Nie gadaj tyle

Mam marzenie i doskonale wiem, co z nim robić,
Systematycznie rzucam sobie kłody pod nogi.
I z radością odwlekam realizacji termin,
W końcu o czym miałbym marzyć gdybym kiedyś je spełnił?

Ludzie są niesamowici. Potrafią siedzieć zapierdziani na kanapie i myśleć, jak to zazdroszczą ludziom, którzy spełniają swoje marzenia.

Aktualnie sama znajduję się na kanapie, siedzę trzecią godzinę przed kompem, mam na sobie menelską koszulę i gacie oraz zastanawiam się, czy iść do sklepu knajpy (niedziela na Malcie, ech) po browar, czy nie. Słabo? Może i tak, ale ja jestem z siebie jak najbardziej zadowolona. Właśnie odbyłam podróż przez swoje wspomnienia podróżnicze, wspomaganą starym dziennikiem oraz zdjęciami. Jestem szczęśliwa! Odkrywanie świata to moja największa pasja. Byłam już w paru niesamowitych miejscach, a przecież udało mi się zobaczyć zaledwie maleńki skrawek kuli ziemskiej. Jest jeszcze tyle do zrobienia, poznania, zwiedzenia i skosztowania, że czuję dreszcz emocji na samą myśl. Z tym właśnie wiążą się plany (goddamn, jak ja nie lubię tego słowa) na następny rok.

 ta zapakowana w hijab skwarka na środku pustyni to ja jak spełniam marzenia.

Yazd, Iran, sierpień 2015

Kiedyś marzyłam, żeby jeździć konno. Cóż, byłam gówniarą i musiałam chodzić do szkoły, rodzice na szczęście tego dopilnowali. Jak dorosłam, okazało się, że konie interesują mnie tyle, co zeszłoroczny śnieg i wcale nie zamierzam poświęcać im swojego czasu. Niespełnione marzenie? Ono się po prostu przedawniło, nie było okoliczności, żeby je spełnić, a gdy pojawiła się możliwość, marzenie już dawno wyparowało. Nie żałuję tego oczywiście, każde dziecko ma setki marzeń, które są niemożliwe do realizacji, a potem życie je weryfikuje. Chciałam mieć mnóstwo zabawek, pieska, chomika, prawdopodobnie masę innych zwierząt, kolekcję kalendarzy (!), mnóstwo kolorowych kosmetyków i innych pierdół. Gdy jesteśmy duzi i w końcu możemy sobie pozwolić na ogromny domek dla lalek albo własne mieszkanie, w którym będzie można pisać po ścianach i mama nie nakrzyczy, to okazuje się, że wcale nas to już tak nie rajcuje. Co jednak dzieje się z marzeniami, które pojawiają się później, wtedy, kiedy możemy już działać, a my i tak odkładamy je do lamusa z tyłu głowy, nigdy ich nie spełniamy i żałujemy?

Coraz częściej myślę: popatrz,

Biegniemy za szczęściem, choć nie możemy go dopaść

Wciąż ucieka nam, bo nie znamy prawdy o nim,

Po co łapać króliczka, skoro tak przyjemnie się go goni?

Może to przyzwyczajenie z dzieciństwa? Może świadomość własnych ograniczeń? A może wymyślanie sobie ograniczeń pod wpływem swoich kompleksów, niepewności albo otoczenia? Dorośli, dojrzali ludzie chyba przecież też mają marzenia. Mają też zazwyczaj jakieś oszczędności, które często przydają się przy spełnianiu marzeń, dlaczego by więc nie pojechać w miejsce, o którym się marzy? Dlaczego by nie zaoszczędzić, zainwestować pieniędzy w siebie, w osiąganie celów? Dlaczego by w końcu nie rozpocząć wymarzonego kursu/studiów, nie zmienić rutyny życia, pracy, tylko siedzieć i patrzeć, jak życie przelatuje przed nosem?

Jakby tego wszystkiego było mało,

Ja z tym marzeniem prowadzę pewien dialog

Ba, dyskusję całą, nie żadne pogaduszki drobne,

Bo trzeba wiedzieć, że to bydlę jest rozmowne

Często słyszę, że ktoś mi zazdrości. Kurde, czego? Tak, to prawda, moje życie jest super, ale nie włożyłam w to relatywnie dużego wysiłku. Wymarzyłam sobie podróż dookoła świata i do niej dążę, obecnie jestem na etapie gromadzenia oszczędności. Ludzie marudzą, że nie mają kasy. Przecież nikt nie ma kasy, kasa się nie bierze znikąd, trzeba ją sobie skombinować. Można na przykład totalnie na pałę przylecieć po raz pierwszy w życiu na Maltę, złapać pracę w knajpie i odkryć, że oszczędzanie tutaj to bajka. Inni nie mają czasu. To zrób sobie czas! Rzuć studia albo je skończ, zmień pracę, nie wiem, cokolwiek. Jest tyle opcji. Ludzie na siłę szukają ograniczeń. Nie rozumiem tego i w pewnym stopniu mnie to smuci. Nie jestem związana małżeństwem, kredytem ani innymi przyziemnymi kulami u nogi, świat stoi przede mną otworem. Niektórzy chyba za wcześnie zaczynają poważne życie. Może najpierw trzeba było spełnić kilka marzeń, żeby teraz umieć się wszystkim cieszyć?

Żeby spełniać mnie gdy ja mam szansę na rozwój?
Pozwól, że to nazwę, to jest najzwyklejszy rozbój!
Ja jestem jeszcze nazbyt mgliste,
Więc zamiast spełniać mnie,
Naucz się cieszyć moim towarzystwem,

Proszę ciebie

Natakhtari, gruziński browar. Marzenie piwno-podróżnicze spełnione

Kutaisi, Gruzja, lipiec 2015

Zawsze chciałam mieć życie na chillu i pracę bez stałego grafika, bo nie cierpię rutyny. Doprowadziłam do tego. Marzyłam o podróży do Gruzji, na Bałkany, do Iranu. Zrobione. Napiłam się piwa na Oktoberfeście, zwiedziłam muzea w Watykanie, podbiłam Paryż. Teraz marzę o Nowej Zelandii, Kirgistanie, Malezji... To w przyszłym roku. Na liście są jeszcze Stany, Brazylia, Jamajka, Afryka Południowa i wiele innych. Wszystko w swoim czasie.

 

Mamy marzenia, zresztą każde z nich tętni,
Lecz zamiast je spełniać uprawiamy z nimi pogawędki

To nic, że ominiemy każdy w szczęściu azyl,
Przynajmniej wiemy, jak pięknie jest marzyć.

Masz marzenia? Masz. Proszę iść je spełniać. Jeśli nie możesz, to zastanów się dlaczego. Wymień, przeanalizuj przyczyny. Może jednak da się coś z tym zrobić? Szkoda byłoby zmarnować szansę.

Teraz na przykład marzę o browarze. Idę spełnić to marzenie.