scianatekstu.jpg

Ubóstwiam poranki pełne emocji - włamywanie się do własnego miejsca pracy i kolejność malowania się i czesania w pociągu z powodu karygodnego zaspania już przerabiałam; poranek, który opiszę dziś wygrywa w kategoriach stres, pośpiech, dezorientacja, desperacja i OBCIACH.

Jezu, Bina, co tym razem?

Jak wiecie (lub nie), jestem hostessą - za każdym razem pracuję w innym miejscu, z innymi ludźmi i wykonuję inne zajęcie, które w sumie zazwyczaj sprowadza się do uśmiechania i mówienia "bonjour", "au revoir", "je vous en prie" i "bonne soirée". Tego ranka zaczynałam o 10, co oznacza, że na miejscu pracy musiałam stawić się o 9.30. Wstałam z zapasem (jak nie ja), przyszykowałam się bez pośpiechu i wyszłam z domu tak, by bez stresu dotrzeć na miejsce. Życie rzekło:

Jak zwykle miałam przy sobie otrzymany w agencji plan dzielnicy. Dotarłszy pod wyznaczony adres coś mnie tknęło - adres z planu nie zgadzał się z tym z kontraktu, na co wcześniej kompletnie nie zwróciłam uwagi. Będąc na ulicy zaznaczonej na planie zapytałam jakiegoś przechodnia, czy wie, gdzie znajduje się miejsce wpisane w kontrakcie. Nie miał pojęcia, ale sprawdził w internecie, którym fortunnie dysponował - jakimś cudem rzekomo znajdowałam się 12 km od miejsca, w którym powinnam być... Mina mi nieco zrzedła. Czas? 9.35, od 5 minut powinnam być na stanowisku, a za 25 minut zaczynam. Nie wiedząc, co robić, zadzwoniłam do babki, z którą miałam się spotkać na miejscu, by zapytać, który adres jest poprawny. Zastanawiałam się, jakim cudem dostałam plan wskazujący kompletnie inne miejsce... Kobieta potwierdziła moje obawy. Wyjaśniłam dziwaczną sytuację, ona poleciła wziąć taksówkę i domagać się od agencji zwrotu pieniędzy za przejazd. Ekstra, uwielbiam stwarzać problemy i walczyć o swoje.

Po 10 minutach nieudolnego marszu i 17 próbach skupienia się dostrzegłam postój taksówek. Klientka zadzwoniła zapytać, czy już jadę. Dała mi do zrozumienia, że jeśli nie będzie mnie o 10, to słabo. Zaczęłam tłumaczyć, że to nie moja wina. Kobieta na szczęście rozumiała problem, ale oczywiście miała prawo wymagać mojej obecności na stanowisku pracy o wymaganej godzinie. Miałam 15 minut na magiczną teleportację o 12 km przez zakorkowany Paryż.

Taksówkarz średnio się przejął faktem, że się spieszę. Przeciwnie, był bardzo wyluzowany. Udzielił mi się jego nastrój, rozsiadłam się z tyłu i zaczęłam mu opowiadać swoją 'przygodę'. Powiedział, że wystawi mi fakturę, bym mogła domagać się od agencji zwrotu pieniędzy. Czas naglił... Zrobiła się 10.00, kobieta z pracy nie dzwoniła, miałam nadzieję, ze sprawa nie jest przegrana i postanowiłam walczyć. Przypomniałam sobie, że nadal jestem w zwykłych ciuchach, a muszę się przebrać w elegancką hostessową sukieneczkę (jasne, wyszłam z domu z zapasem, by móc ją spokojnie włożyć już na miejscu). Desperacko pomyślałam, że wbiję się w kieckę w taksówce - jeśli klientka zobaczy mnie w normalnym ubraniu w momencie, gdy powinnam być już na stanowisku, prawdopodobnie będzie niepocieszona. Bina, zastanów się, w taksówce się będziesz przebierać? Przy... taksówkarzu? I przy wszystkich innych ludziach widzących cię przez szybę samochodu? A może w ogóle zaczniesz manewrować jak Mr. Bean w odcinku o dentyście? Jak na życzenie, wjechaliśmy do ciemnego tunelu, który zdawał się nie mieć końca. Nie chciałam szokować kierowcy nagłym ściąganiem bluzki, więc usadowiłam się tak, aby mnie nie widział w lusterku i oznajmiłam: "Bardzo pana przepraszam, ale muszę się przebrać. Tu i teraz". Taksówkarz nie był zachwycony moim pomysłem, ale byłam już w trakcie wymieniania t-shirtu na sukienkę. Docierały do mnie jego zażalenia 'jakby moja żona to zobaczyła, to spałbym dziś na chodniku!'. Na szczęście miałam na sobie szorty i rajstopy, procedurę przebierania zakończyłam więc na tym etapie, po wciśnięciu sukienki na wierzch. Powiedziałam, że już po wszystkim i, że o tej porze niestety muszę już być w uniformie. Kierowca zaczął wywód na temat swojej zazdrosnej żony: "ufam jej. wiem, że nie zrobiłaby nic złego. kiedyś mówiłem jej wszystko, bo twierdziła, że ona również mi ufa i myślałem, że wszystko zrozumie. a każdym razem jednak były z tego problemy, teraz nie mówię jej już nic". Słowa te zabrzmiały boleśnie znajomo, zapewniłam, że wszystkie baby są takie same i zaczęliśmy dyskutować.

Dobra, wystarczy tej bazgraniny. Dotarłam o 10.07, klientka przyjęła mnie z zadowoleniem i przez cały dzień nie miałam prawie nic do roboty, powstał więc rękopis tego i 2 innych postów. Życzę Wam miłych i bezstresowych dni.

Zawsze mi się coś przytrafia.

październik w obiektywie ~ zobacz zdjęcia