Jak dobrze, że jestem już dorosła

Po zwerbalizowaniu tej myśli nie mogłam dojść do siebie przez jakiś czas. Jak ja mogłam coś takiego wymyślić? Przecież regularnie jaram się swoim dziecięcym pierwiastkiem, boję się wpaść w korpo rutynę, nadal nie ogarniam podatków, uciekam od małżeństw, dzieci i kredytów. Dorosłość zawsze kojarzyła mi się z czymś niepokojącym, poważnym, smutnym i zgniłym.

piątek, 21 września 2012

Dorosłość

 

Prawie każde dziecko mówi, że chce dorosnąć. Ja chyba wyłamywałam się z tego schematu, dorosłe życie zawsze było dla mnie jakąś mroczną zagadką, której nie chciałam zgłębiać. (...)

Nigdy nie chciałam być dorosła, ale cóż, nie ma co się dłużej oszukiwać - to się po prostu stało. Mam 24 lata, pracę, chłopaka, wynajmuję mieszkanie, kupuję sobie sama makaron, pomidory, ręczniki papierowe i płyn do czyszczenia kibla, gotuję (ostatnio co prawda niedużo, ale nabyłam umiejętność sporządzania obiadów), prasuję, piorę, sprzątam. Wszystko tak, jak każda inna dorosła osoba. I, o dziwo, wcale nie jest strasznie. Mała Sabinka myślała, że praca to chodzenie do biura w godzinach 9-17 (lub dłużej), siedzenie przed komputerem, stres, wada postawy, chroniczne zmęczenie, oglądanie telewizji po powrocie do domu i spacer po parku w niedzielę z rodzinką. Przecież życie taty tak wygląda, a on dużo pracuje. Co ciekawe, okazało się, że praca nie musi być nudnym siedzeniem za biurkiem. Można też wyeliminować dojeżdżanie do pracy - stanie w korkach w korpofurze albo stanie w korkach w syfiastym autobusie. Można również nie oglądać wiadomości, pogody i sportu po powrocie, a zamiast tego porysować, pomalować, popisać, poczytać. Twoi współpracownicy nie muszą ci się kojarzyć ze stertą papieru, sztywnym poczuciem humoru i skradzionym jogurtem z korpolodówy. Mogą być po prostu fajnymi ziomkami. Takimi, z którymi chce się spędzać czas.

Jestem dorosła. Płacę czynsz za mieszkanie w stolicy Malty. Chodzę spacerkiem do knajpy, w której pracuję jako kelnerka. Mam karnet na siłownię, czytam ciekawe książki, prowadzę interesujące dyskusje. Zwracam twarz w kierunku promieni słońca, które teraz, zimą, coraz rzadziej docierają do mnie zza budynków. Jest fajnie. Zadowolona ze swojego życia próbuję się spotkać ze znajomymi podczas krótkiej wizyty w Polsce. Nie mogę, muszę się uczyć do kolosa. Niedługo sesja. A możemy się spotkać po moich zajęciach? Kończę o 20. Zadzwoń jutro, teraz próbuję napisać rozdział magisterki. Boże, jak dobrze, że jestem już dorosła i nie chodzę na studia. Kiedy to ja pisałam pracę dyplomową, wcale nie chciałam awansować do kolejnego etapu życia, czyli poważnej pracy w zawodzie. Robienie najważniejszego projektu na studiach było uciążliwe, ale obawiałam się, że będzie mi tego brakować, gdy tylko odbiorę dyplom. Okazało się, że jest zupełnie inaczej. Niezwykle cieszę się, że już nie studiuję, nie muszę się uczyć do egzaminów, przygotowywać rysunków, kleić makiet i tracić czasu w kolejkach w drukarniach. Dorosłe życie jest o wiele bardziej relaksujące.

piątek, 1 kwietnia 2016

Jesteśmy dorośli

Granica dorosłości/starości cały czas się przesuwa. W podstawówce myślisz, że gimbusy to już duzi, poważni ludzie, MŁODZIEŻ. W liceum z pewnym szacunkiem patrzysz na studentów. Na trzecim roku studiów oczywiście śmiejesz się, jakie z pierwszoroczniaków są dzieci, a jak przypadkiem zapędzisz się do liceum, to nie możesz uwierzyć, że jak sam byłeś takim pierdkiem, to myślałeś, że jesteś dorosły.

Za 3 miesiące skończę 25 lat. Jeszcze niedawno wydawało się to być straszliwą liczbą, ćwierć wieku za mną! Teraz nie przeraża. Dwudziestojednolatkowie stali się nagle dzieciakami, a znajomi kończący 28 lat wcale jeszcze nie zbliżają się do trzydziestki. Granica się przesuwa, ale to, co nas spotyka wcale nie jest takie poważne i straszne, jak się spodziewałam. Dalej jest młodo, świeżo i świetnie.

Moja rodzina to nadal moja siostra, mama i tata. W okresie świątecznym Facebook uraczył mnie jednak wieloma rodzinnymi zdjęciami ludzi w moim wieku, którzy pozowali ze współmałżonkiem oraz dzieckiem. Czas leci, dorośli zakładają rodziny. Mi się nigdzie nie spieszy. Zaczął się rok 2017, który niesie perspektywę upragnionej podróży. W planach mam najpierw spełnianie marzeń, potem ewentualnie inne aspekty dorosłości. Chyba będzie dobrze.