Liceum

Jak ja za tym tęsknię! Od matury minęły już ponad 2 lata, ale okres liceum wciąż pamiętam perfekcyjnie, jedna mała myśl przywołuje wiele pozytywnych wspomnień. Był to na pewno bardzo miły i zabawny okres. Dużo wtedy skorzystałam, po gimnazjum, które delikatnie mówiąc, nie było najlepszym czasem w moim życiu. Zamknięta w małym światku podwarszawskiej szkoły, nie zdająca sobie sprawy z istnienia świata i ludzi, poza tą 20-kilkuosobową grupką w mojej klasie. Jednolita, szara masa, jeśli zbyt się wyróżniasz, you're gonna have a bad time. Tak sobie więc przesiedziałam gimnazjum, bilans? Nic ciekawego się nie działo, nigdzie nie byłam, nikogo nie poznałam, żyłam tylko szkołą. Taki ciasny świat. Liceum mnie z tego wyrwało, przestałam się wstydzić swoich poglądów i zainteresowań, za które byłam szykanowana w gimbazie i zaczęłam bardziej cieszyć się życiem. Ok, koniec smutów.

Liceum, jak wspomniałam, było bardzo wesołym okresem. Poznałam mnóstwo ludzi, którzy szkołę postrzegali bardziej jako plac zabaw lub scenę niż placówkę edukacyjną... Ach, te ich niezapomniane żarty: wybieganie z kibla ze świeżo umytymi rękami, chlapanie na kogoś i oznajmianie z niegrzecznym uśmieszkiem "to nie woda"... Rzucanie doniczkami z jakimiś zeschłymi, starymi paprotkami i darcie się "Bulbasaur! Dzikie pnącze, ostry liść!"... Fascynacja połączeniem dezodorantu i zapalniczki. Przedstawienie standardowe: chłopaki wzięli kosz na śmieci, oczywiście opróżniony (bezpieczeństwo przede wszystkim), wypełnili go połową opakowania spreju, wyrwali z zeszytu kawałek kartki, podpalili go i z emocjami na najwyższym poziomie wrzucili do kosza. Słup ognia powstał na zaledwie ułamek sekundy, jednak był na tyle gorący, jasny, głośny i WIEEEELKI, że do dziś myśl o twarzach facetów po tej atrakcji przyprawia mnie o śmiech... Byli w szoku. Obserwowali się nawzajem przez chwilę rozdziawiając gęby i wybałuszając oczy, gdy obudzili się z transu zaczęli się drzeć "ŁOOOO, jeszcze raz!". Te eksperymenty piromanów stały się po jakimś czasie nudne, nie obeszło się oczywiście bez paru spalonych włosów i zaalarmowanych nauczycielek, akurat wchodzących do akcji w momencie kulminacyjnym. Tak, liceum... Dorośli ludzie. Właśnie dlatego, jak wspominałam ostatnio, nie do końca wiem, jak zdefiniować dorosłość.

Z liceum wyniosłam kilka znajomości długoterminowych, w zasadzie jedynie z przedstawicielami płci przeciwnej - mat-fiz to mat-fiz. Ponure widmo politechniki nad nami wisiało. W liceum nauczyłam się dobrze angielskiego, matmy i fizyki, czyli tego, na czym mi zależało. Pośmiałam się trochę, powymieniałam opiniami na różne tematy (Bina, na początku myślałem, że ty jesteś jakaś strasznie nudna i zamulona, z nikim nie gadałaś) i zaczęłam manifestować swój styl, bo w gimnazjum miałam odwagę nosić jedynie jeansy i szare sweterki, czyli to, co wszyscy. Dobry okres.