O (nie)docenianiu

Nie potrafimy docenić tego, co mamy, dopóki tego nie stracimy. Wiem, wiem, to banalna myśl, zawsze wzdychałam i przewracałam oczami, jak słyszałam kogoś wypowiadającego te mądrości. Jak się jednak miało okazać, ludzie czasem mądrze prawią - w tym przypadku muszę przyznać im rację. Uwielbiamy żyć w poczuciu, że jesteśmy nieszczęśliwi i brakuje nam wielu rzeczy. Skupiamy się na tym, co jest złe i na braku dóbr, a nie zważamy na pozytywne strony naszego życia i to, co do tej pory osiągnęliśmy. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje. Ludzie z natury są jacyś negatywni, pesymistycznie nastawieni... Zawsze porównują siebie do tych, którym wiedzie się lepiej (nawet, jeśli to tylko pozory), a nie zwracają uwagi na fakt, że mnóstwo ludzi nie ma tyle szczęścia, co oni sami.

Nie mówię o fakcie "jeśli masz dach nad głową i pełną lodówkę, to wiedzie ci się lepiej niż xx% ludzkości", mam na myśli zwykłe codzienne sytuacje. Chwilowo dobrze ci idzie w życiu? Zamartwiasz się wszystkimi niedoskonałościami. Nagle stracisz pracę, ktoś bliski wyjedzie albo przestaną produkować twoją ulubioną suszoną wołowinę? Dopiero wtedy zdasz sobie sprawę, ile szczęścia miałeś przedtem. Szczęście czuło się niedoceniane i zaniedbane, więc postanowiło cię opuścić... A ja cały czas staram się zapracować na jego powrót. Nie czekam. Działam.

Nie doceniamy samych siebie! Miałam ostatnio atak agresywnych przejściowych kompleksów - porównywałam się do starszego o 3 lata rozmówcy, który skończył studia, zdobył od razu rewelacyjną pracę i odbył 2-miesięczny staż w ciepłych krajach, gdzie rozwinął się, zdobył nową perspektywę na świat i bardzo poprawił swój hiszpański. Momentami miewam tendencję do krycia się na pozycji osoby nie wiedzącej, nie potrafiącej prawie nic, widzącej wokół siebie samych mentorów... Zaczęłam marudzić, że on jest zdolny, ja nigdy nie osiągnę takiego poziomu. Jakiego?, spytał Samiec Alfa. Nie będę nigdy pracować za granicą! Spotkałam się z lekko zaskoczonym, ale rozbawionym, cierpliwym spojrzeniem. Już pracujesz za granicą. Przyznam, troszkę mnie przytkało. No... tak, ale to w ogóle nie to samo! To jest jakaś studencka praca, Ty zdobyłeś super pozycję od razu po ukończeniu studiów! Znów spojrzał w ten sposób. Ale ty przecież jeszcze nie ukończyłaś studiów, daj sobie szansę. No... dzięki temu świetnie mówisz po hiszpańsku, masz 3 języki. Ty też, na dodatek po francusku mówisz lepiej niż ja po hiszpańsku.

Czy ja jestem zbyt ambitna? Nienawidzę tych spadków wiary, zdarzają się raz na jakiś czas, ale na szczęście zawsze Ktoś wyleje na mnie kubeł zimnej wody.

październik w obiektywie ~ zobacz zdjęcia