O ideałach

Wałkuję kolejny temat od ogółów do szczegółów. O ideałach zawsze rozmawiamy dużo, zazwyczaj kończąc wnioskiem, że nie istnieją. I że to dobrze, bo idealni ludzie byliby nudni. Z pierwszą częścią chyba się zgodzę. Jak pomyślę, ile cech musiałby mieć ów ideał, z których część oczywiście się wyklucza (ludzie zawsze mają zawyżone i udziwnione wymagania), to chyba rzeczywiście nie mógłby być prawdziwy. Inną sprawą są jednak ogólnie przyjęte "ideały", a inną nasze personalne odczucia na temat "idealnego chłopaka", "idealnego przyjaciela" etc. Takie społeczne ideały to porażka, nie da się zadowolić wszystkich za jednym zamachem. Każdy jednak ma zawsze wyobrażenia na temat drugiej osoby, bardziej lub mniej sprecyzowane, bardziej lub mniej realne. Poznajemy przyjaciół, kochanków (?!) (haha, uwielbiam to słowo) i nasze wyobrażenia spłaszczają się, dopasowują do ludzi, którzy faktycznie istnieją. Myślisz o opiekuńczym, postawnym kolesiu z sercem na dłoni, a zakochujesz się bez pamięci w chuderlawym draniu z niedopiętymi spodniami. Na dodatek odpowiada ci to - w tym momencie on jest numerem jeden i okazuje się, że wbrew pozorom, wcale nie tak daleko mu do tego ideału... Ma wręcz nad nim kluczową przewagę: istnieje.

Nie do końca umiem sprecyzować swój ideał. Tak, faceta, bo o kim ja mogę pisać. Oczywiście zawsze zaczyna się od wielkich słów, jak szczery, odpowiedzialny, troskliwy, kochający, inteligentny... Ok, inteligencję bardzo cenię, ale czy naprawdę chodzi tu o wymienianie wszystkich tych cech standardowo "wymaganych" w związku? Moim zdaniem, jeśli ktoś decyduje się na poważny związek (w którym partnerzy szanują się i wiadomo, że nie rozpadnie się to po miesiącu) to automatycznie MUSI być szczery z drugą osobą i otaczać ją troską. Chodzi po prostu o respekt i poczucie życia z kimś, a nie samotnie. Jestem największą egoistką w okolicy, a mimo to dla obiektu swoich uczuć jestem w stanie odjąć sobie od ust ostatniego naleśnika (czy nie w ten sposób okazujemy sobie szczere uczucie?). Uważam, choć być może to tylko moja filozofia, że rozpoczynając poważną relację z kimś decydujemy się na zatwierdzenie niepisanego kodeksu: nie kłamiemy, interesujemy się sobą nawzajem, pomagamy sobie, szanujemy się (od wierności po akceptację poglądów i opinii drugiej osoby). Tak postawione założenia w mojej głowie osiągnęły obecny kształt niedawno i ciągle ewoluują, więc jak to przeczytam za parę lat, to pewnie będę się śmiać ze swojego... idealizmu? Nawet nie wiem, jak to określić.

Ideał wolę kreować przez pryzmat cech pozornie mniej poważnych, a jakże istotnych. Kwestia wyglądu to sprawa osobista, zawsze jedni będą nam się podobać bardziej od innych i to jest czynnik grający znaczną rolę w pierwszym wrażeniu. Później jednak z łatwością neutralizowany jest przez kolejne obserwacje. Szukając ideału zwracamy uwagę na zachowanie w prozaicznych sytuacjach, różnice w postępowaniu w obecności różnych ludzi, gust muzyczny, sposób poruszania się i mimikę, cechy, które nas interesują/drażnią: bałaganiarstwo, PUNKTUALNOŚĆ, dbanie o higienę, rozrzutność, wszystko. Można wymieniać w nieskończoność. Gdybym potencjalnie miała mieszkać z kimś, kto szanuje moją osobę i ogólnie spełnia wszystkie podstawowe założenia, ale za to zostawia syfne naczynia wiecznie na wierzchu, słucha disco, jest wegetarianinem i pierze moje koronkowe bluzeczki ze swoimi farbującymi gaciami, dostałabym szału. A przecież to "wychodzi" dopiero po jakimś czasie, nie obnażamy się ze swoich zwyczajów przed nowo poznanymi ludźmi.

Ideał rzeczywiście byłby zbyt nudny... Umiem mniej więcej stworzyć jego obraz przed oczami (dwa ostatnie akapity mi to jakoś ułatwiły), ale życie nie miałoby smaczku, gdyby prawdziwi, nieidealni ludzie nie spóźniali się pół godziny, nie nosili dziwnych 5-letnich swetrów i nie obrażali się o głupoty. Ale podobno kocha się pomimo czegoś, a nie za coś.

Joł, ale poemacik.