Stopem najlepiej

O podróżowaniu autostopem było już nieraz i nie dwa (choćby tu), jednak Lennyk zasugerowała mi kolejny post na ten temat. Rozważyłam, zajęło mi to dwanaście sekund, i zdecydowałam się napisać o paru ciekawych przypadkach i autostopowych przygodach, które przydarzyły mi się tego lata, i nie tylko. Wspominałam, że podczas bałkańskiego wypadu prowadziliśmy swego rodzaju rankingi podwózek. Będę się dziś rozwodzić o tych szczególnych, zaskakujących, szczęśliwych i nie tylko momentach, które mogą się zdarzyć tylko autostopowiczom... W ruch idzie mój nieoceniony dziennik podróży.

Zbawienny stop: ludzie, którzy nas ocalili z sytuacji powszechnie znanej jako "jestem w dupie". :słuchaj:

Słowacja. Deszcz. Syf. Stoimy przy drodze pod jakąś podejrzaną budą wydającą redbulle i rosół. Mamy się dziś dostać na południe Węgier do naszego Couchsurfingowego gospodarza, ale szanse bledną, przed nami wciąż kilkaset kilometrów, a dzień powoli się kończy... Stoimy przemarznięci pod przeciwdeszczową folią, ludzie bynajmniej nie zamierzają wpuścić mokrych dzieciaków do swoich samochodów. I nagle... Wielkie combi na węgierskich numerach. Za kierownicą wąsaty typiarz. "Sam jechał! Mógł nas zabrać!" Rzeczywiście, zatrzymał się kawałek dalej. Okazało się, że jest Węgrem, który studiował polonistykę i znakomicie posługuje się naszym językiem. Polska kultura chyba też mu się udzieliła, bo miał typowe wąsy, spłowiałe polo wetknięte w spodenki i fav set sandały+skary. Był jednym z najmilszych ludzi, których spotkaliśmy podczas miesięcznej podróży, jechał do miejscowości Vas na północy Węgier i zasugerował, żebyśmy do Segedynu (naszej destinejszyn) pojechali pociągiem właśnie stamtąd. Był to jeden z dwóch razów, kiedy "oszukaliśmy" i kawałek trasy przejechaliśmy innym środkiem transportu niż stop. Węgier sprawdził rozkłady na telefonie, podrzucił nas na stację zahaczając o bankomat, byśmy mogli wypłacić forinty, udzielił paru wskazówek, załadował do pociągu i jeszcze zostawił swój numer, abyśmy skontaktowali się z nim w razie jakichkolwiek kłopotów. Mega wdzięczność!

Stambuł. Dotarliśmy do 13-milionowego miasta, teraz trzeba tylko znaleźć dom naszego gospodarza z Coucha. W każdym mieście do tej pory nam się udawało bez problemu, ale to dlatego, że były kilkakrotnie mniejsze... Gównowóz z sianem wysadził nas gdzieś na środku autostrady przecinającej miasto. Wdrapaliśmy się na jakieś skrzyżowanie i próbowaliśmy się zorientować, co dalej... Oznakowanie żadne, autobusy jeżdżą jak chcą, ciężko z kimkolwiek się dogadać. Taksówki nas oblegają, ale przecież nie chcemy zapłacić jakiejś kosmicznej ceny za przejechanie kilku kilometrów po mieście, skoro z Polski do Turcji dojechaliśmy niemal za darmo... Nagle zza pleców słyszymy "do you need help?" i odwracamy się jak na komendę. Turecki pan biznesmen zainteresował się dwójką zagubionych białych dzieci z wielkimi plecakami i karimatami. Zaproponował podrzucenie do najbliższej stacji metra i wyjaśnienie, jak dostać się do naszego celu... Wow! Wszystko potoczyło się jeszcze lepiej - mężczyzna zawiózł nas aż pod same drzwi miejsca, do którego zmierzaliśmy. Nie wiedzieliśmy nawet, jak wyrazić nasze podziękowania.

Granica turecko-grecka. Godzina 21. Zamierzamy przejść ją na piechotę, tak, jak robiliśmy prawie za każdym razem - TIR, który nas tu przywiózł, utknął w olbrzymiej kolejce. Celnik jednak zatrzymał nas i powiedział, że przechodzenie tędy na piechotę jest nielegalne (ach, to historyczne tło, karabiny, żołnierze i druty kolczaste) i, że musimy wsiąść do jakiejś fury. Próbowaliśmy przez ponad pół godziny, ludzie nie chcieli nas słuchać. Chyba mieli nas za jakichś podejrzanych biedaków. Wielu z nich nie miało w ogóle miejsca w samochodzie, a ci, którzy mieli, szukali jakichś wymówek. W końcu, zdezorientowani, zrezygnowani i pogryzieni przez komary dostrzegliśmy swoją szansę - wielki VW na macedońskich numerach. Na przednich siedzeniach brodaty, nieco groźnie wyglądający ojciec z synem, wyraźnie nas obserwujący. Czas spróbować! W końcu nam się poszczęściło, ziom nie tylko przewiózł nas przez granicę, ale jeszcze podrzucił prawie do samych Saloników, bo jechał tędy do Skopje. Było wesoło, typ cisnął 180km/h nocą pustą autostradą, na kierownicy miał otwarty Koran i coś śpiewał. Wysadził nas o 1 w nocy na parkingu, gdzie spędziliśmy noc w namiocie, a następnego dnia z samego rana dotarliśmy do celu. Niesamowicie się cieszyliśmy, że droga, którą musielibyśmy pokonać tego dnia, została przejechana nocą.

Podejrzany stop: "dziwne, że oni nas w ogóle zabrali."

Bośnia i Hercegowina. Bośniacka para na szwedzkich numerach, o których pisałam ostatnio. Podrzucili nas 30 km z Trebinje do Dubrovnika, ale miałam wrażenie, że wcale nie chcą tego robić. Przynajmniej kierowca, który siedział pod pantoflem swojej żonki. Laska cały czas się mądrzyła i wywyższała, może chciała pokazać, jaką jest litościwą panią, że zabiera biedne dzieci nie mające pieniędzy na "normalne podróżowanie"?

Bośnia i Hercegowina, cofamy się w czasie, bo dopiero jedziemy do Trebinje. Na stację benzynową wjeżdża Opel na olsztyńskich numerach. Wyprzedzaliśmy go wcześniej, jego kierowca ewidentnie trząsł portkami na górskich zakrętach. Wysadzeni na stacji czekaliśmy w deszczu na swoją szansę i ucieszyliśmy się, gdy zobaczyliśmy, że rodacy przyjechali zatankować. Nie lubię łapać stopa poprzez pytanie ludzi, czy chcą mnie zabrać, ale startowanie do Polaków za granicą to co innego. Pouśmiechaliśmy się chwilę i jechaliśmy ściśnięci z 10 tonami bagaży polskiej 3-osobowej rodzinki jadącej na wakacje do Czarnogóry. Po krótkim czasie okazało się, że są op prostu bardzo mało asertywnymi ludźmi - siedzieliśmy już z nimi w samochodzie, ale wyszło na to, że ewidentnie nie byli zachwyceni naszym towarzystwem. Siedząca na tylnym siedzeniu mama odsuwała się, jakbym była trędowata, a z przedniego siedzenie kilkuletni Jasiu pytał taty, dlaczego nas zabrał. Cóż.

Podróż była długa, opowieści jest dużo. Do wyjątkowych podwózek zaliczam też:

*Serba, który powiedział, że Sarajewo jest słabe i w zamian zabrał nas do kompletnie innego miasta, z którego łatwiej wyjeżdżało nam się następnego dnia.

*lodziarę w Czarnogórze, której kierowca słuchał na cały regulator serbskich hitów o legalizacji zielska. :słuchaj: <- Bina górnik internetowy, nie spoczęła, póki nie znalazła

*Albańczyka z Macedonii, który przewiózł nas ze Skopje aż do samej Sofii, ufff!

*Rosjanina, który po 2,5h oczekiwania na granicy węgiersko-serbskiej podrzucił nas do Belgradu... Jechaliśmy 200km/h, nasze nadszarpnięte morale zostało cudownie podbudowane i dostaliśmy niesamowitego kopa energii.

im więcej o tym piszę, tym bardziej znowu chcę gdzieś jechać!

PS to jest mój dwusetny wywód.

pozdrawiam i dziękuję za obecność i zainteresowanie