E-żal

Fala żałoby związanej z 1 września już zdecydowanie ucichła, więc dziś Bina rusza do rozdrapywania ran.

Może wybrzydzam, ale nie lubię odwiedzać blogów w okresie świąt, początku wakacji, rozpoczęcia roku szkolnego/akademickiego czy też śnieżycy trwającej do kwietnia, bo jedyne, o czym mogę sobie wtedy poczytać, to fakt, o którym wszyscy z góry wiedzą: mam już dość śniegu. jutro wigilia. nie chcę mi się iść do szkoły. są wakacje. Luuudzie. Przecież wiem. Duuuh!

Jak zwykle, nie o tym chciałam pisać. Stwierdziłam ostatnio, że chyba się starzeję (?), gdyż nie nadążam za niektórymi nowinkami w polskim systemie szkolnictwa... Mam na myśli coś, co bodajże zwie się e-dziennik. Hmmm, nowinkami? Teraz to jest już chyba standard, prawda?

E-dziennik to jakaś porażka. Przecież te biedne nauczycielki w ogóle tego nie ogarniają! To nie ich pokolenie, im 100x łatwiej byłoby pisać standardowym, oldschoolowym długopisem, niż wstukiwać cyferki na klawiaturze. Mają problemy. W szkole ciągle ucina internet. Przez pół lekcji nie da się sprawdzić listy. Wiem to wszystko od moich hajskulowych informatorów, bo sama na szczęście przechytrzyłam epokę elektronicznych dzienników.

Ok, mam gdzieś, że nauczycielki mrużą oczy i przez godziną próbują wpisać jedynkę w odpowiednią rubryczkę, ale coś im się tu nacisnęło i wszystko zniknęło. Chodzi o... o klimat! Gdzie klimat?! Gdzie ta adrenalina towarzysząca podkradaniu dziennika i dopisywaniu ocen? Gdzie "Kuba, zanieś dziennik do pokoju nauczycielskiego, tylko tak, by cię pani dyrektor nie widziała"? Gdzie dziennik uwalony rozlaną kawą polonistki? E-gówno psuje atmosferę.

Elektroniczne dzienniki, papierosy, co jeszcze? Te wszystkie E-żale to tragedia, gdzie się podziewa niesamowity klimat wykonywania pewnych czynności? Nie palę, potępiam palenie i palaczy, ale proszę, z papierosem można wyglądać stylowo, można go seksownie strzepnąć i zrobić jeszcze parę innych trików, a z e-tutką wygląda się jak osoba chora na astmę. Jedyną e-rzeczą, która wzbudza moją sympatię jest e-mail. Szybko, wygodnie, możesz w sekundę skontaktować się ze znajomym, sprawdzić różne oferty, odpisać pracodawcy i pracownikom... Nawet powymieniać newsy z Babcią, jeśli ktoś ma taką zdolną Babcię jak ja. Nie zmienia to faktu, że znika klimat - internetowe klikanie nie ma nic wspólnego z emocjami towarzyszącymi otwoeraniu koperty.

Zestarzałam się pisząc tego posta.

Idę po moje lekarstwa, a potem rozsiądę się na balkonie i będę obserwować sąsiadów.