Slender...

Gram na kompie, to jasne. Zazwyczaj gram jednak w jakieś stare RPG, stare samochodówki, starego Mario i inne stare starocie, ostatnio jednak skusiłam się na coś zupełnie nowego. Historie o grze Slender opanowały internet, wszędzie można przeczytać coś zabawnego (strasznego) na jej temat, podobno nawet gracze obeznani w grach typu horror rzeczywiście boją się SlenderMana. Hmmm... to nie dla mnie. Nie jestem fanką strachu, na horrorach drę się jak down, a sama myśl, że to ja mogłabym sterować bohaterem i to z mojej winy wpadłby on w jakieś sidła zła, przyprawiała mnie o palpitacje serca.

Postanowiłam jednak udać się do czerpni wiedzy na każdy temat: YouTube. Pomogło? Jasne, znalazłam mnóstwo filmików, gdzie przerażeni gamerzy podążają przez upiorny ciemny las uzbrojeni jedynie w latareczkę, próbując znaleźć te debilne 8 rysunków. Oglądałam z najwyższym poziomem stresu; coś typowego dla mnie. Odsunęłam się w swoim fotelu jak najdalej, wytrzeszczając oczy, jednocześnie szykując się na szybkie ich zamknięcie i wczułam się w klimat gry. Gracze chodzili sobie po tym lesie, ubarwiając rozgrywkę niebanalnym komentarzem i szukając tych głupich karteczek. Oglądam, nie jest źle, aż nagle, bez żadnego ostrzeżenia, za rogiem pojawia się SlenderMan... i jest strasznie. Dorośli faceci krzyczący ze strachu i uciekający jak najdalej... Stwierdziłam, że najgorszy jest moment zaskoczenia - sam SlenderMan nie jest zabójczo przerażający. Facet jak facet, ubrany w garnitur, no, może ma trochę przydługie ramiona i nie posiada twarzy, ale bez przesady. To, co wywołuje strach, to fakt, że pojawia się znienacka w środku lasu + muzyka i efekty dźwiękowe działające na wyobraźnię. Po obejrzeniu kilku filmików (również takiego, w którym gracz odnosi sukces, kolekcjonuje wszystkie 8 stron i czeka na nagrodę, ale jedyne, co otrzymuje, to SlenderMan, który tak czy siak za nim podąża i w końcu go osacza... jedyną różnicą jest fakt pojawienia się napisów na koniec gry po jej "ukończeniu", jea) opracowałam mniej więcej drogę do sukcesu. Nie można się obracać; wszyscy wiercili się jak opętani, potęgując strach. A co, jeśli jest za tobą? Uff, nie ma. Ale potem boisz się znów obrócić w kierunku ruchu. I tak w kółko. Poza tym przegrywasz dopiero, gdy SlenderMan jest bardzo blisko ciebie, a ty na niego patrzysz - rozsądne więc wydaje się podążanie naprzód i nie patrzenie w tył. Nie patrz w tył. Nie patrz w tył. Powtarzając tę mantrę postanowiłam spróbować szczęścia.

Gra to darmowy projekt zajmujący zaledwie kilkadziesiąt mega, pobrałam ją więc szybko i zaczęłam przemierzać las. Pominę kilka żałosnych prób, w których tak się bałam, że wyłączałam grę chwilę po znalezieniu pierwszej kartki... Klawisz Escape nie pauzuje gry, tylko ją wyłącza, wiec trzeba się zdecydować raz, a dobrze. Przygotowałam się na dawkę strachu i postanowiłam zrobić co w mojej mocy, aby przejść grę. Co to za gra, której ukończenie zajmuje 5-8 minut, a polega na znalezieniu kilku rysunków w jakimś lasku? Pfff. Włączyłam. Jeżeli graliście, zrozumiecie moje typowo babskie posunięcie: w pierwszej kolejności odwiedziłam kible, aby to tam znaleźć pierwszy rysunek. Potem, z ryzykiem spotkania SlenderMana za bardzo bałabym się w ogóle do nich zbliżyć... On może czaić się za każdym rogiem, moje serce by tego nie wytrzymało. Tak, jestem noobem. Wolałam grać w terenie. Niestety, w kiblach nic nie było (damn), udałam się więc dalej. Po znalezieniu pierwszej karteczki pojawiła się nieco niepokojąca muzyka... SlenderMan mnie śledził. Postanowiłam jednak się nie oglądać, jak to założyłam wcześniej. Dobrze mi szło - maszerując (zdolność naszej kilkuletniej bohaterki do biegania jest bardzo ograniczona, po 50-metrowym truchcie zaczyna dyszeć i musi odpocząć, a to nie wpływa najlepiej na samopoczucie gracza) znalazłam 5 stron. Jeszcze tylko 3! Wiedziałam mniej więcej, gdzie ich szukać, w lesie, oprócz drzew jest 10 obiektów, w których znajdują się rysunki. Kible wykluczone, zostały 4 miejsca, czyli w tym momencie odwiedzając cokolwiek miałam 75 % na znalezienie karteczki (och, Bina, bogini matmy). Optymistycznie podążałam przez najszerszą alejkę w lesie, kierując się do samochodów. Nastawienie pozytywne i bezstresowe, mimo, że po zebraniu 5 rysunku muzyka znacznie przybrała na sile, a atmosfera się zagęściła. Dzięki nie szukaniu SlenderMana w krzakach nie miałam jednak jeszcze żadnych oznak, że może on się znajdować blisko mnie, więc z uśmiechem pląsałam dalej. I nagle... zawał. Tak totalnie nagle. Idę sobie, idę, mała dziewczynka w ciemnym lesie, lalala... Totalnie znienacka dźwięk gongu, a kamera samoczynnie obróciła się o 180 stopni ukazując tego leśnego zboczeńca dosłownie pół metra za mną. Tak, zaczęłam się drzeć, wykonałam jakiś niekontrolowany ruch myszką, przegrałam. Ekran zaciemnił się, zaszumiało, przez kilka sekund widziałam "twarz" mojego oprawcy i gra wyłączyła się. Naprawdę żałuję, że nie nagrywałam filmu webcamem, musiałam wyglądać pięknie. Prawie popłakałam się na myśl, że moja rewelacyjna metoda nie sprawdziła się... Nie odwracając się, SlenderMan najzwyczajniej w świecie mnie dogonił. Jestem rozczarowana. Od tamtej pory próbowałam raz, ale przypominając sobie niepowodzenie i czując serce podchodzące do gardła, wyłączyłam po 5 kartce. Rozważam kolejne próby.

Hmmmm.

Ok, nie piszę dalej, idę grać.