Modlin to nie lotnisko, Modlin to styl życia

I stało się! Binę znów gdzieś poniosło i jak zwykle nie obyło się bez przygód i "zbiegów okoliczności". Modlin, metropolia w okolicach Warszawy, słynna z Twierdzy Modlin (?) i Portu Lotniczego Modlin. Jak zapewne się domyślacie, to właśnie ów port lotniczy dostarczył mi ostatnio emocji.

Port Lotniczy Modlin zamknięty był od końca grudnia 2012 roku do końca września br. Z zapartym tchem obserwowałam poczynania mające na celu ponowne otwarcie lotniska w czasie krótszym niż 9 miesięcy... Niestety. Data otwarcia byłą sumiennie przesuwana z miesiąca na miesiąc, a ja rozkoszowałam się tanimi liniami latającymi na Okęcie. Modlin wymiękł, bo zniszczył się pas startowy (gratulujemy, popękał po 5 miesiącach od wielkiego otwarcia). Wcześniej nie raz były inne problemy: mgła uniemożliwiała lądowanie samolotów, bo port lotniczy nie był jeszcze wyposażony w odpowiednią aparaturę. Samoloty przekierowane na lotnisko Chopina, mnóstwo odwołanych lotów (pamiętacie?), nawet (fałszywy) alarm bombowy. Naprawianie pasa ciągnęło się miesiącami: bo zima, bo nie można teraz wylać betonu, bo musi się ocieplić, bo musi zastygnąć, bo... bo nie wiem. Trwało to 9 miesięcy - gdy w lutym wreszcie przestali po raz kolejny obiecać, że za miesiąc otworzą, zapowiedzieli wznowienie na czerwiec. Nie wyszło. Mówili o końcu października.. Niespodzianka! Lotnisko otwarto ponownie 30 września. Brawo.

14 października rano jechałam właśnie tam: zmierzyć się ze wspomnieniami i po prostu wsiąść w samolot do domu. Gęsta mgła nieco mnie rozbawiła: pracowali nad tym lotniskiem 9 miesięcy, teraz na pewno nie będzie problemów! Skoro na każdym nowoczesnym normalnym lotnisku samoloty mogą lądować w trakcie mgły, to w Modlinie na pewno też. W głębi serca wiedziałam jednak, że to nie będzie takie proste.

Przeszłam przez kontrolę bagażową. Wszystko normalnie. Co z tego, że zaraz będą nas wpuszczać do samolotu, którego na lotnisku wcale nie ma, bo jeszcze nie przyleciał ze Sztokholmu. Czas lekko się dłużył, zbliżała się godzina W. Zachowywałam czujność, bo nie spodziewałam się, że jakość podawania komunikatów poprawiła się od grudnia zeszłego roku. Nie myliłam się: pięć minut przed godziną odlotu Paryż zniknął z ekranu. Nikt nas o niczym nie poinformował, ludzie stopniowo zaczynali zauważać, co się stało: fala szoku przeszła przez tłum. Pani Megafon zdecydowała się jednak do nas przemówić: lot opóźniony o 30 minut. Pozwoliłam sobie na facepalm: jeśli samolotu jeszcze nie ma, to za 30 minut my nigdzie nie polecimy, nie chciałam jednak siać fermentu. Po obiecanych 30 minutach doczekaliśmy się kolejnego komunikatu: Pani Megafon była bardzo smutna, było jej przykro i nas przepraszała, bo samolot wylądował na Okęciu z powodu kiepskich warunków atmosferycznych w Modlinie. O dziwo komunikat nie zakończył się informacją, że lot jest odwołany: Pani Megafon radośnie oznajmiła, że pasażerowie zostaną przewiezieni na Chopina autokarami. Miałam mieszane uczucia: opóźnienie będzie wynosiło na oko z tysiąc lat, ale przynajmniej polecimy. Komunikat podawany był w języku ojczystym a także po angielsku, więc zdezorientowani Francuzi szukali wzrokiem kogoś, kto zechciałby przetłumaczyć im ten wyrok. Zboczenie zawodowe, zaczęłam wszystkim wyjaśniać, co się dzieje. Pani Megafon zaprasza do autokaru przed terminalem! Skonsternowany/wściekły/smutny/radosny/dziki tłum ruszył do wyjścia. Pani Megafon poirytowała się i kazała wszystkim wrócić pod bramkę wejścia do samolotu, poczekać na pracownika lotniska i tamtędy właśnie opuścić budynek, jednak tłum już się rozpierzchł - nie mógł jednak przejść pod prąd przez kontrolę, więc posłusznie wrócił pod gate. Jakaś pani sprawdziła nasze karty pokładowe i przepuściła nas przez bramkę, jakbyśmy naprawdę mieli gdzieś teraz lecieć. Przeczłapaliśmy przez puste, zamglone pole, dołączyliśmy do ścieżki, którą idę ludzie przylatujący do Modlina i weszliśmy do hali przylotów.

Już miałam wsiadać do autokaru, ale niestety okazało się, że jego wcale tam nie ma. No tak, autokary nie potrafią się teleportować. Trzeba czekać. Odsunęłam się na 10 m i zaczęłam obserwować tłum. Tłum obserwował mnie. Ciekawe zjawisko: mieszanina ludzi smutnych, wesołych, załamanych, poirytowanych... Niektórym ulżyło, niektórzy mają pilne zobowiązania i nie przygotowali się na kilkugodzinne opóźnienia. Podjechał autobus relacji Port Lotniczy Modlin - Stacja PKP Modlin. Wściekły tłum miał jednak gdzieś fakt, że to nie nasz autokar, stanął na krawędzi przystanku i gotowy był wsiadać - pan kierowca zarył jednak malowniczo lusterkiem o rozkład jazdy, czym skutecznie wszystkich zniechęcił. Posypały się obelgi i zażalenia. Jakiś bystrzacha zorientował się, że to nie jest ten pojazd, że musimy czekać dalej. Brawo.

Minęła godzina, której 2/3 spędziłam z plecakiem na plecach, bo zapomniałam go zdjąć. Na horyzoncie pojawił się sraczkowaty złoty autokar Mazurkas Travel - ten splendor, którym emeryci jeżdżą do Chorwacji. Za nim nadjechał kolejny. Tłum był już wyraźnie zgorszony tak długim czekaniem (nawet mi zaczęło się to przykrzyć), każdy gotów był zabić za miejsce w autokarze. Zastanawiałam się, jak ludzie z dwóch odwołanych lotów mają się wcisnąć do dwóch autokarów. W między czasie zdałam sobie sprawę, że pogoda jest piękna, a samoloty znów normalnie lądują. Bad Luck Bina. Kierowca autokaru nie zamierzał jednak nikogo wpuszczać do swojego magicznego wehikułu: przeciwnie, wysiadł i z drżącą wargą oznajmił, że właśnie dostał telefon, że autokary zostały odwołane, że on się jednak na Okęcie nie wybiera i, że zaraz odjeżdża. Ludzie zareagowali w zabawny, typowo polaczkowy sposób: "niech sobie pan jaj nie robi!". Obserwowałam z zimną krwią. Kierowca puścił plotę, że to jednak samolot pofatyguje się z Chopina z powrotem do Modlina. Zszokowani ludzie zawrócili do terminala. Od dawna niesłyszana Pani Megafon postanowiła ponownie włączyć kontrolę nad tłumem: pasażerowie proszeni są o wsiadanie do pierwszego autokaru. Pasażerowie jęknęli, wbili agresywne spojrzenie w kierowcę i ruszyli do pojazdu. Nie minęło 10 sekund, a Pani Megafon postanowiła kontynuować swoją okrutną grę: wszyscy pasażerowie proszeni są o udanie się do kontroli bagażowej. Biedni pasażerowie stanęli jak wryci, a autokar odjechał; nie mieliśmy już wielkiego wyboru.

Przyleciał. Pokonał ten 40-kilometrowy dystans, by zabrać nas z Modlina. Wiązało się to z 3-godzinnym opóźnieniem, wieloma emocjami, spóźnieniami do pracy i na loty transferowe, agresją ludzi skumulowaną na przypadkowo spotkanej pracownicy lotniska, która musiała wziąć na siebie winę za wszystkie krzywdy, które dotknęły pasażerów dwóch porannych lotów, ale muszę powiedzieć, że nie było nudno.

Zresztą, ze mną nigdy nie jest nudno.

październik w obiektywie ~ zobacz zdjęcia