Alkoholowe podboje w Paryżu

Lubię sobie wypić piwo. Czasem dwa. Ewentualnie siedem. Jak jednak rozegrać to w Paryżu, w którym cena pinty (ach, te angielskie wymysły!) często przekracza co najmniej dwukrotnie cenę lampki wina?

Pierwszą myślą jest przywiezienie browarów z Polski, co oczywiście jest pomysłem dobrym i skutecznym, ale jego efekty utrzymują się bardzo krótko, bo ile piwa można przewieźć za jednym zamachem? Trzeba szukać alternatywnych rozwiązań. Kupowanie piwa w sklepie to olbrzymia zagwozdka. Wybór dziesięciokrotnie mniejszy niż u nas, a jednak ciężko się zdecydować. Francuzi uwielbiają jakieś niestandardowe rozmiary piwa - podczas, gdy u nas widzi się prawie wyłącznie półlitrowe butelki i puszki, tam do dyspozycji mamy głównie butelki 0,75l (bardzo niewskazane jest picie z takiej butelki z gwinta, mimo, że to tylko półtora piwa - uchodzi się wtedy za Polaka Cebulaka Alkoholika..taka butla służy do rozlewania piwa do szklanek, a piwa starczy dla wszystkich, przecież ta butelka jest taka ogromna) oraz sześciopaki. Sześciopaki! Problem w tym, że jest to sześć małych piw, 0.25l. Te butelusie są takie urocze. Sześciopak jest więc w rzeczywistości trójpakiem trzypakiem odpowiednikiem trzech piw. Znów, kupienie całego sześciopaku tylko dla ciebie (oh come on guys, to są tylko trzy piwa!) miażdży twój szacun wśród Francuzów, o który przecież tak zabiegasz. Elyta. Kolejnym rodzajem piwnych wyrobów są półlitrowe puszki (idealnie! - jestem taka osiedlowa, piję tylko w puchach browar). Normalni producenci jednak takich nie robią... W puszkach znajdziemy piwa wysokoprocentowe, tak zwane bières de clodos, czyli piwa kloszardów. Cóż, ich cena jest kusząca w porównaniu z overly expensive sześciopakami i dużymi butelkami, zdarzyło mi się więc po nie sięgnąć. Szacun znów leci na łeb na szyję. Najbardziej przy jedenastoprocentowym Amsterdamie.

Dobra, to może zamiast kupować browary pójdziemy jednak do baru? W sklepie lepiej kupić butelkę wina za grosze. Picie piwka w barze ma ten swój niepowtarzalny klimat, może warto podreptać do jakiejś knajpy? A może koktajl? Driny są niewiele droższe od piw, witamy w kraju absurdu. Najtańsze piwo z listy zawsze ma jakąś malowniczą nazwę, piwo miesiąca, piwo specjalne albo po prostu nosi nazwę lokalu. Smakuje trochę jak darmowy browar na wieczorach piwnych w studenckich pubach (Medyk! niewarszawskie gimby nie znajo), trochę piwa, trochę wódki, trochę coli, trochę wody, trochę mydła... Delicious. To może jakieś droższe piwo? Kraj absurdu serwuje lanego Desperadosa i Guinessa w tej samej cenie co Heinekena... Jednak zdecydowanie zbyt drogo. Dylematy.

Piwo jest, co pojawia się następne? Niezbędny element każdej wizyty w barze. Atak rekinów. Wchodzisz, rozglądasz się... Teren czysty. Gdy jednak usadowisz się i zamówisz piwo, które jak kula u nogi będzie trzymało cię w jednym miejscu (nie pójdziesz sobie przecież po wydaniu takiej kasy), znikąd pojawia się stado sharks'ów, które podpłyną zagadać (często tu przychodzisz?), poprosić o numer, skomentować pogodę. Gdy nie masz samca w swojej ekipie barowych bywalców, musisz szukać alternatywnego rozwiązania. Udało się! Bar dla gejów. Tam jestem bezpieczna. Oczywiście znalezienie odpowiedniego baru tego typu zajęło trochę czasu, bo do wielu z nich samice po prostu nie mają wstępu. W końcu jednak znalazłam bar idealny i to jeszcze z przystępnymi cenami. Po kilkunastu wizytach przychodzi refleksja: czy jeżeli kojarzę locals'ów z baru, znam wszystkich barmanów, zbijam piąteczki i witam się z każdym po kolei, to czy też jestem stałym bywalcem? Oh, well...