Dorosłość

Uwaga, biorę się za wałkowanie kolejnego wielkiego tematu. Czym jest dorosłość? Kiedy się zaczyna? W dniu 18 urodzin? W to chyba już nikt nie wierzy. Rzeczywiście, od tego dnia możemy legalnie napić się piwa i zapalić papierosa, zrobić prawo jazdy (no, 3 miesiące wcześniej, dla uściślenia) i oglądać filmiki na RedTube. Legalnie. Jednak powiedzmy sobie szczerze - ci, którzy chcieli, robili to wszystko już od dawna, a ci, których to nie interesuje, nie wezmą się za to w momencie przekroczenia magicznej granicy osiemnastki. Poza tym w wielu krajach, chociażby w Niemczech, alkohol można spożywać od 16 roku życia, a w Stanach od 21. Czy to więc świadczy o dorosłości? Nie sądzę.

W dniu swojej osiemnastki, nieco ponad 2 lata temu, spodziewałam się jakiegoś oświecenia. Przebudzenia z poczuciem, że doświadczyłam już wiele. Że jestem... stara. Że moje kości spróchnieją, a ja nie będę mogła się zwlec z łóżka, bo tu mnie strzyka, tam mnie boli... O dziwo, nic takiego się nie stało. Nie stało się też w 20 urodziny (koniec z teenagerem!), nie stało się do dziś. Jak to wyjaśnić? Wiek nie świadczy o naszej dorosłości. Zmusza nas do chodzenia do coraz poważniejszych szkół, ponoszenia odpowiedzialności (również prawnej) za swoje czyny i zezwala na coraz bardziej różnorodne rozrywki. To wszystko.

Prawie każde dziecko mówi, że chce dorosnąć. Ja chyba wyłamywałam się z tego schematu, dorosłe życie zawsze było dla mnie jakąś mroczną zagadką, której nie chciałam zgłębiać. Tak jest do teraz. Część moich znajomych zaczyna jakieś narzekanie na poziomie smut10000: "oo, tego nam już chyba nie wypada robić w naszym wieku"... W naszym wieku? 20 lat? Wszystko nam wypada! Zarówno odstawiać dziecinadę jak i udawać dojrzałych ludzi. Na narzekanie na temat wieku jeszcze będzie czas...

ja taka dorosła

 
Dorosłość definiuję zazwyczaj jako zdolność do podejmowania samodzielnych decyzji, odpowiedzialność... Wyprowadzenie się od rodziców, studia, pracę, konto w banku i tego typu poważne zagadnienia. Dzieje się to za sprawą najzwyklejszego na świecie, powolnego starzenia - po prostu trzeba się przestawić ze szkoły na kolejne tory. Nie ma to jednak wpływu na nasze faktyczne zachowanie, to, co nas bawi (przecież często śmiejemy się z głupich, dziecinnych rzeczy), to, jakie kawały wycinamy znajomym. Mój kumpel jednak opisał zjawisko "dorosłości/dojrzałości" nieco inaczej - nie ma znaczenia to, co faktycznie robimy, ale to, jakie mamy odczucia na temat dzieci. Jeśli przestają nas jarać kreskówki, nie widzimy zabawy w poszukiwaniu skarbu ukrytego na podwórku i patrząc na grupkę dzieci myślimy "ach, jakie one naiwne i beztroskie" oznacza, że dopadła nas dorosłość i nic nam już nie pomoże. Jestem optymistyczna - tego lata pokaleczyłam sobie ramiona szukając "pieniędzy" (ktoś wspomniał, że jakiś Pakistańczyk ukrył w krzakach skarb i trzeba go znaleźć) w żywopłocie i biegałam po drabinkach i huśtawkach ze znajomymi. Nie obawiam się dorosłości - moje życie tak czy siak staje się coraz poważniejsze, ale chcę zachować ten wesoły, "naiwny" sposób postrzegania świata.