Laser game

Pif pif pif! Pifpifpifpifpifpif! Pif! Pif! WELL DONE. Pif pif! HIT. DON'T GIVE UP. KEEP GOING...

...czyli kolejny urywek mojego fascynującego gamerskiego życia, tym razem przeniesionego z komputera do reala.

Laser game. Nie spodziewałam się, jaki poziom rozrywki ze sobą niesie, dopóki nie miałam okazji spróbować. Z góry wiedziałam, że mi się spodoba: bieganie za ludźmi i strzelanie do nich, dokładnie jak multiplayer chociażby w Quake'u (jej, to były czasy! siedzenie ramię w ramię w sali informatycznej, wbijanie na serwer i fragowanie ile wlezie... najpiękniejsze wspomnienia z liceum. pozdrawiam Ado). Biegasz, strzelasz, obrywasz. Tylko do biegania nie używasz WASD, ale własnych nóg, do strzelania nie narysowanego w grze shotguna, lecz "prawdziwej" (hoho) laserowej broni, a gdy obrywasz nie umierasz (na szczęście), tylko jesteś wyłączony z gry na 5 sekund. Masz na sobie kamizelkę ze świecącym celem z przodu, tyłu i na ramionach. 20-minutowa partia zlatuje niesamowicie szybko, po zakończeniu można wreszcie poczuć... zmęczenie. Koleś w GTA może biec przez maksymalnie 10 sekund, lecz co z biednym, grubym Mario, który zasuwa godzinami?

Postacie z gier nie mają łatwo, przekonałam się o tym na własnej skórze. Trzeba mieć oczy dokoła głowy, niezłą kondycję i... cela. Tak, mimo wszystko jestem kobietą, więc przez pierwsze 2 minuty gry latałam jak opętana i ciskałam piorunami w przeciwników, słysząc ciągle "HIT!" i "DON'T GIVE UP!". Hit, ok. Nie poddaję się przecież. W momencie, gdy załapałam, że moja kamizelka pociesza mnie w ten sposób po trafieniu, zrobiło mi się żal siebie. Bina, na kompie napierdzielasz, pokaż, co potrafisz... Gdy udało mi się w końcu skoordynować wszystkie ruchy, postrzelić i "zgasić" jednego z oponentów na 5 sekund, kamizelka pochwaliła mnie "WELL DONE!". Świetnie więc. Rozkręciłam się i dałam przeciwnikom posmakować mojego lasera.

Gra toczy się w ciemnym labiryncie, oświetlonym punktowo kolorowym światłem. Biegasz, chowasz się za ścianami, kampisz na rejlu... Wpadasz na ludzi, przepraszasz, po czym zabijasz. Celujesz przez dziury w murach, wychylasz się, ukrywasz cele na swojej kamizelce, by trudniej było cię trafić... Walczysz! Takie gry są typowo męskie. Muszę przyznać, że coś w tym jest: grało sporo dziewczyn, które zamiast strzelać z ukrycia i celować od razu w przeciwnika, zatrzymywały się na środku, naciskały wszystkie możliwe przyciski, nie trafiały, czekały na mój wyrok. Czas przesiedziany przy kompie i swego czasu na strzelnicy opłacił się.

Czyngis-chan, to ja! Imiona były nadawane losowo, muszę przyznać, że nieźle trafiłam. 3200 punktów, pozycja 11/25. Ponad 70 ofiar, a i ja sama byłam niestety ofiarą ponad 70 razy (o nie! to oznacza wyłączenie z gry na 350 sekund, prawie 6 minut! tyle przegrać). Nie najlepiej, ale następnym razem rozwalę ich wszystkich. Jestem z siebie całkiem zadowolona, zawsze mogłam skończyć jak Dark Raider z wynikiem 1700 poniżej zera.

Precyzja 20%. My, kobiety.

Zbijam wirtualną piątkę ze wszystkimi graczami!