Defaultowo brzydcy

Ostatnio wzięłam pod lupę ludzi, którzy lubią przejmować się swoim wyglądem, (niską) jakością swojego życia, a następnie zwalić całe zło świata na... nie wiem, cokolwiek, kogokolwiek. Wszystko, byleby nie wziąć odpowiedzialności za swoje niepowodzenia.

Marudne to, strasznie lubi ponarzekać.

Dziś skupię się na wyglądzie. Na wyglądzie, przez pryzmat którego oceniamy ludzi (nawet nieco mimowolnie) od pierwszych sekund znajomości. Gruby, monobrew, rudy, boskobrody, zapuszczone paznokcie, niebieskie oczy, czarujący uśmiech. Każdy z nas dysponuje mnóstwem cech, wrodzonych jak i nie, takich, na które mamy wpływ, oraz takich, których nie zmienimy. Wbrew pozorom mamy ogromny wpływ na swój wygląd, a ludzie zdają się o tym zapominać. Najprościej jest narzekać na genetykę albo zwalać swoje sadło na "grube kości" czy też "przysadzistą budowę ciała". Z drugiej strony, ludzie niestety często wpadają w kompleksy z powodu cech wyglądu, na które zwyczajnie nie mają wpływu, jak za niski wzrost, za duży łeb, za szeroko rozstawione oczy, za długie palce. Większość z nich na pewnym etapie swojego życia zaczyna jednak rozumieć, że pewnych spraw po prostu nie da się zmienić (a zresztą po co ktoś tak naprawdę miałby je zmieniać?) i się do nich przyzwyczaja, a co sprytniejsi robią z nich atuty. Każda laska zna chyba kolesia, za którym pożądliwie ogląda się każda kobieta, mimo, że on ma 165cm wzrostu. Są dziewczyny, które przykuwają uwagę wszystkich facetów, choć nie uchodzą za stereotypową piękność. Kluczem jest pogodzenie się z tym, czego i tak nie damy rady w sobie zmienić. Problem pojawia się, gdy tłusty pasztet marudzi, że nikt go nie lubi, bo jest tłustym pasztetem. Zapuszczony brzydal płacze, że jest zapuszczonym brzydalem. Nie urodziliście się grubi, zarośnięci, brudni czy przygarbieni, więc są to zmiany odwracalne. Ludzie, nie wiedzieć czemu, nie czają, że otyłość da się wyleczyć, w większości przypadków lataniem na siłownię i ogarnianiem diety, a brwi można rozdzielić raz na zawsze za pomocą pęsety. Prościej jest zaszyć się za ścianą swoich kompleksów i wpierdzielić kolejną czekoladę. Na pewno?

Nasze życie, podejście, przygody (lub ich brak), stres, doświadczenia, wszystko to wpływa na nasz wygląd. Stare baby w autobusie wyglądają jak wściekłe, wygłodniałe sepy, bo przez całe życie marszczą brwi i ogólnie się krzywią. Od pewnego wieku po prostu przestaje im to schodzić z twarzy, na której paskudny grymas jest już odciśnięty na zawsze. Zdarza się, że ludzie mają blizny. Wypadek, wojna, albo rozbijanie czołem deski po pijaku na melanżu. Niektórzy są bladzi, przykurczeni i łysiejący, bo życie zrzuciło na nich jakiś straszny ładunek, z którym nie mogą sobie poradzić. Inni mają wokół oczu całkiem urocze zmarszczki, które uwydatniają się, gdy ta osoba szeroko się uśmiecha. Nasz organizm zbiera nasze doświadczenia i oddaje je na różne sposoby. Rodzice i dziadkowie przekazują nam wiele cech. Nie wpłyniemy na swój kolor skóry, wzrost, kształt twarzy. Narzucone defaultowo. Trzeba się do tego przyzwyczaić, bo inaczej będzie nam wiecznie źle. Zaraz potem pojawia się jednak spektrum możliwości, cech, które możemy edytować, kształtować, wybierać. No powiedz, nie zainteresowałaś się kiedyś jakimś ciekawie brzydkim mężczyzną, bo "coś w sobie miał"?

Patrząc na człowieka jesteśmy w stanie wiele o nim powiedzieć. Niekoniecznie mamy rację, ale jego wygląd podpowiada nam wiele rzeczy. Wygląd, który pozornie nie jest ważny, bo liczy się wnętrze (oczywiście!), ale w rzeczywistości gra dużą rolę w odbiorze drugiej osoby. Możemy być niżsi niż Clint Eastwood oraz nigdy nie dołączyć do grona kulturystów, ale po prostu pogódźmy się z tym. Nie nawołuję do podniesienia poziomu urody przeciętnego Janusza czy standardowej Grażyny, ale po prostu chciałabym, żeby dobrze żyli z tym, jak wyglądają. Wtedy wszystkim będzie lepiej. Amen.