Atak emocji

Uwielbiam wspominać. Często łapię się na rozmyślaniach o dawnych spotkaniach ze znajomymi, minionych przygodach, podróżach, imprezach, po prostu o momentach, w których byłam szczęśliwa. To było takie... super! Wtedy, gdy pojechałam do B. do Anglii i żywiłyśmy się 3 razy dziennie w fastfoodzie. Albo, jak spałam u M. i wybrałyśmy się na nocny spacer po polach. Albo, gdy złaziłam z A. cały Paryż na piechotę. Czad! Pan Mózg lubi też niestety podrzucać mniej ciekawe, wręcz traumatyczne wspomnienia. Zła wiadomość na koniec maja, po której przez kilka dni miałam wrażenie, że świat mi się zawalił... Stres w pracy, trudne projekty na studiach, kłótnie, strach, ciężkie momenty... Jak ja dałam radę? Byłam dzielna! Chyba nie podołałabym drugi raz.

Czy Wasze mózgi też mają tendencję do odtwarzania wspomnień w coraz bardziej drastyczny sposób za każdym razem? Do wywoływania coraz silniejszych emocji? Zarówno pozytywnych jak i negatywnych. W momencie, gdy dana sytuacja miała miejsce, owszem, podobało mi się i cieszyłam się, że jestem akurat w tym miejscu z tymi ludźmi, ale nie wydawało mi się to być oszałamiająco ekstraordynaryjne. Z perspektywy czasu tęsknię za tamtymi momentami i biorę je za wspaniałe przygody, na dodatek mam wrażenie, że nie przydarza mi się nic więcej równie ekscytującego! Za parę miesięcy będę oczywiście podobnie reflektować na temat bieżących wydarzeń.

Złe wspomnienia? Myśląc o niektórych wydarzeniach naprawdę pytam się, jak ja to przetrwałam. Wtedy jednak nie było czasu na takie rozmyślania, trzeba było wziąć się w garść, zacisnąć zęby i działać. I co? Jakoś poszło, udało się! Teraz jednak Pan Mózg twierdzi, że to naprawdę był hardkor: pamiętasz, jak było ci smutno? jak płakałaś? jaka czułaś się bezsilna? nie wiedziałaś, co masz robić... Takie myśli mnie stresują - znów wydaje mi się, że jak przydarzy mi się coś złego, to nie podołam sytuacji... a podołam!

wspomnienia, tym razem z wakacji 2005

Tęsknię za liceum, podobnie jak spora część moich znajomych. Brak mi tych ludzi, niektórych lekcji, luźnej atmosfery, zabawnych sytuacji, które miały miejsce na co dzień... A przecież będąc w liceum nie uważałam wcale, że jest tak super - rozłam z 'przyjaciółką', połowa przedmiotów do bani, wf w piątek o 16. Jak to się dzieje, że zawsze nam czegoś brakuje? Że wydaje nam się, że 'najlepszy okres' mamy już za sobą? Przywołując wspomnienia pewnych okresów czasu wymazujemy gorsze momenty z pamięci i przykładowo dochodzimy do wniosku, że liceum było SUPER. Rozpamiętujemy wypad do Nantes z uśmiechem na ustach i pozwalamy Panu Mózgowi ignorować smutne momenty, rozczarowania i dobijanie się do czyjegoś domu o 7 rano po nieprzespanej nocy.

Uwielbiam wspominać... a mój mózg za bardzo się tym ekscytuje.