A przynajmniej tak mi się wydaje

Ostatnio sformułowałam w głowie schemat postępowania, który wdrożyłabym, gdybym znalazła się w określonej sytuacji. Przemyślenia oparłam na przykładzie osoby, która moim zdaniem fatalnie radzi sobie w życiu, podejmuje kretyńskie decyzje, nie ma zainteresowań, odżywia się w absolutnie bezsensowny sposób i skończę już wymieniać, bo po pierwsze zrobi się za długi akapit, a po drugie dopadnie mnie wkurw. Wzięłam pod lupę pewne działania tej osoby, po czym obmyśliłam swoją alternatywę - jezu, przecież to takie oczywiste, ja bym na jej miejscu zrobiła tak, tak i tak. Przymknęłam oczy, kontemplując, jak satysfakcjonujące są moje rozwiązania, po czym mózg podrzucił mi jeszcze jedno zdanie. Brzmiało ono: a przynajmniej tak mi się wydaje.

Przyłapałam się na tym, że mam tendencję do upraszczania różnych sytuacji i zakładania, że inni są debilami i nie ogarniają podstawowych rzeczy, dlatego są grubi, nie mają szczęścia w miłości i zaharowują się w robocie za marny grosz. W większości przypadków pewnie mam rację, aczkolwiek stwierdziłam, że muszę starać się patrzeć na ludzi przez pryzmat ich osobowości i doświadczeń, a nie mojej beztroski. Ja na twoim miejscu postąpiłabym inaczej... A przynajmniej tak mi się wydaje. Nie jestem tą osobą, nie jestem na jej miejscu. Może np. jej silne emocje względem kogoś nie pozwalają podejmować racjonalnych decyzji? Mi oczywistym wydaje się pewne działanie, ale ta osoba ma zawężony punkt widzenia. Może na jej miejscu też nie potrafiłabym zrobić tego, co w tej chwili wydaje mi się oczywiste? Nie zmienia to faktu, że zazwyczaj mam wrażenie, że moje rady/sugestie/przemyślenia faktycznie są słuszne, a osoba, którą biorę pod lupę jest zagubiona. Albo głupia.

Stephen King, Duma Key

Świetnym przykładem są osoby doradzające innym w kwestiach związków. Sama jestem takim ekspertem, łapałam się za głowę, gdy moje przyjaciółki niepotrzebnie odstawiały sceny zazdrości albo tolerowały prostackie zachowania swoich facetów, oraz gdy kumple na całej linii pieprzyli robotę i skreślali swoje szanse u jakiejś laski. Jak ty możesz z nim wytrzymać, otwórz oczy, nie daj się tak traktować - standardowe teksty. Ale ja go kocham - standardowa odpowiedź. Absolutnie nierozumiana przez zimnokrwistych, niezaangażowanych emocjonalnie doradców, ale kluczowe dla naszej ofiary toksycznego związku. Na jej miejscu dawno zerwałabym z tym dupkiem. A przynajmniej tak mi się wydaje.

Mój sposób postrzegania jest raczej nieskomplikowany. Jest dobrze i fajnie - ok, jedziemy dalej. Coś jest nie tak? Zmieniamy to. Simple as that. Zawszę będę tak postępować i moje życie zawsze będzie piękne, a przynajmniej tak mi się wydaje. Może zdarzy się coś, co wywróci moje poglądy do góry nogami i zostanę korposzczurem albo pustelnikiem? Albo, co gorsza, matką? Nie wiem. W każdym razie planuję zawsze żyć w zgodzie ze sobą i być szczęśliwa.