Smutni Francuzi, nadęte polskie buractwo i maltański relaks

Wróciłam na Maltę po dwóch tygodniach wakacyjnej tułaczki po Francji i Polsce. Mimo, że nieustająco leje (tak, tu, na słonecznej wyspie), czuję się niezwykle wyluzowana. Znów jestem otoczona ludźmi, którzy mają w życiu relaks, a nie spędzają dnie na przepychaniu się w autobusie czy prychaniu.

 widok z wieży katedry Notre Dame w Paryżu

Z Malty poleciałam do Francji. Od razu uderzyło mnie życie - jej, tu się tyle dzieje, jest tyle do roboty, zawsze byłam tego częścią, a teraz od pół roku siedzę odizolowana w państewku mniejszym od Gdańska (Wikipedio, dziękuję ci za umożliwienie mi przytoczenia tego barwnego porównania), gdzie największą rozrywką jest gapienie się w Morze Śrdzmn i słuchanie drących ryja Maltańczyków. We Francji zgiełk, tłumy, napięcie. Zgraje bezdomnych we wzruszających pozach z wzruszającymi słowami na tabliczkach. Nie możesz się gdzieś zatrzymać, bo podejdzie do ciebie wyjąca wniebogłosy cyganka, której albo coś dasz, albo sama to sobie weźmie, jeśli nie ogarniesz. Wchodzisz do knajpy i w przepełnionych fałszywą słodyczą oczach kelnera odczytujesz wiadomość, że lepiej byś zrobił, gdybyś umarł, niż zawracał mu głowę swoją obecnością. W metrze setki twarzy bez wyrazu (poza ryjem ćpuna natrętnie żebrzącego o pieniądze i głośno irytującego się, że nikt go nie słucha). Każdy pogrążony w swoich problemach, odłączający się od rzeczywistości za pomocą słuchawek czy gierek. Jakoś tak... smutno.

 Lyon

"nie zapominamy o tobie"

dobrze wiedzieć, dzięki

Paryż, okolice Centrum Pompidou

jedną z moich umiejętności jest siedzenie na namalowanych schodach

Lyon, Fresque des Canuts

Nic jednak nie przebije mojej ukochanej ojczyzny. Spędziłam tydzień w Warszawie w atmosferze spiny - trzeba zobaczyć się ze wszystkimi znajomymi (nie pytajcie, czy się udało), a czasu nie ma. Nie da się przejść większą ulicą Warszawy i nie zostać zaczepionym przez ankietera, knajpowego naganiacza, zbieracza pieniędzy ("dziś jest taka akcja...") albo żula. Każdy czegoś od ciebie chce, najczęściej oczywiście kasy. To jest w jakiś sposób stresujące i przez ostatni tydzień uciekałam od tych wszystkich ludzi jak wypłosz. Na Malcie tego po prostu nie ma. Przez pół roku nikt nie prosił mnie, żebym dała mu pieniądze. Nikt mnie też nie tratował, nie popychał i nie szturchał. W Warszawie sprytne Janusze próbują się przed ciebie wepchnąć w kolejce w H&M, jeśli nie dyszysz wcześniejszej osobie w kark tylko zostawiasz metr przestrzeni. Moja ulubiona historia zdarzyła się jednak w autobusie. Każdy wie, że podróż ZTMem to survival, ale stwierdziłam, że z moim niezwykle ostatnio pokojowym nastawieniem do życia i ludzi żadne chamstwo i buractwo mnie nie zaatakuje. Mhm, ta, jasne. Jadę sobie spokojnie autobusem, siadam od okna. Dosiada się stara baba. Na dzień dobry dostałam kulami, a zaraz potem torbą. W tym momencie baba zaczęła wciskać torbę między mnie a siebie, dopychając mnie do okna - no przecież obie jesteśmy chude, możemy więc jechać we trzy, z torbą. Popatrzyłam na nią ze zdziwieniem. Co się będę denerwować, przecież jestem na wakacjach. Nadszedł moment, w którym chciałam wysiąść. W przeciwieństwie do mojej towarzyszki nie jestem starą babą, więc nie ustawiam się do wyjścia trzy przystanki wcześniej. Po prostu w momencie zatrzymania się autobusu przeprosiłam. To zazwyczaj działa, ale nie tym razem. Stara baba nie zareagowała za pierwszym ani za drugim razem. Zagotowało mi się w dupie, bo ci, którzy mieli wysiąść, wysiedli, nowi zaczęli wsiadać, a ja dalej uwięziona za babą. W końcu gdy ogarnęła, że ja naprawdę wysiadam i ona mnie nie zatrzyma, poruszyła nieznacznie nogami myśląc, że to mi ułatwi wyjście. Byłam zmuszona przeskoczyć nad nią i niezgrabnie wytoczyć się z autobusu. Spadły mi rękawiczki. Kolejna stara baba to zauważyła, więc zaskrzeczała za mną "halo!". Stałam tuż przed drzwiami. Baba wzięła moje rękawiczki i wyrzuciła je z autobusu. Bezceremonialnie rzuciła mi moją własność pod nogi. Spadły na jezdnię, w tą dziurę między pojazdem a krawężnikiem. Byłam w takim szoku, że po prostu podniosłam je i poszłam, jakby ta cała akcja była normalna. Do teraz nie mogę w to uwierzyć. A może te wszystkie baby zawsze były takimi chujami, a ja przez pół roku na słonecznej wyspie zdążyłam o tym zapomnieć? Mój kraj taki piękny.

PS To prawda.

 tęskniłam troszkę

 naród przemówił

@kibel

 business lunch @n31

Na Malcie jest luz. Jeśli na ulicy zawiesisz na kimś oko, ta osoba uśmiechnie się i cię pozdrowi ("orajt?!"). Stare baby są takimi samymi dewotkami jak u nas, ale znają podstawowe zasady życia w społeczeństwie i jeżdżenia autobusem. Ludzie są głośni i rozkrzyczani, ale brzmią... wesoło. W Polsce czy Francji podniesione głosy na ulicy to zwiastun nadlatującej butelki po wódzie. W Warszawie jest wieczna spina. W Valletcie wieczny relaks. Mimo wszystko chyba to właśnie tego mi teraz trzeba.