Mały może więcej?

Przez większość czasu obserwuję. Nawet, jeśli czynnie biorę udział w jakiejś sytuacji. Przyglądam się jednocześnie i z punktu widzenia pierwszoosobowego narratora i bezstronnego widza. Doświadczam. I czasem po prostu nie dowierzam.

Ostatnio w pracy (-3 za nieciekawe rozpoczęcie akapitu) byłam świadkiem pewnego zdarzenia. Nie będę zagłębiać się w szczegóły, ale w zakresie moich obowiązków było doglądanie stojaka z balonami, które służyły jako reklama naszego pracodawcy. Reklama marna, bo na balony rzucają się dzieciaki, a rodzice oczywiście nie zwracają uwagi na nasze usługi - co z tego, że na balonie jest nasze logo, liczy się tylko to, że bachor dostał to, co chciał, i chwilowo się nie rzuca i nie krzyczy.

Swoją drogą, co jest magicznego w balonach? Przez parę dni siedziałam z tymi balonami i nie mogłam się nadziwić. Zwykłe, jednokolorowe, bezkształtne balony, a dzieciaki rzucają się na nie co najmniej, jakby były wypełnione cukierkami. Oczy im się świecą do tych balonów, patrzą na nie z prawie lubieżnym pożądaniem. Dzieci uwielbiają balony. Uwielbiają absolutnie bezużyteczne, napompowane kawałki gumy, z którymi nic nie można robić (może poza nawalaniem młodszego brata po dyńce), od których elektryzują włosy, które trzeba za sobą nosić, i które na dodatek ryzykują wybuchem. Gdy gówniarz widzi innego gówniarza z balonem, to sam też chce taki gadżet. Jeśli mamy balony w różnych kolorach do wyboru, to oczywiście najcenniejszy jest ten, którego jest najmniej. Ach, psychologia. Ble, dzieci.

Podszedł do mnie dzieciak. Spory. Taki.. ogarnięty. Sięgał mi gdzieś do klaty. To był naprawdę olbrzymi dzieciak w porównaniu do tych wszystkich małych śmierdzieli naokoło. Dzieciak zapytał, czy mamy balony. Mamy, dziecko, patrz, tam. Pokazuję mu oddalony o parę metrów stojak. W tym momencie podpełzł do mnie jakiś karzełek i z bezgraniczną radością na twarzy zapytał, czy on może dostać niebieskiego balona. Odwzajemniłam bezmyślny uśmiech i powiedziałam, że oczywiście. W tym momencie duży dzieciak, z którym konwersowałam przed chwilą ocknął się - a ile jest niebieskich balonów? Nie musiałam odpowiadać, z daleka widać było, że został jeden, jedyny. Dzieciak powiedział, że w takim razie on go chce i pognał w kierunku balonów. Mały smark, który chciał niebieskiego balona pobiegł za tamtym, ale jego nieskoordynowane ruchy nie pozwoliły mu nawet zbliżyć się do wygranej w wyścigu z dzieciakiem, który miał spokojnie z 10 lat, a na dodatek był wielki. I gruby. Na moje (nie)szczęście, niebieski balon był na samej górze stojaka, poza zasięgiem tłustych palców dzieciaka. Zdjęłam go i podałam maluchowi, który strasznie się ucieszył i niezdarnie odmaszerował. Gruby prawie się popłakał, co mnie trochę zdziwiło, na dodatek zostałam zrugana od góry do dołu przez babcię wielkiego dzieciaka, że przecież on prosił pierwszy, że jestem niemiła i że tak się nie postępuje.

Whoa.

Zacznijmy od podstawowej kwestii: dlaczego dałam balona małemu dziecku, ignorując jego grubego konkurenta? Bo tamten był młodszy? Otóż nie. Nie wiem, jak się postępuje z dziećmi, a na dodatek sama, jako starsza siostra często byłam poszkodowana, bo małej wolno było więcej. Oj ustąp jej, jest młodsza. Ona pierwsza wybierze, bo jest młodsza. Młodsza, bardziej uprzywilejowana. Naturalnie nigdy mi się to nie podobało, więc nie zamierzam faworyzować młodszych dzieci. Moje zachowanie przy stojaku z balonami było podyktowane prostą logiką. Duży dzieciak prosi o balona? Spoko, jest dużo balonów. Mały dzieciak prosi o niebieskiego balona? Niebieski balon zostaje zarezerwowany dla małego dzieciaka. Simple as that. Gruby źle rozegrał sprawę, gdyby od początku poprosił mnie o niebieskiego balona, to dostałby niebieskiego balona, a ja zamiast z jego agresywną babcią musiałabym użerać się z rodzicami płaczącego malucha. I tak źle, i tak niedobrze. Cóż. Może gruby nauczy się, jak się załatwia sprawy i jak się wyraża swoje prośby. W końcu jest już duży. I gruby.

Zachowanie babci grubego trochę zbiło mnie z tropu. Zachowywała się, jakby jej wnuczek był w wieku pozostałych kręcących się w okolicy dzieci (2-5 lat) i nie był w stanie nic zrobić sam. Nie chodzi mi o sprawy w stylu "jesteś starszy, ustąp małemu dziecku", ale chociażby o to, że balony są beznadziejne i bezużyteczne i że dziesięcioletni dzieciak powinien już to wiedzieć i nie odstawiać wieśniackiej walki o niebieski balon.

Well, znowu wyszłam na tą złą. A może ja po prostu nie lubię grubych dzieci.