Harry

Witam w Dniu Dziecka, serdecznie życzenia dla wszystkich. Tak, dla Ciebie też, w końcu jesteś czyimś dzieckiem i na zawsze nim pozostaniesz.

Ten radosny dzień wywołał u mnie sentymenty. Czy to nie są aby czary?

Harry. Harry Potter. Jarała się tym znakomita większość dzieciaków, faza na Pottera nie ominęła również mnie. Harry był niemalże Biblią. Czytało się wszystkie dostępne części od kiedy tylko pojawiły się w sprzedaży, a jeżeli jeszcze nie było kolejnej, to zaczynało się od nowa przygodę z tymi już przeczytanymi. Seria została dokładnie przestudiowana, nie umknął nam żaden detal, żadna nieprzypadkowa zbieżność osób i nazwisk, żadne przydatne zaklęcie. Wiedzieliśmy dokładnie, czego najbardziej boi się Ron, że Hermiona jest trochę zarozumiała, ale w sumie fajna, że trzeba uważać na znikający stopień, że w Zakazanym Lesie żyją centaury, a nawet jednorożce. Byliśmy pewni, że dogadalibyśmy się z Hagridem i czulibyśmy respekt do Snape'a. Wiedzieliśmy, jakie jest zaklęcie czyszczące, jak wymówić Wingardium Leviosa i jak poprawnie machnąć różdżką, aby przedmiot uniósł się w powietrze. Pasjonowało nas latanie na miotle, szachy czarodziejów i obfite posiłki w Wielkiej Sali. Wiedzieliśmy, do którego domu byśmy należeli! Byle nie do Hufflepuffu, bo tam same niezdary chodzą. My po prostu żyliśmy Harrym Potterem.

Kim chcesz zostać w przyszłości? Piosenkarką, aktorką, fryzjerką? Nie, ja czekałam na mój list z Hogwartu. Niefortunnie zdarzyło się, że jak zaczęłam interesować się Harrym, to miałam już ponad 11 lat, więc moje szanse na list nie były zbyt duże, Mimo to uwielbiałam wyobrażać sobie, że chodzę na magiczne zajęcia, macham różdżką, gram w Quidditcha, nabijam się z Crabbe'a i Goyle'a, sporządzam eliksiry. Hogwart śnił mi się po nocach. W momencie otwarcia książki przenosiłam się pod skrzydła Dumbledora i byłam gotowa uczyć się magii. Pochłaniałam kolejne strony w tempie światła, nie rozumiejąc mugoli, którzy nie jarali się Harrym. Lepiej, polecałam serię o Harrym Potterze moim rodzicom, bo przecież to jest tak zajebiste, że ich na pewno też wciągnie w opór.

W zeszłym roku zachciało mi się Harry'ego. Sięgnęłam po wszystkie siedem książek. Przeczytałam je w parę tygodni, przypominając sobie różne wątki i szczegóły, które przez parę lat zatarły się w pamięci.

I... czar prysł.

Stało się to, czego się najbardziej obawiałam. Dorosłam, spoważniałam. Historia, która kiedyś wydawała się być niesamowicie złożoną opowieścią okazała się jakaś dziecinna, wręcz naiwna. Niedokładna, niedopracowana, momentami naciągana. Pomijam to, że Harry powinien był umrzeć i że sposób, w jaki Rowling postanowiła go ocalić (kombinacje z panem różdżki, które jakoś zostały przemilczane przez poprzednie części) był bardzo podejrzany. To zrozumiałam już wcześniej, ale zaakceptowałam fakt, że autorka pewnie po prostu nie chciała łamać serca młodszym czytelnikom. Pojawiło się mnóstwo pytań, których kilkunastoletnia Sabinka sobie nie zadawała, a teraz wydały się całkiem logiczne. Dlaczego Harry nosił okulary, nie mógł poprosić kogoś, żeby mu naprawił oczy magią? Dlaczego nie widział testrali od początku, skoro był obecny przy śmierci swoich rodziców? Co z edukacją pozamagiczną dzieci powyżej 11 roku życia? Wychodzi na to, że wszyscy czarodzieje nawet nie ukończyli podstawówki. Od kiedy to dzieci są takie mężne, silne i odważne? Harry miał 12 lat, jak zabił bazyliszka wielkim mieczem. Pozdro. I najważniejsze, czemu Harry się nigdy nie mył? Zrobił to tylko raz, w czwartej części, jak rozwiązywał zagadkę złotego jaja, zresztą wtedy tak naprawdę tylko bawił się kurkami z pachnącymi płynami zamiast się porządnie wyszorować.

Żart, dalej jaram się Harrym.

Chyba niedługo urządzę sobie maraton filmowy.

Buziaki dla wszystkich dzieciaków!