Sapa - góry w Wietnamie

Wietnamska trzydniowa majówka była dla mnie jedyną okazją, by w końcu wybrać się w tutejsze góry. Od marca miałam dwie prace, i mimo, że nie pracuję dużo, to w tygodniu nie miałam ani jednego dnia wolnego. Na początku kwietnia podjęłam decyzję o opuszczeniu Wietnamu. Skład się rozpadł i każde z nas podążać będzie od teraz swoją ścieżką - moja prowadzi przez Warszawę, Lyon i Maltę, a późnym latem lub jesienią pragnę polecieć do Tajlandii, by kontynuować przerwaną podróż do Nowej Zelandii. W Wietnamie spędziłam pół roku i nie wybrałam się jeszcze do Sapa - malowniczych górskich terenów położonych tuż koło chińskiej granicy. Bardzo chciałam odwiedzić to miejsce, a początek maja był ostatnim terminem, by zrealizować ten plan.

Miasteczko Sapa położone jest na ok. 1500 m n.p.m pośród niesamowitych tarasów ryżowych. Wietnamczycy przede wszystkim uprawiają ryż, a życie w górach tego nie ułatwia. Ryż rośnie w wodzie, potrzeba więc płaskich, ograniczonych terenów, by móc go sadzić. Ludzie przystosowują górskie zbocza tak, by uzyskać jak największą powierzchnię pod uprawę i zbierać możliwie duże plony. W ten sposób powstają tarasy ryżowe, które spotkać można na wzgórzach w wielu miejscach w Azji Południowo-Wschodniej - od Chin aż po Indonezję.

Spędziłam dwie noce w maleńkiej wiosce Tavan, oddalonej od Sapa o niespełna 10 kilometrów. Decyzja była znakomita, mieszkałam w hostelu/homestayu prowadzonym przez lokalną rodzinkę, dzięki czemu zaznałam prawdziwej, domowej atmosfery i spróbowałam lokalnych smakołyków. Uniknęłam też miliarda knajp ze spaghetti i pizzą, których pełne jest miasteczko.

Łażenie po górach było super. Rzadko jestem w górach i zawsze zapominam, jaką przyjemność i satysfakcję daje wspięcie się gdzieś wysoko i podziwianie widoku. Miałam mały wypadek na skuterze kilka dni przed wyjazdem i bałam się, że zraniona stopa i stłuczone kolano utrudnią mi górskie eksploracje, ale na szczęście nie miało to miejsca. Wspinałam się na wzgórza, oglądałam tarasy ryżowe, grzęzłam w błotnistym lesie bambusowym i podziwiałam drzewa iglaste, których nie widziałam od wielu miesięcy.

Wietnamscy "górale" to tak naprawdę aż osiem różnych grup etnicznych, porozumiewających się odmiennymi dialektami. Łączy ich jednak to, że większość ludzi, a zwłaszcza kobiety i dzieci noszą na co dzień tradycyjne stroje. Ubrania często są czarne lub ciemne z wieloma jaskrawymi, kolorowymi dodatkami. Bluzki i kamizelki mają piękne hafty i zdobienia. Kobiety wiążą kolorowe chusty na głowach, łydki oplatają wzorzystymi tasiemkami, które często mają dzwoneczki. Na plecach noszą kosze pełne pamiątek, które próbują wcisnąć ludziom. Po górach łaziłam zupełnie sama, dlatego często osaczały różne babcie, które oczywiście po śliskich stromiznach brykały jak kozice i z łatwością mnie doganiały. W końcu zmiękłam i po obniżeniu ceny o połowę kupiłam śliczną, ręcznie haftowaną pamiątkę od kobiety, która przedstawiła się Susu. Ucieszyła się i zawiązała mi na nadgarstku dwie przeurocze bransoletki.

Mój wypad w góry był ze względu na pracę bardzo krótki, ale było warto. Oddychanie świeżym powietrzem to rzadka i bezcenna sprawa w Wietnamie. Świetnie było zamienić nieinspirujący, szary krajobraz na zielone góry. Przynajmniej na dwa dni.