Na drugi koniec świata

Planuję podróż. Kolejną. Tym razem dużo większą, niż do tej pory.

W miejsce, do którego nie da się dojechać stopem. /oczywiście, że się da, bo ludzie łapią statki na stopa... ale ja się chyba jednak ograniczę do zwykłego nudnego samolotu

W lipcu ukończę studia, co da mi niezwykłą wolność. Po raz pierwszy od zawsze (!!!) będę miała czas. Dużo czasu. Więcej, niż 2-3 miesiące wakacji. Czas coś ze sobą zrobić.

zbieram znaczniki na mapce. i wciąż mi mało

Europę przejechałam. Wciąż brakuje mi wielu rejonów, które bardzo chciałabym zwiedzić. Należą do nich między innymi Estonia i Finlandia, coming in April. Kiedyś na pewno pojadę do północnej Szwecji, Norwegii. Marzy mi się też Islandia. Południe Hiszpanii. Greckie wyspy. Wschód: Ukraina, Rumunia, Mołdawia. Dublin. Sycylia. Jest tyle miejsc, które są niezaprzeczalnie warte odwiedzenia... Zwłaszcza te, o których nie słyszymy za dużo w mediach, które nie są słynnymi kurortami wypoczynkowymi. Przekonałam się o tym tego lata, gdzie wybrzeże jeziora Ochrydzkiego w Macedonii zaliczyłam do najfajniejszych plaż, na których kiedykolwiek byłam.

Chcę jechać dalej. Zawsze ciągnęło mnie za ocean, jeden, drugi, trzeci. Los Angeles było od zawsze wielkim marzeniem, połączone z półrocznym roadtripem po Stanach... Ale na to też przyjdzie czas. Jeszcze nie teraz.

Dokąd wybywasz, Bina?

Otóż, do Nowej Zelandii. Miejsca, o którym marzę od bardzo dawna. Ludzie. Owce. Krajobrazy. Ocean. Angielski. Sporty ekstremalne. Miliard niesamowitych rzeczy... W tym fakt, że miasto Christchurch (śmieszna katolska nazwa, nie?) jest najdalej oddalonym miastem od Warszawy. Jest fizycznie na drugim końcu świata, nie da się uciec dalej. A ja właśnie chcę znaleźć się daleko od wszystkich, których znam. Od wszystkiego, co tworzyło moje dotychczasowe życie.

Nieprędko, bo pod koniec roku. W planach mniejsze podróże w międzyczasie, obrona pracy dyplomowej, zaciskanie pasa. A w listopadzie robi się wiosna w Nowej Zelandii.

Kraj kiwi chcę połączyć z Azją południowo-wschodnią. Tajlandia, Malezja, Singapur. Niesamowite miejsca, inspirujący ludzie.

Sama.

Z plecakiem. 2 miesiące w Azji, 2 w Nowej Zelandii.

Odkrywanie siebie. Poznawanie ludzi. Zrozumienie nowych kultur. Szukanie celu życia (jak to brzmi, geez). Szlifowanie angielskiego. Boże Narodzenie i Sylwester latem.

Zaskakująco dużo ludzi chce do mnie dołączyć. Gdy planuję podróż i zapraszam ludzi, pojawiają się wątpliwości. Wystarczy wspomnieć o samotnym, "szalonym" planie, a wszyscy chcą jechać.

Pomysł tej podróży zrodził się w grudniu, od tego czasu powoli dojrzewa. Chcę to zrobić. Zrobię to. Jeszcze tylko parę miesięcy.