Od pierwszego wejrzenia.

Bina bierze się za kolejny uniwersalny temat, miłość! Tę "od pierwszego wejrzenia". Czy to w ogóle istnieje? Z moim przyziemnym realizmem ciężko mi w to uwierzyć. Miłość to nie byle co, nie może powstać ot tak... Ostatnio rzuciło mi się w oczy, że takie "pierwsze wejrzenie" trwa zazwyczaj 30-40 minut. Zgadzam się, że tyle czasu wystarcza, by kimś się zainteresować, ale żeby mówić o miłości? Miłość buduje się co najmniej miesiącami... Od "zauroczenia" do pełnego zaufania i bezpośredniości, które przynajmniej w mojej definicji cechują miłość mija duuużo czasu. Musimy się po prostu do kogoś przyzwyczaić, oswoić, upewnić, że możemy powierzyć mu swoje uczucia. Wszystko trwa. Rzadko ktoś staje się naszym "potencjalnym narzeczonym" podczas pierwszego spotkania. W moim przypadku to prawie nigdy się nie zdarzało, potrzebowałam co najmniej kilku tygodni (?), żeby w ogóle poczuć jakiekolwiek zainteresowanie... Bo co możemy ocenić po 30-40 minutach? Fizys, budowę ciała... No, nawet dużo wcześniej, raczej po 30 sekundach. Stwierdzamy więc, czy dana osoba podoba nam się fizycznie, czy nie. Potem przez te nieszczęsne 30 minut wymieniamy jakieś durne gadki, wiadomo przecież, że z nieznajomymi nie rozmawia się szczerze. Naciągasz jakieś fakty, żeby rozmowa się kleiła, ubarwiasz jakąś opowieść, żeby komuś zaimponować, nie używasz charakterystycznych dla siebie zwrotów i nie wyrażasz na głos opinii, bo nie wiesz, jak zostaną odebrane. Nie chcesz urazić nowo poznanej osoby. Zazwyczaj nie chcesz. Wniosek? 30 minut nie daje, przynajmniej mi, nic. No, może poza selekcją generalną, zawsze znajdą się osoby, które odrzucę na 100%, bo już po kilku minutach widzę, że nie mamy kompletnie nic wspólnego, a to do niczego dobrego nie doprowadzi. Żeby jednak dojść do wniosku, że jestem kimś zainteresowana, muszę go poznać. Zobaczyć, jak się porusza, jaką ma mimikę twarzy, z czego się śmieje, czego nie znosi, jak reaguje na różne sytuacje, co myśli na istotne dla mnie tematy, czy słucha 2Paca, drwi z grubych ludzi i jest ambitny. Och, Bina. Gdy już mój "kandydat" pomyślnie przechodzi przez te wszystkie moje fanaberie, spontanicznie obdarzam go niekontrolowanym uczuciem, co mnie irytuje, bo nie lubię sama nad sobą nie panować. Zazwyczaj w takich sytuacjach próbuję sobie przypomnieć, jakie było moje pierwsze wrażenie na temat tego osobnika... To nie takie proste przez pryzmat wszystkich odczuć! Gdy jednak poszperam w pamięci, zawsze dochodzę do wniosku, że nie podobał mi się za specjalnie. Miał potencjał, ale delikatnie mówiąc, nie zwalił mnie z nóg ani wyglądem, ani pierwszą rozmową, ani zachowaniem w towarzystwie... Hmmm. Co myślicie? Na wszystko trzeba czasu, prawda?