Otwarta głowa: sny

Sny to jakiś przedziwny wymysł. Mózgu, co ty wyprawiasz?! albo Co ja mam na bani?!, zdarza mi się myśleć rano. Nie mam pojęcia, skąd takie dziwne kombinacje ludzi, miejsc, przedmiotów i sytuacji pojawiają się w mojej głowie.

Sny bawią.

Sny pomagają sobie coś uświadomić.

Sny przerażają.

Sny wyzwalają nasze lęki i pragnienia.

Sny się powtarzają.

Sny nigdy nie mają początku.

Sny są całkowicie posrane.

Gdy śnimy, fakt, że przemawia do nas kot, albo, że komuś nagle zmieniła sie twarz, albo, że mieszkamy nagle w kompletnie innym miejscu niż dotychczas wydaje sie czymś kompletnie naturalnym i normalnym.

Ile razy zdarzyło mi się budzić z  żalem, że moje marzenia spełniły się tylko we śnie... A ile razy z olbrzymią ulgą, że ta tragedia to był tylko sen.

Wierzę, że sny mogą coś oznaczać. Nie, nie w takim sensie, że ciotce Halinie przyśniło się czerwone Punto, a następnego dnia wujek Heniek zginął w wypadku samochodowym, więc ciotka Halina zaczyna wszystkim wmawiać, że jest jest medium. Myślę raczej, że jeśli coś jest głęboko ukryte w naszej (pod)świadomości, to może wyleźć na wierzch przez sen i coś nam zakomunikować, pomóc podjąć decyzję, rozwiać wątpliwości, zafundować powiew świeżości i nowy plan działania.

Powtarzające się sny mnie przerażają. Zwłaszcza, gdy śni mi się coś, co śniło się jak byłam mała, a teraz wraca... Oczywiście nie pamiętam, że już mi się to śniło, dopóki nie przyśni się znowu. Straszne.

Senniki uważam za bzdurę.

Prowadziłam kilka lat temu dziennik snów. Gdy patrzę na niego z perspektywy, rozumiem niektóre sprawy - swoje wady, niepewności, braki, które wychodziły właśnie nocą. Ciągle byłam gdzieś goła, najlepiej w gimnazjum, w którym źle się czułam. Nie miałam się gdzie schować, śmiali się i krzyczeli wszyscy, a najgłośniej dziewczyna, której nie lubiłam i której się bałam. Brak pewności siebie.

Ciekawe, jaki seans Pan Mózg zafunduje mi tej nocy.