Diss na planowanie

Nie lubię planować. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Tak samo, jak przy pytaniu, dlaczego nie lubię grać w siatkówkę. Po prostu nie umiem tego robić... A na dodatek do niczego ta umiejętność by mi się nie przydała.

Wiem, że większość ludzi jest bardzo zorganizowana. Prowadzą kalendarzyki, notują wszystko skrzętnie. Mają listy rzeczy do zrobienia, harmonogram dnia, włącznie z godzinami wypróżnień oraz wiedzą, co będą robić za tydzień, miesiąc i za siedemnaście lat. Cóż, ja nie.

Nie chcę za szybko poznać przyszłości, nie chcę też jej sobie zawczasu poukładać. Bo pewnie i tak nie wyjdzie. Jeżeli już zbiorę się i zapiszę ważne rzeczy i wydarzenia tygodnia w kalendarzu, to i tak potem nie będę pamiętała, żeby do niego zajrzeć. Ja po prostu jestem do tego genetycznie nieprzystosowana. Nie jestem w stanie poukładać sobie dnia. I życia. Co nie oznacza, że nad nim nie panuję. Wiem, co muszę zrobić, więc znajduję na to czas. Nie mogłabym działać według planu - od 14 do 16 nauka. O 19 kolacja. O 23 sen. Damn, nie jestem teraz ani głodna, ani śpiąca, ani wystarczająco kreatywna, żeby zacząć grzebać w projektach. Wiem, że jeśli muszę zrobić coś istotnego, to sumienie mi o tym przypomni i w końcu załatwię tę sprawę, choćbym miała zarwać noc. Ale teraz chwilkę pogram.

a to jest mój ulubiony gif z całego internetu

i stwierdziłam, że muszę koniecznie go Wam tu pokazać

Wyjazd za granicę? Rezerwowanie hotelu, szukanie ciekawych miejsc do odwiedzenia, bookowanie biletów do muzeów, ogarnianie ciekawostek? Jasne, ja podczas podróży nawet nie wiem, gdzie będę dziś spała. W jakim mieście. W jakim kraju. Po co psuć sobie niespodziankę planowaniem? Niektórzy bez zaplanowania sobie dnia nie ruszają się z domu, więc tym bardziej nie odważą się na podbój świata. Wiecie, co jest w tym najsmutniejsze? Że jak im coś nie wyjdzie, plany nie dojdą do skutku, to siadają i się załamują. Nie wiedzą, co mają zrobić. Przecież wszystko sobie poukładali, a to wzięło w łeb. Plan B? Może trzeba było na wszelki wypadek go obmyślić, razem z planami C i D? Albo może... zdać się na improwizację?

Lubię nieoczekiwane zwroty akcji i spontan. Cieszę się, gdy nie potrafię zwizualizować swojej przyszłości i widzę jedną, wielką białą plamę. To budzi dreszczyk emocji. Zastanawianie się nad przyszłością? Nie, dziękuję. Obmyślanie planu dnia? Też nie dla mnie. To do list? Absolutnie. Zobaczę, z której strony zawieje wiatr i poddam mu się. A może właśnie będę płynąć pod prąd? Jeszcze się okaże.

Macie sztywne reguły, czy jesteście elastyczni?
Denerwujecie się, jak Wam plany nie wypalą, czy z uśmiechem na ustach szukacie alternatyw?

Notujecie wizyty u lekarza i fryzjera w kalendarzu, czy po prostu jesteście ich świadomi i o nich nie zapominacie? A może tak jak ja nie chodzicie ani do jednego, ani do drugiego?

Idziecie na spacer w określonym kierunku, czy improwizujecie, sprawdzając, gdzie Was nogi poniosą?

Układacie długopisy kolorystycznie, czy macie jeden wielki pierdolnik?

Skupiacie się na swoim celu tak bardzo, że nie dopuszczacie do siebie żadnych bodźców, czy może błądzicie jak dziecko we mgle, zakładając, że jakoś to będzie?

Jesteście tacy jak oni, czy tacy, jak ja?