Bez internetu

Piszę w Wordzie, co jest dla mnie kompletną osobliwością i czynnością bardzo nienaturalną. Nie mam Internetu. Czuję się z tym źle, chyba każdy z Was (nas) przeżywa ten mini heart attack w momencie, gdy zamiast zielonych słupków są czerwone lub też na ikonce monitora pojawia się czerwony X lub żółty znak ostrzegawczy.

Długo mnie nie było, wytłumaczenie jest jak najbardziej banalne: brak czasu i wspomniany właśnie brak Internetu, z którym przejściowo mierzę się od parunastu dni (i właśnie irytuję się, bo Pan Word uwielbia mnie poprawiać i Internet pocisnął wielką, mimo, że można pisać małą… ech).

Wracam do braku Internetu, bo to samo w sobie jest ciekawym tematem. Bez Internetu – jak bez ręki! Jak w średniowieczu! Wręcz... jak w jaskini! Moja mama zaczęła o dziwo jeszcze bardziej panikować niż ja – do załatwienia multum spraw bankowych i innych, kilka maili do wysłania, a tu okazuje się, że trzeba cierpliwie czekać bądź pofatygować się do oddziału banku lub kafejki internetowej. Stwierdziła, że czuje się, jakby nie było prądu (telefon i telewizja też nam wysiadły). Przypomniałam Jej, że na szczęście dalej mamy światło, lodówkę i wodę, zaskoczyła mnie, że Internet jest dla niej taki ważny. W końcu to mama, mamy nie korzystają z Internetu. Okazuje się jednak, że jest inaczej (w edytorze off-line czekało nieopublikowane menu, a mama zgrzytała zębami).

Kiedy, w którym momencie mojego życia Internet zaczął odgrywać tak ważną rolę? Blogowanie blogowaniem, ale jest tyle innych rzeczy, ważnych lub mniej… Kontakt ze znajomymi, z przełożonymi, jakieś raporty z pracy, przelewy bankowe (rany, teraz naprawdę gadam jak zgred), ciocia wikipedia pomagająca w nauce do egzaminu, filmik kumpla czekający na obejrzenie, jakieś bilety lotnicze, a nawet potrzeba zapłacenia swojego pierwszego mandatu za przekroczenie prędkości. Internet służy już w zasadzie do wszystkiego, bez niego nie można się zrelaksować (bo nuda i stres – offline nie da się zapłacić zobowiązań), nie można się uczyć, nie można robić już prawie nic.

Czekaj, można wyjść z domu.

Brak Internetu niesie też za sobą pozytywne skutki – nic nie rozprasza mnie ani nie kusi, wiem, że nie mam po co włączać komputera (Baldur woła, ale na szczęście cicho), więc nie pozostaje mi nic lepszego nić robienie rysunków na zaliczenie. Gorzej, jak chcę sprawdzić, jakie są rodzaje izometrii, no ale właśnie nie mogę.

Rany, kiedyś sprawdzało się to w książkach. Kiedyś książki były do wszystkiego. Nie było for internetowych, były poradniki, słowniki, encyklopedie… Teraz wszystko znika. Poczułam zew sentymentalnej melancholii.

Internecie, wróć! Czekam i przygotowuję się psychicznie na grudzień (w obiektywie)!

(nawias) (nawias) (nawias)