Wehikuł czasu

Mimo, że czasem twierdzę, że nic mnie już nie zdziwi, to postawa ludzi w wielu sytuacjach nadal często mnie szokuje. Jacy oni są... nieszczęśliwi.

"Liceum to był najlepszy okres mojego życia", "studia to były czasy", "mój związek z Kaśką był idealny"... Jasne. Tak ci się wydaje, bo teraz jest po prostu jeszcze gorzej. Wmawiasz sobie, że kiedyś było super i tego się trzymasz. Słabych punktów jest kilka. Po pierwsze, jeszcze raz, prawdopodobnie wcale nie było tak różowo. Liceum było wspaniałe? A nie pamiętasz tej traumy na historii? Zagrożenia z matmy? Klasowych debili, którzy cię męczyli i nie dawali ci spokoju? Jasne, wydarzyło się pewnie sporo dobrego, ale zapewniam cię, że jak byłeś w liceum to wcale nie cieszyłeś się życiem, tylko zapieprzałeś z dnia na dzień, kułeś do klasówek, ciągle żyłeś planem lekcji ("o nie, jutro środa, najgorszy dzień.. uff, minęła. weekend. poniedziałek... kaszana. i znów ta masakryczna środa"). Rutyna, smutek, sprawdziany. Potem trochę luzu i grania na kompie, ale przecież tego nie doceniałeś. To było normalne. To po prostu było. Kolejna wada takich wspominek to fakt, że zamiast doprowadzić swoje obecne życie do szczęśliwości, ty wolisz porozmyślać nad tym, jak to na studiach było miło, a w pracy jest kiepsko. To do niczego nie prowadzi, nie naciśniesz przecież guzika repeat i nie przeżyjesz tego od nowa. Idź naprzód. I otwórz oczy.

tęsknię za tym sposobem budowania wspomnień... coming soon

Słuchałam ostatnio lekko podsuszonych klasyków polskiego rocka i zdałam sobie sprawę, że przecież ja właśnie teraz przeżywam te najlepsze czasy. Powiem więcej - to wrażenie odnoszę już od jakichś 3 lat, za każdym razem oczywiście coraz mocniej. Chilluję sobie ze znajomymi, piję piwko, chodzę na koncerty, uprawiam sport, jem hummus, piszę bloga, podróżuję, łażę po lasach, płaczę na filmach, leżę na ziemi słuchając muzyki, śmieję się, zwiedzam nowe miejsca, czy może być lepiej? Tak, pewnie tak. Ale po co, skoro teraz jestem szczęśliwa? Robię fantastyczne rzeczy z wspaniałymi ludźmi i staram się to docenić, przeżyć każdy moment, niczego nie opuścić. Kiedyś pewnie będzie mi tego brakowało... A może nie, bo uczynię moje życie jeszcze ciekawszym? I nie będę musiała zamulać, rozpamiętywać przeszłości? Tak, to brzmi rozsądnie.

Mam wrażenie, że ludzie naprawdę uwielbiają się pławić w smutach. Zamiast się od czegoś odciąć i otworzyć na nowe doświadczenia, oni będą się taplać w tym, co było kiedyś. Tylko dlaczego? Dlaczego wmawiają sobie, że brakuje im siły, żeby coś w obecnym życiu poprawić?

Wehikuł czasu prawdopodobnie byłby cudem, ale cuda nie istnieją, więc weźcie się za pracowanie nad tym, żeby i z obecnego okresu w swoim życiu mieć fantastyczne wspomnienia.