Podryw

Żyjemy w drugiej dekadzie XXI wieku (jakby ktoś nie wiedział) i temat "podrywu" od dawna nie jest już tabu. Funkcjonują coraz odważniejsze stroje, coraz mniej wyszukane teksty i coraz bardziej zwierzęce zachowania. Co działa na kobiety? Hmm, głupie pytanie. Było aktualne chyba jeszcze kilka lat temu, ale teraz dzięki równouprawnieniu i innym feministycznym fanaberiom powoli zapominamy, która płeć powinna zdobywać, a która być zdobywana. Nie, nie wyznaję rycersko-księżniczkowych poglądów, po prostu uważam, że dziewczyny po prostu nie powinny za bardzo walczyć o facetów - ani to fajne, ani efektywne.

Temat podrywu jest bardzo szeroki - od jakiegoś niewinnego flirtu w warunkach szkolno-uczelnianych, przez zagadywanie ludzi na ulicy, po dzikie tańce w klubie. Ta pierwsza dziedzina jest najbardziej niewinna, skupię się więc na kolejnych. Kiedy mieszkałam w Polsce sytuacje zagadywania przez przypadkowych kolesi na ulicy zdarzały się bardzo rzadko - wszystkie znajomości lub romanse rozpoczynały się albo na terenie placówki edukacyjnej albo przez znajomych znajomych. Nie lubię generalizować w ten sposób, ale jednak - Polacy są dość nieśmiali. Albo zamknięci w sobie. Rozmawianie z przypadkowymi przechodniami nie jest wpisane w kanon normalności w naszym kraju. Oczywiście, od każdej reguły są wyjątki, ale ogólnie nasi rodacy nie znajdują w sobie motywacji (odwagi?) do zagadywania obcych dziewczyn. Nie mówię o sytuacjach, w których zabawa jest podkręcona dzięki alkoholowi, ale o zwykłym codziennym spacerku. Nigdy jakoś mi to nie przeszkadzało, sama wychodziłam z założenia, że znajomości prawie zawsze biorą się ze szkoły, od znajomych (którzy poznali się na wcześniejszym etapie edukacji), ewentualnie znajomi są dziećmi znajomych rodziców (którzy również poznali się w szkole). Zawsze tak jest! I było ok. Wylądowałam w Paryżu, rozpoczął się ostrzał. Odpowiadało mi to na początku - typowo turystyczna cecha. Ciekawili mnie Francuzi, którzy zwyczajnie zaczepiali mnie na ulicy, z uśmiechem, zabawną gadką, ewidentnym zainteresowaniem. Podobnie było podczas dowolnego wieczornego wyjścia... Pub lub klub, siedzę z dziewczynami, podchodzą faceci i bez wahania zaczynają z nami rozmawiać. Nie powinno mnie to jakoś strasznie dziwić, ale jednak - rzadko kiedy wdawałam się w jakiekolwiek znajomości z ludźmi przypadkowo poznanymi podczas imprezy. Kolesie byli mili, a ja oczywiście ucieszona... Miło jest wzbudzić czyjeś zainteresowanie. Kilka tygodni doświadczenia nauczyło mnie jednak, że nic dobrego nie może z tego wyniknąć. Może i powinnam była wychodzić z tego założenia od samego początku, ale swego rodzaju "popularność" po prostu mnie kręciła, jak zresztą większość dziewczyn z wschodniej Europy, zwyczajnie nie przyzwyczajonych do zawierania spontanicznych znajomości. Jasne, niektórzy sprawiali wrażenie facetów, "którym chodzi tylko o jedno", ale pozostali byli naprawdę fajni... Aha. Podobno wszyscy faceci są tacy sami. W tym przypadku mniej więcej się zgodzę: jeśli facet (przynajmniej tu) do ciebie zagada, to chociaż wydawałoby ci się, że to dlatego, że dostrzegł twoje wewnętrzne piękno i czarującą osobowość, to w gruncie rzeczy chodzi tylko i wyłącznie o to, by prędzej czy później wpisać cię na listę swoich zdobyczy i skasować twój numer. Zaznaczę, że nie wpadłam ani razu w taką pułapkę, gdy jakakolwiek znajomość przestawała mi pasować, to zgodnie ze swoją ulubioną metodą po prostu zapadałam się pod ziemię. Gdy zaczyna zagadywać do mnie wypiękniony Francuzik z przyklejonym uśmiechem, po prostu się ewakuuję. Zarządzam odwrót, przekręcam się o 180 stopni i najzwyczajniej odmaszerowuję... Imprezowe znajomości w Paryżu są bardzo złe.

niezbyt mi wyszło na temat.

c.d.n.