Uniesienia

Jestem zaskoczona, a nawet nieco zasmucona, jak wielu ludzi żyje bez przeżywania żadnych uniesień. Wewnętrznych doznań. Nie, nie mówię tu o rozmowach z panem bogiem i permanentnej nostalgii. Chodzi o te drobne momenty, które odróżniają życie od bezsensownej wegetacji.

Laska w pracy opowiedziała mi historię, w którą ciężko mi było uwierzyć. Zaczęło się grubo: nienawidzę jej! takiej jednej koleżanki! jest okropna! nie cierpię jej!. Zastanawiałam się, co może wyzwolić taki hejt i nie spodziewałam się jeszcze, że minutę później będę podzielać niechęć do nieznajomej dziewczyny. Niechęć, zdziwienie... współczucie. Ale od początku. Okazało się, że moja koleżanka z pracy była na wakacjach z grupą znajomych, wśród których była owa biedna dziewczyna. Leżeli wszyscy na polance pod gołym niebem. Jakie piękne!, zachwyciła się moja koleżanka. Ale co?, spytała tamta laska. Noo.. gwiazdy, odparła moja rozmówczyni. I tu zaczynają się jaja, bo jako odpowiedź usłyszała Eee.. no nie wiem.. nie zwracam na to uwagi. nigdy się nie przyglądałam. mam ciekawsze rzeczy do roboty. Trochę mi kopara opadła, nawet nie tylko dlatego, że piękno gwiazd jest niezaprzeczalne, że leżenie na plecach nocą na trawie sprzyja obserwacji, czy też, że sytuacja aż skłania do refleksji o kosmosie, wszechświecie i miliona innych rozkmin. Zrobiło mi się po prostu smutno, że skoro ta dziewczyna nie jest w stanie się zrelaksować i oddać na chwilę kontemplacji pięknego nieba (czil, jesteśmy na wakacjach, cieszmy się życiem!), będąc prawdopodobnie pochłoniętą przeglądaniem fejsowego news feeda na komórce, to w takim razie zapewne nie dostrzega mnóstwa innych rzeczy, które ją otaczają, a które mogłyby ją najzwyczajniej w świecie na chwilę uszczęśliwić.

Wystarczy promień słońca, abym się szczerze uśmiechnęła i automatycznie zwróciła w jego kierunku. Zwłaszcza teraz, po paru miesiącach burej paryskiej zimy, każdy skrawek błękitu wyzierającego zza chmur sprawia, że chce się żyć, myśleć o wakacjach w plenerze, przybywa energii, radość rośnie. Najwidoczniej jednak nie wszyscy podzielają moje podejście, czego im szczerze współczuję.

Ludzie biegną przez życie, w ogóle się nie rozglądając na boki. To chyba częściowo syndrom dużych miast, w których zawsze mieszkałam. Spuszczone spojrzenie, utkwione we własnych butach lub w ekranie smartfona. Posępna twarz, zgarbione plecy. Wyścig za autobusem lub pociągiem. Dołujący dzień w dołującej pracy, nie zapomnij tylko zasłonić rolet, żeby cię słońce nie raziło. Po powrocie obiad, i telewizja. 

Ja nikomu nie każę nic zmieniać. Ja się po prostu zastanawiam, czy to ludzie są smutni, zamuleni narrow minded i zamknięci w pudełku własnych problemów, czy ja się naćpałam życiem.