Do głowy by mi coś takiego nie przyszło

Kelneruję sobie na Malcie już od prawie pół roku. Czas leci jak szalony, ale to dobrze. Zbliżam się do różnych niezwykłych wydarzeń. Tych parę miesięcy pokazało mi, że ludzie to zgraja takich syfiarzy, imbecyli i bezczelnych kutasów, że aż się zdziwiłam. Bo ja nigdy nie przestanę się dziwić - zawsze będę wierzyć, że ludzie jednak nie są tacy straszni. I za każdym razem się rozczaruję.

Restauracja, ogródek rozstawiony na ulicy. Stoliki stoją równo, mają określoną liczbę krzeseł. W końcu jesteśmy na ulicy, nie można za bardzo wystawać. Cieszę się harmonią i w tym momencie przychodzi banda jakichś buraków, którzy zgarniają dodatkowy stolik odstawiony z tyłu, wystawiają go niemalże na środek ulicy, łapią się za ustawione w stos zapasowe krzesła, rozstawiają dookoła stołu i dumnie siadają. No jak można coś takiego odwalić? Zmuszona byłam podejść i wielce zdziwionych państwa rozczarować, że nie mogą tam zostać, że ten stół i krzesła nie mogą być w tym momencie rozstawione, bo zasłaniają wejście do sklepu, że w ogóle nie są państwo u siebie i do widzenia. Oczywiście nie mogłam tego powiedzieć dosadnie. W pracy jestem miłą, słodką, kulturalną dziewczynką, po pierwsze dlatego, że mimo wszystko moje nastawienie do świata jest pokojowe, a po drugie, jestem w pracy i muszę sobą coś reprezentować. Zrobienie burdy niestety odpada. A szkoda.

Siada jakaś pani przy stoliku. Standardowo podchodzę i próbuję zapytać, czy chciałaby coś zjeść, czy też przyszła się czegoś napić, bo od tego zależy, które menu muszę jej przynieść. Pogodnie zaczynam Hi, how are you? Nie za bardzo odpowiedziała, ale nie zraziłam się. Would you like t- MENU!, przerywa mi kobieta. Żadnego dzień dobry, proszę, dziękuję, pocałuj mnie w dupę. MENU. Jprdl. Do głowy by mi coś takiego nie przyszło. Ok kobieto, domyślam się, że nie przyszłaś tutaj podziwiać tłumów turystów, tylko w celach konsumpcyjnych. Ale serio, jak można nawet nie dać mi dokończyć zdania? Przecież przyniosę jej to cholerne menu, niech po prostu da mi szansę. Zwierzęta.

Niektórzy przychodzą na lunch i nie akceptują obsługi niewładającej ich językiem ojczystym. Co z tego, że są poza granicami swojego kraju. Jak jakiś Włoch (albo co gorsza Włoszka) (tak, to najczęściej są przedstawiciele tej właśnie nacji) zaczyna do mnie przemawiać po włosku i okazuje się, że ani nie rozumiem, ani nie staram się zrozumieć, zaczyna prychać, parskać, wzdychać, wzruszać ramionami i przewracać oczami. Ja naprawdę nie jestem w stanie tego ogarnąć umysłem.

Cały czas nie wierzę, w jakim stopniu niektórym ludziom brak podstawowej kultury osobistej, manier oraz poszanowania dla cudzej pracy. Zawsze, gdy ja szłam do knajpy coś zjeść, byłam cierpliwa (bo ktoś szykuje jakieś pyszności specjalnie dla mnie, a nie jestem jedyną klientką tego miejsca, więc może to chwilę potrwać), bezproblemowa (zamawiałam tylko rzeczy, które oryginalnie były w menu - nie dodawałam składników, nie usuwałam, nic nie zmieniałam; dania zawierające nielubiane ingrediencje od razu eliminowałam i zamawiałam coś innego) i uprzejma. I wydawało mi się, że każdy taki jest. Naiwna. Tak, po raz kolejny mierzę ludzi swoją miarą - tym razem nie oczekuję od nich otwartości umysłów, ale zwyczajnej kultury osobistej. Teraz to ja pracuję w restauracji i zbieram zamówienia. Całe masy ludzi nie znają słów proszę, dziękuję, dzień dobry, do widzenia. Oni po prostu przychodzą do knajpy i przedstawiają swoje roszczenia. Czują się jak u siebie, przesuwają stoliki, jak im się żywnie podoba. Pytają, czy danie może przyjść pokrojone na kawałki (!). Zamawiają cheeseburgera bez sera (to akurat jest bardziej zabawne niż jakiekolwiek inne). Podchodzą do mnie w trakcie, gdy zbieram od kogoś zamówienie i życzą sobie, żebym im wykombinowała stolik dla pięciu osób. Albo przychodzą z półnagim, mokrym od wody z fontanny dzieckiem, które jest na dodatek całe umorusane lodami czekoladowymi którymi aktualnie jest średnio zainteresowane, ale lody się topią, więc trzeba zjeść. A rodzice sobie w tym czasie wypiją prosecco. Aha, jest około pięciu wolnych stolików. Nie różnią się niczym, ani komfortem ani walorami krajobrazowymi. Nasi goście usiądą jednak obowiązkowo przy tym, który nie został jeszcze posprzątany po poprzednich ludziach i będą mnie wołać, żebym zabrała im brudne szklanki sprzed nosa i wymieniła obrus. Do głowy by mi coś takiego nie przyszło. Robią skandaliczny syf. Brudzą tak, że gdybym specjalnie chciała nasyfić, to nie wiem, czy mogłabym stawać z nimi w szranki. Plamią, rozlewają, rozsypują żarcie dookoła stolika, mamlą serwetki i w efekcie rozrywają je na milion czepliwych kawałeczków, łamią wykałaczki na kilka kawałków i zostawiają, kiepują na glebę, mimo, że jest popielniczka na stole. Brak słów. Rzucają kawałki pieczywa gołębiom, które w 0,3 sekundy opanowują nasz ogródek. Nie dojedzą kilku frytek? Życzą sobie, żeby im zapakować na wynos. Bo mogą. Bo teraz oni są panami, a ja niewolnikiem. Raz jakiś dziad wstał od stolika, podszedł do mnie, wyciągnął kartę kredytową i zamachał mi nią przed twarzą oznajmiając, że chce zapłacić. Again, przez myśl by mi nawet nie przeszło, że można się tak zachować.

Kuchnia u nas jest zamknięta od 17 do 18. Kuchnia to też ludzie, 60 minut bez realizowania nowych zamówień to minimum w 14-godzinnym dniu pracy. O godzinie 17:10 przychodzą jacyś goście. Informuję ich uprzejmie, że kuchnia jest zamknięta. Ale przecież tamci ludzie jedzą!, złości się nasz gość. Drugi wariant: mówię im mogą państwo teraz zamówić tylko napoje, kuchnia jest zamknięta do 18. Reakcja: DLACZEGO?

Zdarza mi się oczywiście obsługiwać rodaków. Ostatnio coraz rzadziej daję po sobie poznać, że ich rozumiem. Dotychczasowe doświadczenia z polskimi stolikami nauczyły mnie, że lepiej się nie ujawniać. Nie zmienia to faktu, że oczywiście rozumiem ich wymiany zdań. Kiedyś jacyś zostawili dość mierny napiwek. Odpowiadam z uśmiechem - thank you very much! Cóż, normalka, jestem po prostu kulturalną osobą. Zresztą ciężko nie podziękować za dodatkowe pieniądze. Ooo, ucieszyła się - burczy ironicznie jakaś Grażyna. Fuj.

Czyjeś zamówienie trafiło na stolik. Widzę, że ta osoba je, ale ma jakąś nietęgą minę. Podchodzę zapytać, czy smakuje, czy wszystko w porządku, czy czegoś potrzeba. Tak, jasne, wszystko super. Skoro pani tak mówi... Potem przy płaceniu rachunku okazuje się, że coś było niedogotowane, albo że jakiegoś elementu zamówienia zabrakło, co niestety umknęło mojej uwadze. Czy oni naprawdę myślą, że ja ich pytam dla zabawy, albo że nie obchodzi mnie to, że coś nie gra?

Nikt się nie dziwi chociaż jakby nie liczyć
jeśli chodzi o zdrowy rozsądek mamy deficyt
świat się skrzywił, mało tego on krzywi się dalej
lecz nikogo nie dziwi ogrom tych szaleństw 

Skończyłam wylewać żale, dziękuję za uwagę.