Wszędzie dobrze, nie mam domu

Przysłowie wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej nigdy nie miało dla mnie zbyt dużego sensu. Jasne, dom, obiadki od mamy, swój komputer, wszystko spoko, ale nigdy nie czułam jakiejś drastycznej przynależności do konkretnego mieszkania, budynku. Jasne, możemy zacząć się spierać o definicję, przecież nie chodzi o sam kwadrat, tylko o rodzinną atmosferę. Mimo, że moje relacje z rodziną zawsze były co najmniej dobre, nie odczuwałam ogromnej ulgi, ukojenia i ciepła domowego ogniska w momencie przekroczenia progu.

Bo dom po prostu był, to było naturalne.

Malta. dom. chwilowo.

Myśli w stylu "gdzie jest mój dom i dlaczego nie tu? brakuje mi go" pojawiły się we wrześniu 2011, w momencie przeprowadzki do Paryża. Zamieszkaliśmy z rodziną w mieszkaniu tymczasowym, gdzie mieliśmy spędzić koło miesiąca, zanim znajdziemy sobie właściwy appartement. Mieszkanie to było wyposażone - dziwne uczucie, na stałe mieszkać gdzieś, gdzie nie ma twojego stołu, tostera, kubka na szczotkę do zębów. Nigdy nie mieszkałam w żadnym akademiku, nie przeprowadzałam się na studia, więc ta sytuacja była obca i nieprzyjemna. Na dodatek kwadrat ów należał do pary dziadów, wszędzie były zdjęcia starych ludzi i ich wnuczków, staromodne komody były zawalone jakimś losowym syfem, w każdym możliwym miejscu była masa obleśnych bibelotów, z czystością też kiepsko. Nie chciałam tam żyć.

Po miesiącu wynieśliśmy się do kolejnego przejściowego mieszkania - udało nam się znaleźć to docelowe, ale miało ono być oddane do użytku dopiero za 3 tygodnie, tak więc znów musieliśmy się gdzieś zaczepić. Kolejna przeprowadzka, kolejne otoczenie. Dziwna sprawa. Tęskniłam za domem. Tym w Polsce. Tym, w którym mogłam usiąść na swoim ulubionym miejscu przy stole, oglądać telewizję w wygodnej pozycji, zamulać przy swoim kompie.

W końcu udało nam się zamieszkać w tym ostatecznym miejscu, na południu Paryża. Ciężarówką przyjechały nasze meble. Urządziliśmy się, okazało się, że jest przyjemnie. Znów miałam swój pokój, ze swoimi rzeczami (swoją drogą, niesamowite, jak bardzo ludzie potrafią przywiązać się do zwykłych, nawet bezużytecznych przedmiotów), domową kanapę, nasz telewizor, mamine dekoracje, skrzynkę z kablami i narzędziami należącą do taty (puderniczkę). To jednak nie było to... Wciąż czułam, że mój prawdziwy dom jest w Polsce, w mieszkaniu, w którym spędziłam dobrych kilkanaście lat, większość swojego życia. Na święta wybraliśmy się tam i... było strasznie.

To nie był mój dom. Nie było rzeczy, mebli, atmosfery. Panowała straszna duchota, było mnóstwo kurzu. Mama nie dopuściłaby do takiego stanu! Nie mieszkamy tu, it's official. Nie ma mojego krzesła i biurka. Niby są w Paryżu, w domu, ale przecież.. powinny być tu! One należą do tego miejsca! W tym momencie przestałam dobrze czuć się w moim dawnym domu. On przestał nim być. Z drugiej strony... ten paryski jeszcze nie zaczął. Po tułaczce i trzech przeprowadzkach okazało się, że tak naprawdę nie mam domu. Nie czuję go. O dziwo, uczucie to po pewnym czasie okazało się całkiem przyjemne.

Paryska chata po paru tygodniach zastąpiła mi dom. Nauczyłam się tego mieszkania. Potrafiłam po nim chodzić po ciemku z zamkniętymi oczami, zaczęłam na nowo rozpoznawać kroki domowników [a na nowej w moim życiu wykładzinie (fuj) to nie było wcale takie oczywiste], słyszałam, jak ktoś wchodzi z klatki schodowej i wkłada klucz w zamek. Wchodząc do mieszkania czułam zapach domu. Te wszystkie czynniki kreują atmosferę bezpieczeństwa, sprawiają, że czujesz się jak u siebie. Dom w Polsce został wyposażony w komplet najtańszych mebli z Ikei, żeby coś w nim stało i dało się tam funkcjonować, jak się przyjedzie na święta. Nigdy jednak nie odzyskał tego dobrego, dawnego klimatu. Cóż, taka kolej rzeczy.

Obecnie mieszkam na Malcie ze świadomością, że nie mam żadnego domu. Ten paryski już nie istnieje, wynajęty został komuś innemu. Siostra i rodzice wyprowadzili się, na dodatek w różne strony. Dorosłe życie, uch. Meble zostały częściowo zachowane, częściowo sprzedane. W polskim domku jest całkiem fajnie, gdyż spędziłam tam pół roku przed przyjazdem do Valletty i stworzyłam nową atmosferę, a przynajmniej namiastkę. Jest inaczej, gdyż domownicy byli inni. Ciekawiej. Na Malcie nie czuję się jak w domu, ale nie mam potrzeby tak się czuć. Mam gdzie mieszkać, lubię to miejsce, aczkolwiek nie mogę go nazwać domem ze względu na maltańskiego współlokatora, przy którym nie czuję się swobodnie. W głowie mam świadomość, że Malta to etap, droga, a nie cel. Za parę miesięcy mnie tu nie będzie. Chwilowo mimo wszystko tu mieszkam. Zabrałam ze sobą kilka sentymentalnych rzeczy, które pomagają kreować klimat. Jest dobrze, dlaczego miałoby nie być?

No i wyszedł niechcący jakiś wpis chronologiczno-historyczny, ale cieszę się, że to podsumowałam. Wszędzie dobrze, nie mam domu. Nie czuję się przywiązana do żadnego miejsca. Chcę podróżować, odkrywać, zwiedzać. Szykuję się do kilkumiesięcznej podróży, podczas której oczywiście nie zahaczę o dom. I to właśnie jest świetne - będę miała poczucie robienia słusznej rzeczy, bez backgroundowej tęsknoty za domem. Którym domem? Ten w Polsce stoi pusty, tego w Paryżu nie ma, rodzina rozsiana po Francji. Nie ma dokąd wracać. Trzeba iść naprzód. Ahoj przygodo!