Paradoks podróży w czasie

Jak większość osobników obdarzonych bogatymi pokładami barwnej, bujnej wyobraźni, zastanawiam się czasem, co by było, gdyby. A dziś, konkretnie, co by było, gdybyśmy mogli podróżować w czasie.

Przenoszenie się w czasie jest stosunkowo oklepanym tematem, powstało na ten temat mnóstwo książek, filmów, spekulacji, dokumentów i pijackich rozmów. Pozwólcie mi to jednak rozgrzebać raz jeszcze.

Ludzie wyobrażają sobie powrót do przeszłości na różne sposoby:

a) przenoszą się kilka dni/lat/wieków wstecz i stają się nową częścią ówczesnej rzeczywistości mogącej mieć wpływ na przyszłość (teraźniejszość?). Spotykają ludzi, którzy wtedy żyli, mogą wpaść na samych siebie.

b) raczej cofają czas - przeszli przez coś, ale chcą to zmienić, więc cofają się w czasie. Znów są tą samą osobą, w tej samej sytuacji, ale mają świadomość, jakie konsekwencje poniesie ich decyzja, więc postanawiają postąpić inaczej.

O ile punkt drugi jest dość łatwy do zrozumienia, to pierwsza opcja zawsze przyprawiała mnie o tęgie rozkminy. No bo... z technicznego punktu widzenia to jest po prostu niemożliwe. Jasne, ja doskonale wiem, że wszystko jest możliwe, ale tutaj mimo wszystko tworzy się paradoks.

Jeżeli przeniesiemy się w czasie, schowamy i będziemy po prostu obserwować to, co się dzieje, nic się nie wydarzy. Ale co, jeśli zaczniemy ingerować w stare dzieje? Zmienimy bieg historii, a konsekwencje tego odczujemy później. Posłużę się trochę wyświechtanym przykładem, ale potrzebuję oprzeć swój słowotok na czymś konkretnym, a nic lepszego nie przychodzi mi akurat do głowy. #loveharry

Harry w "Więźniu Azkabanu" prawie został nad jeziorem pokonany przez dementorów, jednak od strony lasu nadbiegł wyczarowany przez kogoś patronus i przepędził napastników. Potem Harry i Hermiona przenieśli się w czasie. Widzieli samych siebie sprzed trzech godzin, biernie uczestniczyli w wydarzeniach... Gdy jednak przyszedł moment, w którym w lesie pojawia się wybawca - nikogo nie było. Harry zrozumiał, że to on sam, z przyszłości, wyczarował tego patronusa i uratował swoje przeszłe ja. Tak więc zrobił. Jego jeleń przepędził dementorów.

I tu pojawia się problem: jak to w ogóle jest możliwe? Harry mówi, że w momencie, gdy zorientował się, że to on sam musi rzucić czar, zestresował się, ale z drugiej strony, wiedział, że na pewno mu się to uda, bo... już widział siebie samego, robiącego to. A co, gdyby Dumbledore jednak nie zasugerował Harry'emu i Hermionie przeniesienia się w czasie? Nie, musiał to zrobić, w końcu Harry został uratowany przez kogoś. A ten ktoś był nim samym nadciągającym z przyszłości. A co, gdyby Harry na brzegu jeziora zgłupiał i nie wyczarował patronusa? Czy umarłby (ok, stracił duszę), bo dementorzy zaatakowali jego przeszłe ja? Wychodzi na to, że już w przeszłości, czyli jak Harry i Hermiona przeżywali wszystko po raz pierwszy, na kartach historii zapisane były również ich czyny z przyszłości - Hardodziob i Syriusz zostali uwolnieni, a Macnair rąbnął siekierą w płot, przez co wszyscy uwierzyli, że zabił hipogryfa.

Historia zatacza koło: postać z przyszłości musi coś zrobić, bo postać z przeszłości wie, że postać z przyszłości to zrobi. Hawking powiedział, że dlatego przenoszenie się w przeszłości nie może zadziałać. Hawking to jest jednak mądry facet.