Wrodzona Sabina

Jak powszechnie wiadomo, dużo rozmyślam. Zastanawiam się nad poważnymi kwestiami oraz nad kompletnymi pierdołami. Szukam doświadczeń. Chłonę wiedzę. Czytam klasyki brytyjskiej literatury. Wspominam. Poświęcam czas, żeby odnaleźć w internecie model samochodu, który pamiętam z podróży do Iranu (Saipa Saba, jeśli ktoś chce wiedzieć) i czytam o tej marce. Przeglądam artykuł o rasach człowieka albo spontanicznie czytam całą historię Floydów na Wikipedii. Bardzo łatwo jest jednak mnie zagiąć - reflektuję głównie nad otoczeniem i ideami, ale nie nad swoim charakterem. Gdy bliska mi osoba wytknie mi pewną cechę, zwróci uwagę na moje postępowanie albo wskaże lukę w moim rozumowaniu, często zacinam się i nie wiem, co mam dalej z tym zrobić.

Poszło o bałagan. Nie, nie było żadnej gargantuicznej afery, w końcu każdy wie, że odkąd nie mieszkam z mamą, to moje rzeczy lądują na podłodze znacznie częściej, niż kiedyś. Oraz naturalnie częściej, niż powinny. Dlaczego ty zawsze musisz zostawiać rzeczy na środku?!, pada pytanie. Poczułam się niesprawiedliwie potraktowana, w końcu on również zostawia ciuchy na podłodze. Tak, ale moje rzeczy nie leżą w przejściu! Nawet, jeśli są na ziemi, to nie tam, gdzie bym normalnie chodził. A twoją torbę muszę specjalnie omijać. Popatrzyłam na niego wzrokiem Newtona, który dostał w łeb jabłkiem. Faktycznie! Nawet, jeśli on zostawia stertę gratów na glebie, to one nikomu nie wadzą, bo śpią sobie spokojnie pod krzesłem albo za fotelem. Moje natomiast śmieją ci się prosto w twarz ze środka pokoju, a ramiączka od stanika i paski od torebek próbują złapać cię za kostkę za każdym razem, gdy za bardzo się zbliżysz. Byłam tak pochłonięta tym odkryciem, że pozwoliłam sobie na tekst Wiesz, ja nigdy tak na to nie patrzyłam. Odpowiedziało mi zszokowane spojrzenie. Jak można nie widzieć różnicy między spokojną stertą skarpetek w nieuczęszczanym miejscu a poplątanymi spodniami, które bezczelnie utrudniają dostęp do szafki? Otóż wyobraźcie sobie, że ja naprawdę nigdy nie zwróciłam na to uwagi. Dla mnie wszyscy ludzie rzucający ciuchy na podłogę byli tak samo winni.

offtop

Malta to kraina kotami płynąca

jak widać, sezon szortowy został już rozpoczęty

Uderzyło mnie ostatnio, jak bardzo rozmaite sposoby postrzegania świata mają różni ludzie. Zawsze o tym wiedziałam, ale teraz widzę to coraz wyraźniej. Niektórzy są na pewne kwestie uczuleni, inni kompletnie nie zwracają na nie uwagi. W tym momencie pozdrowiłabym kolegę barmana z pracy, gdyby tylko umiał mówić po polsku i byłaby szansa, że zajrzy na mojego bloga. Jeden z kelnerów niósł ostatnio butelkę białego wina, zamówioną przez parę kontemplującą wieczór przy jednym z naszych stolików. Poprosił mnie, żebym zgarnęła z baru wiaderko z lodem i mu przyniosła. Nie ma problemu. Podchodzę do kontuaru i proszę chłopaków, żeby mi któryś przygotował cooler, jak będzie miał chwilę. Dwóch ziomków popatrzyło na mnie z mieszanką konsternacji i rozbawienia, okazało się oczywiście, że stoję centralnie nad kubełkiem z lodem, który został uprzednio przyszykowany i czeka sobie, aż się ktoś nad nim zlituje i go zabierze. Jest to przykład sytuacji, które zdarzają mi się na okrągło. Gdy to do mnie dotarło i najprawdopodobniej zrobiłam minę wyrażającą więcej, niż tysiąc słów, jeden z kolegów porównał mnie do barmana, którego wspomniałam na początku tego akapitu. Wiecznie confused, nie zawsze wie, co się dookoła niego dzieje, gapcio. Ludzie z pracy wrzucają nas do jednego wora - oszołomów, którzy nie ogarniają. Znajomi zastanawiają się, jak to jest możliwe, że my po prostu funkcjonujemy w tak skrajnie odmienny sposób, na dodatek bardzo nieadekwatny w tej branży. Mówimy, zanim pomyślimy, prosimy o przysługę zanim się zorientujemy, że została nam już oddana, wykonujemy gwałtowne ruchy albo odwracamy się bez ostrzeżenia, zderzając się z kelnerem podążającym naszym śladem. Patrząc na pełne gracji życie innych stwierdzam, że można było tego uniknąć, ale z drugiej strony... Wymieniam pierdołowate cechy kolegi barmana, żeby jakoś się usprawiedliwić, udowodnić, że nie jestem jedyną osobą na świecie (ani nawet w tej knajpie!), która odbiera i nadaje na innych falach. Co wy macie w głowie?!, pada pytanie, a ja się cieszę, że poznałam osobę z mojej kategorii. Dlaczego nie możesz się czasem zastanowić? Być bardziej obecna? Rozejrzeć się? 

Nie wiem. Ja po prostu mam inny filtr. Co innego jest dla mnie istotne, a pewne rzeczy schodzą na dalszy plan, mimo, że zdecydowanie nie powinny. Miałam już przez to problemy z uczelniami, bankami i urzędami. Może kiedyś to się zmieni. Na razie nadaję temu miano skryptu wrodzonej Sabiny.