Nie chcę mieć rzeczy.

Rzeczy mnie ograniczają. Do takiego wniosku doszłam ostatnio na lekkim kacu. Posiadanie dużej ilości różnorodnego stuffu jest zgubne. Nie chcę mieć rzeczy. Jasne, parę z nich się przydaje, jak na przykład paszport, śpiwór, plecak, szczotka do zębów, kilka gaci, kucowa pieszczocha, czerwona szminka czy jednoczęściowy dres. Wiele więcej mi jednak w życiu nie potrzeba. Mamy tendencję do przywiązywania się do swoich rzeczy. Rzeczy. To są przedmioty, nic ważnego, a my płaczemy, jak podrze nam się sukienka, zepsuje telefon, czy zniszczą buty.

Zawsze myślałam, że posiadanie wielu ciuchów będzie fajne. Zawartość szafy mnożyła się, a ja i tak chodziłam ciągle w dziesięciu t-shirtach, dwóch parach jeansów i jakichś leginsach. Reszta ubrań noszona była raz na miesiąc (wariant optymistyczny), raz na parę miesięcy (wariant standardowy) lub raz na rok. Albo najlepiej nigdy (wariant pies ogrodnika). Trzymałam je myśląc, że kiedyś przyjdzie na nie pora... Mijał rok, czas na kolejne porządki, a pora jakoś nie przyszła. Stwierdziłam, że równie dobrze mogłabym nie mieć tych ciuchów wcale. Komuś innemu pewnie przydadzą się bardziej.

tajemniczy album znaleziony w tajemniczej szufladzie

W pokoju masa bibelotów. Robię regularnie porządki i wywalam niepotrzebne rzeczy - a przynajmniej tak mi się do tej pory wydawało. Okazało się, że od dawna nie robiłam dogłębnej analizy tego, co posiadam. Milion par kolczyków - a chodzę prawie ciągle w jednych. Kilka kolorowych kredek do oczu - a jak już się maluję, to na czarno. Jakieś figurki, stare mapki narciarskie, ozdóbki, sterty długopisów... Koniec z tym. Sprawdziłam, który długopis pisze, wywaliłam wszystkie niedziałające. Tego się nigdy nie robi. Po prostu masz ten kubeczek długopisów na biurku, chcesz coś napisać, wyciągasz jakiś, nie działa - odkładasz z powrotem i bierzesz inny. Albo podświadomie masz zakodowane, że działa tylko ten z czerwoną skuwką, więc automatycznie po niego sięgasz. 

Zdobyłam się na odwagę i spenetrowałam tajemniczą szufladę w komodzie, do której zaglądałam raz na tysiąc lat szukając jakiegoś zaginionego złotego Graala. Szuflada była pełna rzeczy, które absolutnie do niczego mi nie były potrzebne, ale były tam, bo... no właśnie, bo co? Mają wartość sentymentalną... albo i nie. Niczym Agnieszka Chylińska powiedziałam sobie dość i postanowiłam pozbyć się gratów. Okazało się, że wcale nie jest to takie proste. Miałam na przykład notatniczek, który przyniosłam kiedyś z pracy, dostałam go w prezencie. No i co tu z nim zrobić? Ja nie będę w nim pisać, nikt go nie chce, bo jest brzydki. Notatniczek trafia więc do szuflady z nieużywanymi rzeczami i śpi tam sobie, czekając na lepsze czasy. Prawdopodobnie będą to czasy czystek, gdy zakurzony i pożółkły notesik trafi po prostu na śmietnik.

3/4 zawartości szafy oddałam biednym. Sprzedałam parę gratów i książek. Wywaliłam górę szmelcu, który jeszcze niedawno trzymałam, bo wydawało mi się, że jest w jakiś sposób ważny albo przydatny. Albo - największa pułapka - szkoda mi było go wyrzucić. Tym razem wyłączyłam emocje i czuję się lżejsza. To, co mi pozostało, da się łatwo spakować. O to chodzi. Przecież gdy podróżuję, to mam przy sobie tylko plecak. Wszystkie potrzebne graty mieszczą się w objętości 50 litrów. Można zjeść, umyć się, nawet przespać. Niekoniecznie korzystając z wygód cudzych domów. Skoro jestem w stanie przez miesiąc nosić cały essential na plecach, to czy naprawdę potrzebuję więcej rzeczy?

Luz w pokoju spowodował również luz w myślach. Szczerze polecam pozbycie się 75% posiadanych rzeczy. Same korzyści.