10 lat

Dziś mija 10 lat od otwarcia mojego pierwszego bloga. Niedawno Moje Wywody obchodziły czwarte urodziny, teraz minęła dekada od rozpoczęcia mojej blogowej kariery. Wow.

Czyżby to Apollo zstąpił z nieba, promieniejąc swą boskością?

Cóż, prawie. Radek ćwiczył na WFie bez koszulki.

Dalej mam dostęp do wszystkich swoich archiwalnych wpisów. Nierzadko czuję się zażenowana czytając je, ale z drugiej strony dobrze to na mnie wpływa. Mój pierwszy blog był typowym internetowym pamiętnikiem, przeglądanie wpisów z kwietnia 2007 czy sierpnia 2009 przypomina mi różne sytuacje, osoby, odczucia. Swojego pierwszego bloga prowadziłam przez nieco ponad 3 lata. Zaczęłam jako zakompleksiona czternastoletnia gimnazjalistka. Z moich wpisów czuć było na kilometr, że jestem straszną pizdą, która nie ma znajomych, chociaż by chciała, nie wie, co ma ze sobą zrobić i na siłę stara się być fajna. Trochę słabo, ale z drugiej strony... Wydaje mi się, że większość blogerów tak zaczyna. Nasz internetowy świat staje się odskocznią, miejscem, gdzie możemy być super, a jacyś szkolni znajomi ze starszych klas nie będą nas gnoić i śmiać się z naszych okularów, czerwonych spodni czy fullcapa. Ostatnio usłyszałam: Bina, ja mam wyrobioną opinię na temat wszystkich ludzi prowadzących blogi. Wszystkich, więc ciebie również. Wy po prostu w ten sposób leczycie swoje kompleksy. Te słowa trochę zbiły mnie z pantałyku, wręcz zabolały - ej, przecież jestem fajna, nie muszę leczyć swoich kompleksów poprzez uzewnętrznianie się w internecie. Kiedyś jednak zdecydowanie tak właśnie było, wyraźnie widzę to przeglądając posty sprzed dekady. Tylko na blogu byłam cool girl, tylko tam pisałam fajne i zabawne rzeczy, a ludzie mi przyklaskiwali. W prawdziwym życiu sukcesem był dzień bez przytyków i dissu ze strony rówieśników. Na blogu otwierałam się i zapominałam o tych wszystkich matołach. Gimbaza ryje banię.

Dokładnie dziesięć lat temu, w moim pierwszym blogowym poście ever, pisałam:

Najbardziej nie lubię polskiego…:P Te koszmarne lektury…

I surowe oceny… I wrzeszczący babsztyl…:/:/ Już mi słabo.

Może chociaż dowiem się, jakie podręczniki będą mi potrzebne..:P

Smutne dziecko, głupie problemy. Na moim pierwszym blogu roiło się od emotikonek, wielokropków, narzekania na szkołę. Widać, że nie mam na siebie pomysłu i czuję się ograniczona przez wszystko po kolei. 14-letnia Sabinka boi się życia i ludzi, jest świętoszkowata, zakompleksiona, samolubna i zarozumiała, a alkohol i narkotyki uważa za największe zło, tematy tabu zresztą. Czytam i czytam te wpisy z 2006 roku i naprawdę cieszę się, że dotarłam do takiego etapu świadomości, na jakim jestem teraz. Dziś mogę wszystko, jestem szczęśliwa. Kiedyś zdecydowanie się na to nie zapowiadało.

17 lutego 2009

Szkolne miłości… Temat – rzeka! Mogłabym o tym napisać co najmniej powieść, dwa hymny, sonet, odę, baśń i ze cztery fraszki. Ograniczę się jednak, bo nikt nie zniósł by moich wywodów.

^słowa klucze padły już ponad 7 lat temu

3 lata później, u schyłku mojego pierwszego bloga, byłam już za połową liceum i byłam zdecydowanie bardziej otwarta i zadowolona z życia. Zaczęłam wychodzić ze skorupy gimnazjalnych kompleksów, kiedy to wszyscy mnie kojarzyli (a ja nikogo, typowe) i śmiali się z tego, że nie mam cycków, że jestem kujonem, albo że mam na imię Sabina. Liceum było super. Ewolucję mojej osobowości i sposobu myślenia wyraźnie widać na blogu. Idąc do klasy maturalnej zapisałam kilka postanowień noworocznych: pielęgnowanie licealnych przyjaźni, przykładanie się do ważnych przedmiotów (mhm, ta, jasne), honorowe olanie wosu i historii (to mi się akurat na pewno udało). Znalazłam nawet relację ze swoich siedemnastych urodzin. Ach.

made in 2006. trochę skisłam, jak to znalazłam.

z drugiej strony, proszę docenić ten blog'onetowy glitterowy vibe.

niektórzy z Was na pewno pamiętają te błyszczące trendy.

jest grubo.

Chęci do pisania bloga opuściły mnie jesienią 2009 roku. Trzecia klasa liceum, studniówka, matura, najdłuższe wakacje życia (bzdura, teraz mam wakacje non stop), rok na Polibudzie i wyprowadzka do Paryża nie zostały udokumentowane w blogosferze. Do pisania powróciłam latem 2012 roku, na to-ja-spadam.blogspot.com, czyli... tutaj. Obecną domenę nabyłam później. Od początku nie zamierzałam prowadzić pamiętnika, wolałam zapisywać swoje spostrzeżenia i przemyślenia. Jak już wspominałam w czwarte urodziny bloga, czuję duży postęp. Jestem zadowolona z tego, co piszę teraz - jest lepiej, niż w 2012 roku. W 2012 było lepiej niż w 2009 oraz dużo lepiej, niż w 2006. Tak to chyba powinno wyglądać.

Analizowanie moich blogowych wypocin sprzed dziesięciu lat przypomina mi, kim byłam wtedy i pomaga docenić sytuację, w której jestem teraz oraz moje obecne podejście do życia. Nie rozumiem ludzi, którzy kasują swój dawny blogowy dorobek. Nawet, jeśli twoje stare posty są głupie, to warto po paru latach do nich wrócić i się odnieść. To naprawdę wzbogacające doświadczenie.

Pozdrawiam blogosferę.