miał gorzej.

Mamo, jaki matczyny wpis.